Igrzyska olimpijskie w Tokio: Którzy z Polaków mają największe szanse na medale?

Należy powiedzieć otwarcie: tym razem 11 medali – choć w miarę poprawnie oddaje obecne miejsce Polski w sportowych porównaniach ze światem – nie wystarczy, byśmy byli usatysfakcjonowani.

Najważniejsze argumenty, by wierzyć w postęp, dają sami sportowcy – w latach poprzedzających pandemiczne igrzyska w stolicy Japonii spisywali się nieźle, zwłaszcza w tradycyjnie silnych polskich dyscyplinach. W lekkoatletyce i męskiej siatkówce wypadali znakomicie, w innych, nieco mniej popularnych, takich jak wioślarstwo, kajakarstwo, szermierka i strzelectwo także przywozili medale z imprez mistrzowskich.

W minionej pięciolatce wyrosła w Polsce zdolna młodzież tenisowa, mamy w ekipie pierwszego polskiego golfistę, a program olimpijski odkrywa nowe dyscypliny (choćby koszykówka 3x3, w której Polacy stali się zaskakująco silni). W nich hierarchia dopiero się kształtuje.

Koronawirus, chociaż utrudnił życie wszystkim, w polskim sporcie wyjątkowego spustoszenia nie dokonał, nawet jeśli ograniczył wyjazdy szkoleniowe i starty, to kandydatów na medalistów olimpijskich nie pokonał.

Licząca nieco ponad 200 osób reprezentacja Polski (w niemal równych proporcjach kobiet i mężczyzn) zaczyna zatem igrzyska z nadzieją, której podstawy są solidne. Weryfikacja oczekiwań nastąpi szybko, bo już w ten weekend zaczyna się m.in. rywalizacja siatkarzy, odbędą się kolarskie wyścigi szosowe i grać będą polskie tenisistki i tenisiści.

Patrzymy na siatkarzy

W medal siatkarzy trudno nie wierzyć. Mistrzowie świata z 2014 i 2018 roku, wicemistrzowie Ligi Narodów sprzed kilku tygodni pod ręką Vitala Heynena zdobywali też miejsca na podium mistrzostw Europy i Pucharu Świata.

We wszystkich igrzyskach w XXI wieku odpadali co prawda w ćwierćfinale, ale siła drużyny, już z Wilfredo Leonem w składzie (świetny kubański siatkarz zmienił obywatelstwo także po to, by zostać olimpijczykiem), każe widzieć ich na podium, może nawet na najwyższym miejscu – po 45 latach od zwycięstwa drużyny Huberta Jerzego Wagnera w Montrealu. To nawiązanie jest jednym z kibicowskich pragnień, które słychać i czuć najmocniej.

Siatkarze rozpoczynają eliminacje grupowe już w sobotę o 12.40 (czasu polskiego) od meczu z Iranem, potem zagrają co dwa dni kolejno z Włochami, Wenezuelą, Japonią i Kanadą. Do fazy pucharowej awansują cztery reprezentacje z dwóch grup. Ten próg wydaje się względnie niski, ale potem, by spełnić najśmielsze marzenia, należy wygrać trzy spotkania. Finał zaplanowano dwa tygodnie po pierwszym meczu Polaków, w sobotę 7 sierpnia.

Iga i Hubert

Z olimpijskim tenisem polskie skojarzenia są smętne, nawet Agnieszka Radwańska w latach szczytowej formy nie dawała rady błysnąć na igrzyskach. Tym razem główną odpowiedzialność biorą na siebie nowe gwiazdy: Iga Świątek i Hubert Hurkacz. Oboje wyrażają olimpijski entuzjazm, oboje mają prawo myśleć o medalach w debiucie, także dlatego, że z drabinek zniknęło z różnych przyczyn wiele nazwisk mistrzyń i mistrzów Wielkiego Szlema.

Oboje wesprze Łukasz Kubot – Igę w mikście, Huberta w deblu – i z tego połączenia młodości z rutyną może wyniknąć dobry efekt. Polska ekipa tenisowa jest spora, dochodzi Magda Linette (drugi start w igrzyskach) w singlu i deblu (z Alicją Rosolską) oraz Kamil Majchrzak (singiel). Gry na kortach twardych Ariake Tennis Park zaczynają się w sobotę.

Jeśli szukać pierwszych polskich szans medalowych już w ten weekend, to przede wszystkim w kolarstwie szosowym. Kto pamięta dramaturgię jazdy Rafała Majki po brąz w Rio de Janeiro, ten wie, że czekają nas emocje. Po pięciu latach od tamtych wydarzeń spodziewani polscy bohaterowie wyścigu mężczyzn są ci sami: Rafał Majka i Michał Kwiatkowski.

Trasa – 234 km z Tokio pod Górę Fudżi – jest dla tych, którzy doskonale się wspinają. Upływ czasu trochę zmienił rolę obu Polaków w grupach zawodowych, są nadal cenieni, ale już nie w roli liderów. Może jednak olimpijskie marzenia wyzwolą w nich nowy zapał. Panie przejadą 137 km także po górach, także ze stolicy Japonii pod Fudżi. Na starcie stanie m.in. Katarzyna Niewiadoma, która w zawodowym peletonie radzi sobie bardzo dobrze, w debiucie olimpijskim w Rio była szósta, teraz może przełożyć rosnące doświadczenie na jeszcze lepsze miejsce.

Młot nasz potężny

W rachubach olimpijskich ocenę spodziewanych polskich zysków zwykle zaczyna się od lekkoatletyki. Trudno się dziwić – ostatnimi laty to młociarki, młociarze, dyskobole i kulomioci regularnie zapełniali miejsca na podium mistrzostw świata i Europy, tworząc obraz polskiej potęgi w rzutach, uzupełniany od czasu do czasu przez osiągnięcia sekcji skoków i biegów, głównie na dystansie 400 i 800 m oraz w sztafetach.

Rozpoczynające się 30 lipca zawody lekkoatletyczne zapewne dorzucą do polskiego mieszka kolejne medale, choć rywalki i rywale, nawet w rzucie młotem, nie są już tak daleko jak kiedyś. Paweł Fajdek, czterokrotny mistrz świata i obecny lider listy światowej młociarzy, powinien jednak przełamać olimpijską niemoc (w Londynie i Rio nie przeszedł kwalifikacji), a Wojciech Nowicki (trzeci w rankingu światowym), gdy zrobi swoje, też stanie na podium. Polacy są naciskani przez młodszych, poza granicę 80 m młoty posyłali w tym roku Amerykanin Rudy Winkler i 20-letni Ukrainiec Mychajło Kochan.

Anita Włodarczyk po dwuletniej przerwie na leczenie kontuzji i zmianie trenera wraca do dawnej formy i choć ten powrót na razie nie jest efektowny, to na trzecie miejsce list rankingowych wystarcza. Lepsze są tylko Amerykanki, jedna, DeAnna Price, przekroczyła już 80 m. Nawet jeśli młot polskiej mistrzyni ląduje bliżej, to doświadczenie w rywalizacji olimpijskiej może dodać parę centymetrów. Wsparcie też widać – Malwina Kopron nie jest daleko.

W Tokio pożegna się z wielkim sportem dyskobol Piotr Małachowski, ale, być może, powitają się z podium oszczepniczka Maria Andrejczyk (liderka sezonu) i oszczepnik Marcin Krukowski. W pchnięciu kulą Amerykanie uciekli reszcie świata jak kiedyś polscy młociarze, ale to nie powód, by Michał Haratyk nie próbował ich gonić. Konkursy olimpijskie miotaczy od zawsze mają ważki wymiar psychologiczny – najsilniejsi ludzie świata też drżą przed startem.

Gdyby Piotr Lisek dofrunął do podium skoku o tyczce, sztafeta pań 4x400 m pobiegła bez zacięć do mety, Marcin Lewandowski ograł wielu młodych w biegu na 1500 m, a Patryk Dobek starych na 800 m – to królowej sportu znów bilibyśmy głębokie pokłony.