Loty narciarskie. Czas na ostatni klejnot

Trzykrotny mistrz olimpijski dwa lata temu był blisko, latał w Oberstdorfie nawet dalej niż Daniel-André Tande, ale Norweg dwa skoki oddał z niższych belek i zgarnął większą rekompensatę za niekorzystny wiatr. Zawody przerwano po trzeciej serii, pogoda nie pozwoliła Stochowi na decydujący atak.

Wcześniej w lotach na podium stał tylko Piotr Fijas, ale to prehistoria, 1979 rok. Adam Małysz na mamutach nie mógł się spotkać ze szczęściem, Stoch przeżył nawet traumę porażki w kwalifikacjach.

Zawody w Oberstdorfie ostatecznie obaliły mit, że Polacy nie są „lotnikami”. Brązowy medal zdobyła drużyna, a dziś wśród skoczków, którzy pokonali granicę 235. metra, liczniejsi od biało-czerwonych są tylko Norwegowie.

Miejsce magiczne

Letalnica w Planicy jest dla Stocha miejscem magicznym. To w pobliskiej Kranjskiej Gorze podrywał Ewę Bilan, której uśmiech chodził za nim od liceum. To właśnie tam 11 lat temu padł przed nią na kolana z pierścionkiem w ręce. W cieniu słoweńskiego mamuta odbierał też dwie Kryształowe Kule dla zwycięzcy klasyfikacji generalnej Pucharu Świata za sezony 2013/14 i 2017/18.

Mistrzostwo świata w lotach to ostatni klejnot, którego brakuje Stochowi w koronie króla skoków. Gdy go wywalczy, będzie mógł powiedzieć, że wygrał wszystko – tak jak Fin Matti Nykänen i nikt inny w dziejach konkurencji.

Wiosną był w świetnej formie, wygrał konkurs w Lillehammer i norweski cykl Raw Air, ale pandemia koronawirusa przesunęła skakanie w Planicy z wiosny na jesień.

Trener Polaków Michal Doležal mówi, że nie jest pewien, czy Stoch kiedykolwiek przygotował się do sezonu lepiej niż teraz. 33-latek zaczął jednak zimę niewyraźnie, do 27. miejsca w Wiśle dołożył 12. i 7. w Kuusamo. Faworyta rywalizacji w Planicy widzi w nim chyba tylko Apoloniusz Tajner. Prezes Polskiego Związku Narciarskiego (PZN) wśród sześciu kandydatów do wygranej wymienia także Dawida Kubackiego oraz Piotra Żyłę.

Siła drużyny

Polacy w pierwszych pięciu konkursach sezonu stali na podium trzykrotnie, a siłą drużyny są mocni jak nigdy. Doležal połączył kadrę z zapleczem, dziś pracuje z nim 13 zawodników. Przygotowania do pandemicznego sezonu były szalone, ale trener przekuł je w sukces. Wystarczyły cztery starty, żeby punkty Pucharu Świata zdobyło 11 Polaków, a to absolutny rekord. – Mamy sześciu zawodników, którzy potrafią wskoczyć do „dziesiątki” – mówi Czech.

Paweł Wąsek w ostatnim konkursie odniósł życiowy sukces i był szósty, ale nawet to nie wystarczyło, żeby poleciał do Planicy, bo są lepsi. Stefan Horngacher podczas pracy w Polsce nie tylko stronił od dzielenia się wiedzą z krajowymi trenerami, ale tak zabetonował kadrę, że podczas ubiegłorocznych mistrzostw świata Polacy nie zmieścili się na podium, bo zabrakło czwartego do drużyny. Dziś jest rywalizacja, za plecami Stocha, Żyły i Kubackiego stoi kolejka do zespołu.

Nasi skoczkowie wypatrują pierwszej wygranej w sezonie, bo Doležal na konkursy do Niżnego Tagiłu wysłał rezerwowych, a w wystrzałowej formie są Niemiec Markus Eisenbichler i Norweg Halvor Egner Granerud. Ten pierwszy pięć z piętnastu miejsc na pucharowym podium zajmował właśnie przy okazji rywalizacji na mamucie, więc wygląda na faworyta. Zagrozić może mu rodak Graneruda, były rekordzista świata w długości lotu – Robert Johansson.

– Norwegowie są bardzo silni, ale przy tylnym wietrze można ich pokonać. Granerud to odkrycie sezonu, mocny jest Johansson. Eisenbichler po starcie w Rosji ma zagwozdkę, bo widać, że jeden nieudany skok spowodował zaburzenia. U nas najmocniejszy jest Stoch. Jego technika pasuje do mamutów. Prowadzi narty płasko, dzięki czemu w pierwszej fazie skoku ma dużą prędkość przelotową. Wynosi go nad zeskokiem i później może odlecieć – mówił Tajner „Rz”.