Koniec rosyjskiej ruletki

Relacja z Paryża

Polscy piłkarze klątwę Niemców już przerwali. Do meczu podejdą z nastawieniem, że z historią już grać nie muszą.

Spotykamy się z prawdziwym mocarstwem, czterokrotnym i aktualnym mistrzem świata, trzykrotnym mistrzem Europy, krajem, który dał światu futbolowe legendy – Fritza Waltera, Franza Beckenbauera czy Gerda Müllera. Polska – owszem, miała wspaniałe chwile, dwa brązowe medale mundiali, ale od dawna była piłkarskim średniakiem. Dopiero pokolenie pierwszej od czasów Zbigniewa Bońka supergwiazdy – Roberta Lewandowskiego, gra we Francji o bilet powrotny na salony.

Skończyć z wojną

Mecz z Niemcami to nie jest zwykły mecz. Wpływ na to ma przede wszystkim historia. Zarówno ta sprzed lat, jak i ta najnowsza, z polityką bieżącą włącznie. TVP ułożyła ramówkę w ten sposób, by w tym samym czasie co transmisja meczu Polska – Niemcy na pierwszym kanale, na dwójce emitowany był film „Krzyżacy". Prezes Jacek Kurski pisał zresztą o tym na Twitterze – „Tego dwumeczu na pewno nie przegramy".

Spotkanie z Niemcami to także zbyt często okazja do sięgania po retorykę wojenną. Przypominanie Westerplatte dla niektórych tabloidowych redakcji i portali internetowych jest zbyt dużą pokusą, by jej się oprzeć. Szczytem niesmaku była ostatnia strona „Super Expressu" przed meczem z Niemcami na Euro 2008. Grafik zmontował postać krzyczącego Leo Beenhakkera – ówczesnego selekcjonera reprezentacji – trzymającego zakrwawione, obcięte głowy kapitana rywali Michaela Ballacka oraz selekcjonera Joachima Loewa. Tytuł grzmiał wielką czcionką – „Leo, daj nam ich głowy".

Mimo to jest raczej wątpliwe, by jakikolwiek fan reprezentacji Niemiec uznawał naszą drużynę za szczególnego rywala. Dla naszych sąsiadów z zachodu historycznym przeciwnikiem są przede wszystkim Holendrzy. Ta rywalizacja także ma swoje korzenie w historii, czasach okupacji nazistowskiej. Na dobre zaczęła się jednak dopiero w 1974 roku przy okazji finału MŚ wygranego przez Beckenbauera. Do dziś w Holandii tamto spotkanie nazywane jest matką wszystkich porażek. Później był słynny incydent z wzajemnym opluwaniem się przez Franka Rijkaarda i Rudiego Voellera i całe mnóstwo pomniejszych historii. Gdy w 1988 roku Holendrzy zdobyli mistrzostwo Europy, w półfinale pokonując Niemców, a w finale ZSRR, trener Rinus Michels podczas świętowania po ostatnim meczu mówił: – Zwyciężyliśmy, ale wszyscy wiedzą, że prawdziwy finał odbył się wcześniej.

Niemcy mają także wielkie tradycje meczów z Anglią czy Włochami. Polska jest dla nich po prostu kolejnym przeciwnikiem. W dodatku niekoniecznie wymagającym. Dla nas „mecz na wodzie", czyli spotkanie we Frankfurcie, decydujące o awansie do finału mistrzostw świata 1974, gdy piłka stawała w kałużach, a Jan Tomaszewski obronił rzut karny, przeszło do historii, a Niemcy mają takich spotkań-emblematów całe mnóstwo.

Drużyna Adama Nawałki już i tak dokonała rzeczy wcześniej niemożliwej. W październiku 2014 roku pokonała 2:0 na Stadionie Narodowym zespół Joachima Loewa, który ledwie trzy miesiące wcześniej zdobył w Brazylii czwarte mistrzostwo świata i wciąż jeszcze unosił się nad ziemią w glorii i chwale. Było to pierwsze zwycięstwo reprezentacji Polski z tą wielką piłkarską nacją w 19. próbie.

Na Stade de France w podparyskim Saint-Denis odbędzie się mecz numer 21 w historii polsko-niemieckich konfrontacji. Bilans na chwilę obecną – rewanżowe spotkanie przegraliśmy 1:3 – wygląda dla nas wciąż fatalnie: jedno zwycięstwo, sześć remisów i aż 13 porażek.

A jednak do spotkania, które będzie daniem głównym siódmego dnia mistrzostw Europy we Francji, zawodnicy Nawałki przystąpią bez spętanych strachem nóg, bez nadmiernego respektu, bez wielkich obaw. Z kilku powodów. Po pierwsze i najważniejsze: ci piłkarze już Niemców pokonali. Po drugie: zwycięstwo w pierwszym meczu grupowym – przeciwko Irlandii Północnej – dało im luz i zdjęło z ich barków presję.

Zawodnicy Nawałki mogą, ale nie muszą. Nie ma powtórki z doskonale znanego wszystkim kibicom scenariusza, który przerabialiśmy ostatnimi czasy regularnie na wielkich turniejach. Nasz drugi mecz grupowy nie będzie meczem o wszystko. Nie mamy noża na gardle, nie gramy w rosyjską ruletkę. Nawet porażka z Niemcami nie oznacza, że reprezentacja straci szansę na awans do fazy pucharowej.