Kamil Stoch potrójnym mistrzem olimpijskim

—korespondencja z Pjongczangu

Najtrudniejsza była ta ostatnia minuta, gdy sędziowie trochę się ociągali z podaniem noty po drugim skoku Polaka. Na zeskoku czekali pozostali: Maciek Kot, Dawid Kubacki i Stefan Hula. Napięcie rosło, choć wszyscy widzieli przekroczoną przez Kamila zieloną linię, widzieli piękny skok, ale widać trzeba było się tę chwilę podenerwować.

W końcu wielka kolorowa tablica podała wynik: 136,5 m, za nią spiker: pierwsze miejsce Polak, za nim Andreas Wellinger, trzeci Robert Johansson. Różnice niewielkie, ale kto by się tym przejmował. Mistrz jest nasz, pierwszy medal tych igrzyk wreszcie zapisany, w dodatku z koreańskiego złota.

Krzyk był głównie po polsku, polscy skoczkowie skoczyli sobie w objęcia, trener Stefan Horngacher wyściskał asystentów, główny bohater rozpoczął długą podróż między wszystkimi któzy chcieli mu gratulować. Całus od żony Ewy też był na tej drodze.

Ceremonia tzw. kwiatowa (wręczał prezes Apoloniusz Tajner) odbyła się względnie szybko,w zasadzie skoczkowie dostawali tylko białe tygryski o imieniu Soohorang - maskotki igrzysk. Potem spotkanie z mediami, wiele rozmów, aż mistrz mógł pojechać do wioski, coś zjeść i rozpamiętywać, jak zwyciężał.

Zapewne każdy kto widział ten konkurs ma inne wrażenia, ale przecież rytm zawodów w skokach, jeśli wiatr nie przeszkadza (w sobotę wreszcie nie przeszkadzał) jest stały – najpierw na rozgrzewkę seria próbna, która w sobotę wypadła mniej więcej wtedy, gdy w biatlonowym biegu masowym na 12,5 km biegła i strzelała niepodal Monika Hojnisz (zajęła 15. pozycję).

Każdy w tej serii dostał co chciał: Norwegowie potwierdzenie mocy Forfanga, Johanssona i Stjernena, Niemcy – Freitaga i Wellingera, Polacy – Stocha i Kubackiego. Nawet Austriacy dojrzeli, że nieźle skaczą Stefan Kraft i Michael Hayboeck.

Bilety na skoki kosztują na igrzyskach niemało (w sobotę 200 tys. wonów, czyli 186 dol. – lepsze miejsca, 100 tys. wonów (93 dol.) – nieco gorsze), więc zmarzniętej publiczności coś się jeszcze należało, poza głośną muzyką i wielojęzycznym spikerem. Trzeba oddać Koreańczykom kierowanie się prostym zmysłem ekonomicznym: na kwalifikacje było tanio, przyszli licznie. Na konkurs drogo: nie przyszli. Polacy – przylecieli, może nie licznie, ale flag mieli zdecydowanie najwięcej.

Skakali najpierw z 23 belki. Pierwsza trzydziestka radziła sobie średnio, wybitnych skoków nie widziano, dopiero 31. w kolejce Hayboeck spowodował żywiołową radość trenera Heinza Kuttina – 140 metrów. Daleko, w dobrym stylu. Chwilę później Maciej Kot, znacznie bliżej – 128,5 m, ale wiatr na chwilę zmieniłkierunek.

Sędziowie dostali sygnał, że będzie wiać mocniej pod narty i przed skokiem Stefana Huli szybko obniżyli belkę o jeden stopień. Panu Stefanowi mogło się to nie podobać, ale dał radę – 132 m. Nieźle. Za moment Dawid Kubacki – 134,5 m i skok na drugie miejsce za Austriaka.

Kolejne próby podobne, w końcu startowała elita, ale tylko medaliści ze skoczni normalnej, Johansson i Wellinger byli lepsi od Kubackiego i to niewiele. I wreszcie Stoch. Czekoladowy kombinezon, błękitny kask, mocne odbicie, równy lot, ładne lądowanie wszystko widzieliśmy tyle razy, ale w czasach poprawek komputerowych i przesuwanych belek, niepewość oceny istnieje.