Dudi Sela, król Izraela

Wyśpiewywane po hebrajsku wersy o „Dawidzie, Królu Izraela, który żyje i żyć będzie”, znają już kibice z Wimbledonu, gdzie tego lata Dudi Sela awansował do 1/8 finału jako pierwszy od 20 lat Izraelczyk, a sędzia musiał uciszać jego najbardziej oddanych kibiców. Inne turnieje też ten żywioł poznały: flagi Izraela, okrzyki sławiące Dudiego i jego bekhend albo „Dudi, Dudi Sela” śpiewane na melodię „Que sera, sera”. Grupa kibiców Seli nazwała się Hebrajski Młot i wspiera go, gdzie może, po hebrajsku i angielsku, najczęściej na turniejach na zachodniej półkuli.

Dudi to izraelski tenisista numer jeden, z 29. miejscem w rankingu, dobrymi wspomnieniami z Wimbledonu i jednym jak dotąd awansem do finału ATP Tour, w Pekinie w 2008 roku. Ale to nie za to kocha go Izrael i nie dlatego premierowi i prezydentowi kraju zdarzyło się dzwonić z gratulacjami po meczu. Dudi stał się jedną z najbardziej rozpoznawalnych postaci izraelskiego sportu, jest na czołówkach gazet, zaczepiają go na ulicach gratulujący nieznajomi, bo wygrywał, gdy na szali leżała narodowa duma: w Pucharze Davisa. W tej niepowtarzalnej rywalizacji, dla której nawet najwięksi egoiści tenisa godzą się być kilka razy do roku częścią zespołu i grają dla swoich krajów, a nie tylko własnej sławy i pieniędzy.

[srodtytul]Hymn i łzy[/srodtytul]

Izrael to w Pucharze Davisa sensacja tego sezonu. Pierwszy raz w historii awansował do półfinału, dziś kończy mecz z broniącą pucharu Hiszpanią w Murcii. Już po piątkowych meczach szanse awansu do finału miał bliskie zera, ale to było oczywiste od początku.

Izraelczycy swoje już w tym roku zrobili. Sensacyjnie pokonali Szwedów w Malmoe, w hali zamkniętej dla miejscowych kibiców, którzy chcieli protestować przeciw izraelskim działaniom w Gazie. Potem jeszcze bardziej niespodziewanie wyeliminowali Rosję w wypełnionej do ostatniego miejsca hali koszykarskiej w Tel Awiwie. A 24-letni Sela, który jak mówi, płacze za każdym razem, gdy słyszy hymn Izraela, wygrywał z kolejnymi rywalami tak, jak do tego kibiców przyzwyczaił.

Już dwa lata temu, gdy był jeszcze daleko poza czołową setką rankingu, pokonał nr 7 na świecie Fernando Gonzaleza w Chile, pomagając wprowadzić Izrael do Grupy Światowej, czyli elity Pucharu Davisa. Tak podbił serca, choć nie jest najlepszym Izraelczykiem w historii tenisa: Amos Mansdorf w latach 80. wygrał sześć turniejów i był na 18. miejscu w rankingu, a Shahar Peer, młodsza od Seli o dwa lata, była już w ćwierćfinałach Wielkiego Szlema i na 15. miejscu w rankingu. Ale miłość kibiców chodzi swoimi drogami.

[srodtytul]Przy granicy z Libanem[/srodtytul]

Bohater wspomnianych pieśni to ryżawy blondyn z kolczykiem w lewym uchu, jeden z najniższych zawodników w ATP Tour. Ma zaledwie 174 cm wzrostu, waży 67 kg (mówi, że ostatnio przytył). Dudi to zdrobnienie od David. Sela to też uproszczenie – nazwisko rodziców, emigrantów z Rumunii, brzmiało Salajean. Dudi to najmłodszy z czwórki dzieci Michaela i Anki. Jego starszy brat Ofer był kiedyś w czołowej dwusetce rankingu, dziś jest trenerem.

Dudi spróbował tenisa jako kilkulatek i szybko się okazało, że ma talent. W rodzinnej miejscowości Kiriat Szmona, przy granicy z Libanem, warunków do rozwoju nie było, więc Sela ćwiczył w centrum tenisowym Ramat Haszaron, gdzie w końcu przeniósł się z całą rodziną.

W to, że może być kiedyś zawodowym tenisistą, uwierzył, gdy jako 14-latek wygrał mistrzostwa Europy i znalazł pierwszych sponsorów. W poszukiwaniu lepszych sparingpartnerów przeprowadził się do Austrii, potem do Francji, jeździł na turnieje juniorskie z bratem.

[srodtytul]Na rozdrożu [/srodtytul]