[b][link=http://blog.rp.pl/blog/2009/09/09/karol-stopa-filmowa-bajka/]Skomentuj na blogu[/link][/b]
Trwał ponad cztery godziny, składał z serwisów o prędkości niemal 240 km na godzinę i blisko 300 akcji pod siatką, a w tie-breaku piątego seta tenisista z USA najpierw obronił piłkę meczową, a potem wygrał przy czwartej okazji. Tłum długo skandował nazwisko triumfatora, ten zaś wyszarpnął mikrofon sędziemu i wykrzyczał, że wszystkich kocha i wszystkim dziękuje. A potem biegał rundy honorowe dokoła kortu w towarzystwie fanów.
Ten zbiorowy amok, prócz naturalnej radości z sukcesu swojego reprezentanta, miał jeszcze inną przyczynę. Oto na oczach zgromadzonych kolejny raz ożył ukochany amerykański scenariusz, znany ze wszystkich dobrze zrobionych filmów hollywoodzkich. W wersji kinowej główny bohater przypadkowo wpada w tarapaty, ale kiedy już ma przepaść na zawsze, zdarza się cud i heros dzięki własnej determinacji oraz wielkiej sile woli pokonuje wszelkie przeszkody. Przy napisie „The end” ludzie w fotelach dyskretnie ocierają łzy.
Dent pochodzi z rodziny, która – jak familia Kennedych bez polityki – nie mogła istnieć bez sportu. Matka Betty Ann była w pierwszej dziesiątce amerykańskiego tenisa i zagrała w finale gry podwójnej US Open 1977. Ojciec Phil, urodzony w Sydney, to jeden z ostatnich wybitnych uczniów słynnego trenera Harry’ego Hopmana, fenomenalny deblista, w singlu finalista z Melbourne 1974, półfinalista Roland Garros 1977. Ojciec chrzestny Taylora to słynny John Alexander, deblowy partner ojca. Brat przyrodni Brett jest w Kalifornii gwiazdą tenisa uniwersyteckiego. Kuzynka Misty May zdobyła w siatkówce plażowej złoty medal igrzysk olimpijskich w Atenach. Koleżanką z klasy była wybitna łyżwiarka Michelle Kwan. Za żonę wziął sobie trzy lata temu Jennifer Hopkins, tenisistkę klasyfikowaną z nr 52 WTA w roku 2001.
Pierwsze sukcesy Taylora, który cztery lata temu był już w rankingu na miejscu nr 21 ATP, brutalnie przerwała kontuzja kręgosłupa. Wysokiego, mocno zbudowanego chłopaka ojciec nauczył gry ekstremalnie ofensywnej. Legendarne wyczyny wolejowe przy stanowczo za dużej wadze sprawiły jednak, że organizm odmówił posłuszeństwa. Po pierwszej operacji lekarze kategorycznie wykluczyli powrót do jakiegokolwiek sportu. Dent zaczął się wtedy przygotowywać do zawodu trenera, próbował też sił jako komentator telewizyjny. Druga operacja dała mu cień nadziei. Kiedy po blisko dwóch latach znów wszedł z rakietą na kort, omal nie zemdlał po dwuminutowym odbijaniu piłki. Uparł się wtedy i oświadczył, że na wózek inwalidzki już na pewno nie wróci.
