Andy Murray: będę nudnym zawodowcem

Dunblane ma 7900 mieszkańców. Niewielu ludzi wiedziało, że w środkowej Szkocji istnieje takie miejsce. Od 13 marca 1996 roku stało się znane dlatego, że do budynku miejscowej szkoły podstawowej wszedł bezrobotny Thomas Watt Hamilton, zastrzelił 16 dzieci, nauczyciela i w końcu siebie.

Wśród tych, którzy przez dwie godziny byli uwięzieni w szkole podczas masakry, był ośmioletni Andy Murray. Gdy Hamilton zaczął strzelać, chłopak szedł do sali gimnastycznej, usłyszał, że ma się schować, i wskoczył pod najbliższe biurko. Potem dowiedział się, że wśród ofiar jest brat jego najlepszego kumpla. Nie lubi opowiadać o swym dzieciństwie.

Tenisa uczyła go najpierw matka. Judy Murray to 64-krotna mistrzyni Szkocji. Córka Roya Erksine’a, który grał w piłkę nożną w barwach Hibernianu w latach 50., siostra zawodowego golfisty. Pracowała w związku tenisowym, była trenerką, w każdy weekend woziła swoje i cudze dzieci busem na lokalne turnieje. Twierdzi, że nigdy nie zmuszała synów do gry w tenisa, ale tak wyszło.

Judy Murray mało bywała w domu, nie było czasu na wspólne posiłki, wakacje, spokojne życie domowe. Rodzice Andy’ego rozwiedli się, gdy chłopak miał dziewięć lat. Przeniósł część dziecięcego gniewu na kort. Dziś twierdzi, że jest blisko z każdym z rodziców. Ojciec Wille Murray, handlowiec, woził syna na pierwsze turnieje zawodowe, ale zostawił byłej żonie tenisową edukację synów.

Jamie jest starszy o rok i trzy miesiące. Przeciwieństwo Andy’ego. Uśmiechnięty, miły i grzeczny. Był drugim juniorem świata, gdy młodszy brat zaczął z nim wygrywać. Jeden spadał w rankingach, drugi się wznosił.

Zaczęli tak samo – ściany ich domu nosiły ślady piłek. Pierwszy trener Leon Smith mówił, że nigdy nie widział tak zawziętego dzieciaka jak pięcioletni Andy.

– Graliśmy na półkorcie, biegał zajadle do każdej piłki, był niewiarygodnie waleczny. Druga rzecz, jaka różniła go od rówieśników, to tenisowa głowa. Po meczu nie szedł do domu, tylko patrzył na rywali, oceniał uderzenia, zapamiętywał. I był wściekły, gdy grał źle.

Gdy na Florydzie wygrał Orange Bowl – prestiżowy turniej dla dzieci – przyjechał do kraju i z rozpędu zwyciężył w mistrzostwach Wielkiej Brytanii do lat 14. Kariera rozwijała się nieźle, ale w Szkocji brakowało tenisistów, którzy mogliby z nim trenować.

Jamie rok wcześniej opuścił dom rodzinny, zaczął ćwiczyć w ośrodku brytyjskiego związku tenisowego w Cambridge. Po ośmiu miesiącach wrócił zniechęcony, bo samotność dokuczała, a w grze nie było żadnego postępu, wręcz regres. Matka uznała, że namawianie młodszego syna do podobnego wyjazdu nic nie da.

Andy wymyślił to sam. Pojechał do Hiszpanii na mistrzostwa świata 16-latków, w finale Brytyjczycy grali z gospodarzami, wśród których był Rafael Nadal. Trochę poćwiczyli, dowiedział się, że Rafa może odbijać piłki, kiedy chce, z Carlosem Moyą, wówczas pierwszym na świecie. Wrócił i powiedział: – Chcę trenować w Hiszpanii.

Decyzja była odważna, wymagała poświęcenia szkoły i funduszy – 30 tys. euro rocznie. Andy nie skończył szkoły, rodzina dała pieniądze i od 15. roku życia zamieszkał w Barcelonie. Emilio Sanchez wspomina, że kiedy go pierwszy raz zobaczył, chciał odesłać do domu. Chudy młodzieniec o niezgrabnych ruchach, słaby, bez dynamiki i wytrzymałości. Jak zagrali seta, zmienił zdanie. – Jego największa słabość brała się ze zbyt wielu godzin grania w hali. Uderzał za nisko, nie chciał biegać – ale pracował nad tym.