Łukasz Kubot i Marcelo Melo. MIstrzowie piątego seta

—korespondencja z Londynu

Może komuś to spotkanie się dłużyło, ale publiczności na korcie centralnym na pewno nie. Wynik imponujący: 5:7, 7:5, 7:6 (7-2), 3:6, 13:11, oficjalny czas gry (nie licząc zamykania dachu i włączenia oświetlenia z powodu ciemności): 4 godziny i 39 minut.

Potem, po nerwach, zmianach nastrojów, emocjach dobrych i złych było już tylko to, na co warto było czekać, bo pisała się na naszych oczach historia tenisa dwóch krajów: Łukasz Kubot i Marcelo Melo padają na trawę, szaleją ze szczęścia, potem wchodzą do loży królewskiej, Sue Barker, głos BBC, od lat niezbędna prz takich okazjach – wymienia elegancko nazwiska, zwycięzcy odbierają od księcia Kentu srebrne puchary, Polak roni łzę, Brazylijczyk gryzie puchar, każdy objaw radości jest w takiej chwili dobry.

Czytaj także:

My, na ile emocje pozwalają, powtarzamy: Polak podwójnym mistrzem Wielkiego Szlema, Polak wreszcie wygrał w Wimbledonie. Można przypominać tę drogę, cytować statystyki, ale w takiej chwili to mało ważne.

Zostanie z tego finału wiele wspomnień, najważniejsze oczywiście z finałowego piątego seta długości 103 minut. Wcześniej też było ciekawie. Mecz przebiegał przecież wedle kanonów współczesnej gry deblowej na trawie, gdzie serwis oznacza dużą przewagę, akcje są krótkie i dynamiczne jak zderzenia kling na planszy szermierczej, po serwisie decyduje refleks, zmysł orientacji, oczywiście returny i woleje, którymi Polak z Brazylijczykiem mieszali wszystkim rywalom szyki.

Kto oczekiwał krótkiej walki – nie miał racji. Ani Marach, ani Pavić nie wyglądali na szczególnie speszonych okolicznościami – lożą królewską, kortem centralnym i specyficzna akustyką tego miejsca. Nawet tym, że w loży została Martina Navratilova, że doszła aktorka Hilary Swank, trochę nieoczekiwana miłośniczka tenisa. Publiczność wimbledońska, nawet jeśli wyjedzie na posiłek po pierwszym finale, wraca wzmocniona na kolejny. Trybuny były od drugiego seta pełne.

Dwa sety, 5:7, 7:5, jest remis. Raz jedni, raz drudzy wykorzystali rzadkie szanse przełamania serwisu rywali w najbardziej korzystnym momencie – gdy nie było już czasu na odrobienie straty. Tie-break trzeciego seta – okazał się zakakująco łatwy, Kubot i Melo prowadzą 2-1. Za chwilę Marach prosi o pomoc lekarską do lewego uda. Trudno pomijać takie szczegóły, gdy o wyniku decydują ułamki sekundy.

W loży gości Łukasza Kubota widać było Wojciecha Fibaka i Ryszarda Krauzego. Polski tenisista nie raz powtarzał, że zawdzięcza obu wiele, że pomogli mu wtedy, gdy ta pomoc była naprawdę ważna. Loża dostawała sporo okazji, by zrywać się do braw, lecz delegacja austriacko-chorwacka (także panamska, bo żona Maracha jest z Panamy), też mogła mieć nadzieję. Zwłaszcza po czwartym secie, gdy oba debla zagrały odmiennie od zasady – serwis nie rządził, zwłaszcza po polsko-brazylijskiej stronie.

Po prawie trzech godzinach był zatem remis i klasyka wimbledońska: piąty set na przewagi. W nim obu parom wróciła skuteczność przy podaniu, dopiero przy stanie 6:5 dla Kubota i Melo, polska grupa wsparcia pierwszy raz podskoczyła na krzesełkach naprawdę wysoko: dwie piłki meczowe. Wolej i mocny serwis rywali, nadzieja minęła.

Po czterech godzinach do loży królewskiej przyniesiono koce, bo wieczór zapowiadał się chłodny, a dach otworzono zaraz po singlu pań. Virginia Wade wzięła koc, Rod Laver, krzepki 78-letni mistrz – odmówił uprzejmie na rzecz sąsiadki. Na korcie gra równa: 8:8, serwuje Kubot. Nagle robi się 0-40, gorąco, ale Polak daje radę wyjść z opresji. 9:8. Taki wynik to jeszcze nic, historia Wimbledonu jest za wielka, by nie zapisać dłuższych piątych setów, ale to już czas, gdy publiczność bardzo zdecydowanie zaczyna się angażować i podnosić napięcie.

W secie 10:9, statystyka na pasku informacyjnym ciekawa – zdobyte punkty w cały meczu: po 183. Przy 11:11 nadszedł czas na włączenie świateł, a to oznaczało także zamknięcie dachu. Przerwa trwała prawie 12 minut. Mała rozgrzewka minutę. Grają. To jeszcze jeden z paradoksów tego finału: grający świetnie cały czas, może najlepszy w finale, ten najmłodszy, Mate Pavić, nagle traci koncentrację serwisową. Może to ta przerwa, może zasunięty dach i inne światło, ale błyskawicznie robi się 40-0 dla Kubota i Melo.