Ojciec miał pytania

Wimbledon to dobre miejsce do zdobywania sławy. Jeśli panna Cori „Coco" Gauff rzeczywiście stanie się kiedyś Sereną Williams 2.0, to zawsze będzie się wspominać, jak młodziutka dziewczynka z Atlanty, nr 313 na świecie, przeszła eliminacje, a potem, pokonawszy m.in. Venus Williams, doszła do czwartej rundy, by przegrać dopiero z przyszłą mistrzynią Simoną Halep.

W zasadzie tyle wystarczyło, by Coco stała się bohaterką turnieju, eksperci od marketingu (niekoniecznie od tenisa) mówili o milionach dolarów, jakie może wkrótce zarobić i jak wielki może mieć wpływ na przyszłość kobiecego tenisa.

Złe i dobre strony

Były też głosy, które mówiły, że warto zejść na ziemię i nie wsłuchiwać się tylko w media społecznościowe, ale cocomania jednak wybuchła i trwa, choć tenis zawodowy to nie jest miejsce, w którym na nastolatki zawsze czeka radosna przygoda.

Jennifer Caprati została profesjonalną tenisistką tuż przed 14. urodzinami, niecały rok później dotarła do pierwszej dziesiątki na świecie, po czym nie wytrzymała skumulowanej presji rodziny (czytaj ojca Stefano), mediów i sponsorów.

Capriati po raz pierwszy zrezygnowała ze startów w WTA Tour już w wieku 17 lat, potem jej wyczyny zapełniały rubryki kryminalne: przeżyła serię aresztowań za posiadanie narkotyków i sklepowe kradzieże. Wróciła, zdołała wspiąć się raz jeszcze na szczyt, ale po drodze straciła zdrowie i znów odeszła, względnie młodo.

Pamiętamy też zwichrowaną karierę Jeleny Dokić, która w wieku 17 lat grała w półfinale Wimbledonu i oskarżała ojca Damira o fizyczną przemoc. Warto pamiętać o 14-letniej Andrei Jaeger, która była najmłodszą ćwierćfinalistką Wimbledonu i w czasie ledwie pięcioletniej kariery grała w półfinale wszystkich turniejów Wielkiego Szlema (dwa razy w finałach), ale z powodu kontuzji ramienia skończyła grę w wieku 19 lat.

Tracy Austin została tenisistką profesjonalną, nie mając skończonych 15 lat, w 1979 roku była najmłodszą mistrzynią US Open, zaraz potem numerem 1 na świecie, by wkrótce porzucić tenis z powodu kontuzji. Lepiej poszło Martinie Hingis (także debiutowała w WTA Tour, mając 14 lat), ale nawet ona nie przeszła kariery suchą stopą, kilka razy żegnając się (za pierwszym razem w wieku 22 lat) i wracając do tenisa.

Corey Gauff, ojciec Cori powiedział dziennikarzowi „New York Timesa", że studiował te życiorysy, by poznać dobre i złe strony wczesnych sukcesów. – Przyjrzałem się każdej takiej historii. Zadawałem sobie wiele pytań, ponieważ martwię się możliwością wypalenia Coco – przyznaje tata.

Były obrońca koszykarskiej drużyny uniwersyteckiej Goergia State jest odpowiedzialny za karierę dziecka, organizuje treningi (głównie w akademii Patricka Mouratoglou) i dba o logistykę. Candi – mama, kiedyś uczelniana lekkoatletka na Florydzie, pozostaje kimś w rodzaju cheerleaderki swej córki. Tak to przynajmniej wyglądało w czasie czterech wimbledońskich meczów Coco.

Chronić młode

Panna Gauff opowiada o sobie chętnie i z jej słów wynika, że ufa rodzicom i opiekunom, pozostaje normalną dziewczyną, której nie przytłoczył rozgłos i pierwsze duże pieniądze.

Po Wimbledonie na kortach pojawiła się dopiero w minionym tygodniu. Zagrała w eliminacjach turnieju WTA w Waszyngtonie, przeszła je, by gładko odpaść w pierwszej rundzie z Zariną Dijas z Kazachstanu. Obecny ranking (141. WTA) powinien oznaczać dla amerykańskiej dziewczyny konieczność startu w eliminacjach do US Open, ale można się zakładać, że działacze United States Tennis Association zaproszą ją od razu do turnieju głównego.