Mistrzostwa Europy w piłce ręcznej. Czekaliśmy dziesięć lat, Polki grają dalej!

Norweg miał zbudować drużynę, która wystąpi w turnieju kwalifikacyjnym do igrzysk w Paryżu, ale Polki szansę na walkę o olimpijskie przepustki straciły na ubiegłorocznych mistrzostwach świata, gdzie zajęły szesnaste miejsce. To mógł być koniec cyklu, ale Senstad otworzył właśnie kolejny.

Może pomogło, że gra bywała lepsza niż wyniki, a może poprzedniego prezesa Związku Piłki Ręcznej w Polsce (ZPRP) Henryka Szczepańskiego przekonał list w obronie selekcjonera, który napisały zawodniczki. Senstad dostał więc jeszcze jedną szansę. Stanął przed sporym wyzwaniem, bo domem piłki ręcznej wciąż jest Europa i mistrzostwa kontynentu – nawet powiększone z 16 do 24 drużyn – to impreza wymagająca jak żadna inna. Polki za jego kadencji wygrały w niej jeden z sześciu meczów.

Czytaj więcej

PIŁKA RĘCZNA

Sławomir Szmal zapowiada audyt. "Potrzebuję informacji, zwłaszcza o finansach"

Rezygnacja Bogdana Wenty mnie zaskoczyła. Czy widzę dla niego miejsce w ZPRP? Zarząd został już wybrany - mówi Sławomir Szmal

- Może nie mamy największych gwiazd, ale ważny jest koncept. Musimy grać jako zespół oraz pokazać, że nasze serca są trochę większe od innych – zapowiadał Senstad i wystawił cierpliwość kibiców na próbę, bo wszystko, co obiecywał, zobaczyliśmy dopiero w trzecim meczu turnieju.

Mistrzostwa Europy w piłce ręcznej. Hiszpania pokonana, Polki miały rachunki do wyrównania

Porażkę Polek z Francuzkami (22:35) wliczyliśmy w koszty przed meczem, bo choć wicemistrzyniom olimpijskim zmienił się trener – Oliviera Krumbholza zastąpił dotychczasowy asystent Sebastien Gardillou – to wciąż mieliśmy do czynienia z drużyną gwiazd kraju, gdzie piłkę ręczną uprawia 23 tys. kobiet (globalnie w Polsce licencji jest 16 tys.). Dwa dni później nasze zawodniczki wygrały z niżej notowanymi Portugalkami (22:21), które awansowały na turniej właśnie dzięki jego powiększeniu.

Awans do rundy głównej był więc stawką ostatniego meczu fazy grupowej, w którym Polki mierzyły się z Hiszpankami, czyli czwartą drużyną poprzednich mistrzostw świata. Nie były faworytkami, ale czuliśmy, że tegoroczny turniej to okazja, żeby nasze zawodniczki wreszcie zalicytowały wyżej.

Nie brakowało przed mistrzostwami Europy głosów, że kobieca reprezentacja - oparta na siedmiu doświadczonych zawodniczkach występujących w ligach zagranicznych oraz przedstawicielkach coraz silniejszych klubów krajowych - ma dziś więcej argumentów do rywalizacji na wielkich imprezach niż ta męska, która udział w tegorocznych mistrzostwach Europy zakończyła na pierwszej rundzie. Polki miały ponadto Hiszpankom coś do udowodnienia, wciąż uwierała je drzazga sprzed dwóch lat.

Wtedy nasza reprezentacja nie wyszła na mistrzostwach Europy z grupy, bo w ostatnim meczu pomiędzy Hiszpankami i Niemkami (23:21) padł dokładnie taki wynik, jaki promował obie te drużyny, eliminując Polki. - Wciąż jest w nas złość, tak się nie robi - mówiła skrzydłowa Magda Balsam.

Złość chyba faktycznie w nich była, ale widzieliśmy też na parkiecie niezłą grę w piłkę ręczną - przede wszystkim w obronie. To dzięki szczelnej defensywie Polki prowadziły 8:5, 12:9, 20:15 i 22:17. Atutem ataku, tym zapowiadanym przez Senstada „konceptem”, okazał się zaś element zaskoczenia. Selekcjoner zagrał bowiem va banque i jego zawodniczki przez cały mecz grały w ataku bez bramkarki na parkiecie. Kiedy więc nie było kar, Polki miały w ataku przewagę, co zadziałało.

Zwycięstwo oznacza awans i szansę walki coś więcej. Dostanie ją pokolenie Adrianny Płaczek, Aleksandry Rosiak i Moniki Kobylińskiej, które łącznie zagrały w kadrze blisko 300 meczów, ale tylko ta ostatnia (oraz rezerwowa Aleksandra Zych) pamięta półfinał mistrzostw świata z 2015 roku.

Czytaj więcej

Piłka ręczna

Kolejna wpadka piłkarzy ręcznych. Reprezentacja Polski na razie się nie rozwija

Polacy zaczęli eliminacje mistrzostw Europy od remisu z Izraelem (32:32) i zwycięstwa nad Rumunią (28:27). Marcin Lijewski pracuje z kadrą od półtora roku, ale jego drużyna na razie się nie rozwija.

Mistrzostwa Europy w piłce ręcznej. Polki zagrały dla trenera, czy Arne Senstad zachowa posadę?

Niewykluczone, że już ten awans (ostatni raz reprezentacja była w rundzie głównej tej imprezy w 2014 roku), w który po dwóch pierwszych meczach można było wątpić, uratuje posadę Senstada. Norweg od lat podkreśla, że drużyna się rozwija, ale do tej pory słów nie potwierdzały wyniki. Polki za jego kadencji były 15. i 16. na mistrzostwach świata oraz 14. i 13. podczas mistrzostw Europy. Cieszyły jedynie momenty, jak wygrane nad Czarnogórą (2021), Hiszpanią (2022) czy Serbią (2023).

Kobieca kadra wciąż żyje w cieniu zespołu Kima Rasmussena sprzed dekady, który dwa razy grał w półfinale mistrzostw świata. Tegoroczny turniej to pierwszy krok do przodu po latach wyników stabilnych, ale przeciętnych. Czas pokaże, czy kolejne Polki wciąż będą robić z Senstadem u steru.

Nowy prezes ZPRP Sławomir Szmal, który mecze reprezentacji oglądał w Bazylei z trybun, stoi przed ważną decyzją, bo za dwa lata będziemy współorganizatorem kolejnych mistrzostw Europy, które pierwotnie miały się odbyć w Rosji. Katowice ugoszczą wówczas spotkania rundy grupowej z udziałem Polek oraz mecze fazy głównej i pucharowej, czyli te najważniejsze. Turniejem podzielimy się z Rumunią (Kluż, Oradea), Słowacją (Bratysława), Czechami (Brno) oraz Turcją (Antalya).

Arne Senstad

Norweg pracuje z reprezentacją Polski od 2019 roku i wreszcie odniósł sukces

Foto: Paweł Bejnarowicz/ZPRP

To dla naszej drużyny najważniejsza impreza czterolecia, bo jej stawką - obok medali - będzie także udział w turnieju kwalifikacyjnym do igrzysk w Los Angeles (2028). Polaków w olimpijskim turnieju piłki ręcznej widzieliśmy już pięć razy. Polki na igrzyskach nigdy jeszcze nie grały.