Polska tratwa

Jeśli jest po godz. 10 czasu pekińskiego, to znaczy, że trzeba już wypatrywać na trybunach olimpijskiej pływalni sławnych twarzy, bo Michael Phelps zaraz będzie walczył o kolejne złoto. Tym razem niedaleko George’a Busha i jego świty usiadł Bill Gates. Czekał na nich najwspanialszy jak dotąd wyścig igrzysk.

To miała być najwyższa przeszkoda na drodze Phelpsa do pobicia rekordu Marka Spitza i chyba rzeczywiście była. Przed ostatnią zmianą sztafety 4x100 m stylem dowolnym drużyna USA zajmowała dopiero trzecie miejsce. Phelps skończył pracę wcześniej, teraz był już tylko kibicem. Popłynął na pierwszej zmianie, pobił rekord USA, ale jeszcze szybszy był Eamon Sullivan z Australii. Do niego należy teraz nowy rekord świata – 47,24.

Następni dwaj Australijczycy obronili przewagę wywalczoną przez Sullivana, szybsi od Amerykanów byli również Francuzi, a mieli jeszcze na ostatniej zmianie Alaina Bernarda, dotychczasowego rekordzistę. Drugi złoty medal był coraz dalej od Phelpsa, razem z nim oddalał się milion dolarów premii za poprawienie wyczynu Spitza.

Za Mattem Targettem z Australii skoczył do wody Bernard, monstrum pływania, a za nimi Jason Lezak. Australijczyk został z tyłu, ale Bernard, ruszając na ostatnią pięćdziesiątkę, wyprzedzał jeszcze Lezaka o pół długości ciała. Amerykanin z każdym przeciągnięciem ręki w wodzie był coraz bliżej rywala, Francuz słabł i dotknęli ściany niemal jednocześnie. Niemal, bo Bernard zrobił to o osiem setnych sekundy później.

Phelps wyrzucił ramiona w górę i krzyknął głośno. Za chwilę dołączyli do niego koledzy, by wyściskać Lezaka. Jego 46,06 s to najszybsza zmiana w historii sztafet, czasem 3:08,24 Amerykanie ustanowili oczywiście nowy rekord świata. Poprzedni był o prawie 4 sekundy gorszy i przetrwał tylko kilkanaście godzin. Należał do amerykańskiej sztafety B, która wywalczyła dla swoich szybszych kolegów miejsce w finale. Z drużyny eliminacyjnej tylko Cullen Jones płynął w wyścigu finałowym.

Phelps jedną czwartą planu już w Pekinie wykonał, dziś czeka go kolejna próba. W finale 200 m dowolnym będzie się ścigał przede wszystkim z Koreańczykiem Taehwanem Parkiem, mistrzem na 400 m. W półfinale Amerykanin był dopiero czwarty, oszczędzał siły na start w sztafecie. Lepszy czas od niego miał nie tylko Park, ale też rodak Peter Vanderkaay i Jean Basson z RPA.

Jeśli Phelps dziś wygra, będzie miał już – licząc razem z igrzyskami w Atenach – dziewięć złotych medali. Tyle co olimpijczycy wszech czasów: Larisa Łatynina, Carl Lewis i Paavo Nuurmi. Przed nim będzie w Pekinie jeszcze pięć finałów i Amerykanin na pewno postawi stopę tam, gdzie nikogo wcześniej nie było. Pytanie tylko, ile zrobi tam kroków: trzy, cztery czy pięć, jak przewiduje plan?

Otylia Jędrzejczak spała długo i podobno znów jest w bojowym nastroju

Wydawało się, że po tegorocznych mistrzostwach Australii i USA o kolejne rekordy świata będzie już trudno, ale w Pekinie padają średnio przynajmniej dwa razy dziennie. Razem uzbierało się już siedem, z czego pięć w poniedziałek. Oprócz Sullivana i amerykańskiej sztafety bili je Japończyk Kosuke Kitajima w finale 100 m stylem klasycznym (58,91), Kirsty Coventry z Zimbabwe w półfinale 100 m grzbietowym (58,77) i Włoszka Federica Pellegrini w eliminacjach 200 m dowolnym (1:55,45).

Gdzieś za tym wesołym statkiem, którego załoga bije rekord za rekordem, płynie tratwa z napisem „Polska”. Próbuje gonić świat, ale trzeba było czekać trzy dni, by ktoś z niej zdołał przeskoczyć eliminacje i awansować do półfinału. Udało się Pawłowi Korzeniowskiemu, który w wyścigach eliminacyjnych na 200 m motylkiem miał piąty wynik (wygrał oczywiście Phelps, w czasie nowego rekordu olimpijskiego), i Katarzynie Baranowskiej, dziewiątej w eliminacjach 200 m zmiennym, z nowym rekordem Polski 2:12,47.

Otylia Jędrzejczak kibicowała im z trybun. Wczoraj nie trenowała, dochodziła do siebie po nieudanym starcie na 400 m kraulem. Zgodnie z prośbą trenera spała najdłużej, jak mogła. Do basenu wskoczyła tylko na rozgrzewkę, a finały obejrzała w telewizji. Widziała, jak na podium po finale 400 m stają Rebecca Adlington, Katie Hoff i Joanne Jackson, a na 100 m motylkiem Libby Trickett, Christine Magnuson i Jessicah Schipper. W Atenach to Otylia była na miejscu Hoff i Magnusson, ze srebrnymi medalami.

Dziś stanie do obrony złota z Aten na 200 m motylkowym, to jej ostatnia szansa na medal w Pekinie. Startuje w piątym wyścigu eliminacyjnym, o 13.18 polskiego czasu. Psycholog kadry Beata Mieńkowska mówi, że niedzielne łzy to już wspomnienie, Otylia znów jest w bojowym nastroju. To daje nadzieję, że nie powtórzy się historia z mistrzostw Europy z Eindhoven, gdy z każdym kolejnym startem chęć walki ulatywała coraz szybciej.

Pierwsze dwa występy w Pekinie mogły odebrać nadzieję. Na 100 m motylkowym okazało się, że Polce brakuje szybkości, 400 m dowolnym pokazało, że i z wytrzymałością są problemy, ale trener Paweł Słomiński ciągle wierzy. – Jeśli chodzi o psychikę, z Otylią jest już lepiej, niż się spodziewałem – mówi. – Wynik Korzeniowskiego w eliminacjach 200 m może być trochę mylący, prawdę powiedzą dopiero półfinały, ale Paweł miał po eliminacjach niski poziom zakwaszenia. To znaczy, że on też jeszcze nie pokazał wszystkiego.

Paweł Wilkowicz z Pekinu

Michael Phelps, zdobywca dwóch złotych medali

To było niewiarygodne, jeszcze nigdy w życiu tak się nie cieszyłem po wyścigu. Jason popłynął na ostatniej zmianie lepiej, niż mogliśmy tego od niego żądać. Gdy zaczynali ostatnie 50 metrów, pomyślałem: uuu, to będzie zacięta walka do końca. Ostatnie 10, 15 metrów Jason przepłynął niesamowicie szybko. Trudno szybko zapomnieć o takich chwilach, ale muszę to zrobić. Teraz liczy się tylko finał na 200 m dowolnym. Półfinał szczęśliwie już za mną, nie chcę powiedzieć, że płynąłem w wycieczkowym tempie, ale też nie pokazałem nic ponad to, co było potrzebne do awansu. Na którym miejscu jestem, liczy się dla mnie dopiero w finale.

Paweł Korzeniowski, po awansie do półfinału na 200 m st. motylkowym