Może być pilotem

Chłopak od małego miał skrzydła. I te symboliczne, jakie w sportowych opowieściach zwykle dokleja się skoczkom, i takie z kartonu i sznurka.

Dziś mówi, że obiema pasjami, skokową i modelarską, zaraził się jednocześnie. Można więc najpierw pisać o pierwszych modelach ze styropianu, o pracowni w piwnicy domu w Szaflarach, o tym, jak powoli dochodził do modeli sterowanych radiem, z elektrycznymi lub spalinowymi silnikami. Albo o trzymetrowych szybowcach, które też buduje. Model auta również ma.

Dawid Kubacki każde zajęcie traktuje serio. Kto wie, jak bardzo serio, spyta: – Który byłeś w klasie F3C? Albo F3N? Odpowie, że już raz wygrał. F3 to kategoria modeli sterowanych, klasa F3C to są śmigłowcowe figury statyczne, klasa F3N – jazda freestyle'owa z muzyką. Dawid bywa też sędzią. W Aeroklubie Nowotarskim jest ze swymi helikopterami często, na zawody skokowe czasem bierze srebrną walizeczkę.

Zrobi też licencję pilota szybowcowego. Tylko musi mieć czas. Wiosną ubiegłego roku w Rybniku dzięki stacji TVN poczuł emocje z mistrzem Polski w akrobacji samolotowej Arturem Kielakiem. Trzymał przez chwilę stery. Już wie, że może być pilotem.

Skrzydła skoczka doprawił mu przypadek. W marcu 1996 roku, kilka dni po szóstych urodzinach małego Dawida, Adam Małysz wygrał na wzgórzu Holmenkollen swój pierwszy konkurs PŚ. Tego Kubacki nie pamięta. Pamięta natomiast, że wcześniej oglądał skoki w telewizji i mu się podobały.

Są dwie wersje dalszego ciągu – bardziej popularna, rozpowszechniana przez rodziców, że na domowym ekranie telewizyjnym pofrunął kiedyś Kazuyoshi Funaki i zrobił to tak pięknie, że chłopak zażądał, w trybie bardzo kategorycznym, dowiezienia na skocznię. Przez znajomych udało się dotrzeć do trenera.

Wersja druga mówi, że mały Dawid był na nartach z rodzicami i zbudował na stoku mały próg, by poskakać. Obok stał trener Zbigniew Klimowski, zobaczył, podszedł i wziął pod opiekę.

Mama skłonna jest przyznać, że obie wersje są prawdziwe – junior lubił narty, cała rodzina też trochę jeździła i był pomysł, by syna zapisać do alpejczyków, ale skoro Funaki tak go zachwycił, wyszły skoki.

Zimny autobus

W tamtych czasach kluby gasły. W Nowym Targu też. LKS Kowaniec, z trzema małymi skoczniami, od K25 do K50, właśnie zakończył działalność, więc trzeba było pojechać do Zakopanego, a właściwie do LKS Ząb, tam, gdzie parę miesięcy wcześniej u Klimowskiego pojawił się Kamil Stoch.

Początek jest zawsze taki sam: zjazdy spod progu na nartach skokowych. Dopiero potem na górę, na rozbieg. U Dawida – po tygodniu oswajania zeskoku. Pierwszy skok: z połowy rozbiegu, odległość szacowana: 3 metry.

Ciąg dalszy to mozół znany też z innych życiorysów: zimny autobus, treningi kilka razy w tygodniu pod okiem Stefana Ciapały i Józefa Jarząbka, szkoła. Czasem skromne zawody. Dokumentacja rodzinna mówi, że pierwsze były w 1998 roku. Dawid zajął trzecie miejsce. Normalna droga młodego skoczka w tamtych czasach to Liga Szkolna, cykl pod szyldem McDonalda, mistrzostwa Makroregionu Małopolska, Ogólnopolskie Spotkania Uczniowskich Klubów Sportowych, Minipuchar Beskidów. Pierwszy wyjazd zagraniczny – do Czech. Frekwencja marna. Nagrody: czasem egzotyczny owoc, czasem kalkulator.

W reprezentacji pojawił się w 2005 roku, ale start w Pucharze FIS nie był jakiś wyjątkowy. Jak wiele następnych. Dziś wiadomo, że najważniejsza w karierze Kubackiego była cierpliwość. I odwaga. Nie zniechęcił się nawet w 2007 roku, gdy był przedskoczkiem podczas PŚ w Zakopanem i oglądał z góry fatalny upadek Czecha Jana Mazocha.

Karierę Dawida Kubackiego można dzielić na dwa etapy: przed i przy Stefanie Horngacherze. Najpierw po prostu piął się powoli w górę, do Pucharu Kontynentalnego, Letniej GP, wreszcie Pucharu Świata. Znalazł się w reprezentacji jako solidne wsparcie drużyny (dostał brąz MŚ w Val di Fiemme 2013). Przeżył za Łukasza Kruczka spadek z kadry A do B, co dziś wspomina jako nauczkę.

Od chwili objęcia kadry przez Horngachera rozkwitł. Podczas MŚ w Lahti (2017) był dwa razy ósmy, w złocie drużyny miał wybitny udział. Drużynowy brąz na igrzyskach w Pjongczangu i w MŚ w lotach (2018) to także m.in. jego zasługa. Wcześniej poleciał po zwycięstwo w Letniej Grand Prix (2017), po dziewiąte miejsce w poprzednim PŚ, teraz po czwarte w 67. Turnieju Czterech Skoczni. Wreszcie, po 169 konkursach pucharowych, sięgnął po sukces w Predazzo.

Wychował się w zwykłej rodzinie, mama Małgorzata, tata Edward, młodsza siostra Dagmara. Jak na prawie 29-letniego skoczka raczej opóźnia się założeniem własnej, choć wiadomo, że od lat ma dziewczynę, właściwie już narzeczoną. Nie opowiada o Marcie wiele, lecz media społecznościowe dyskretne nie są.

Instagram streszcza ich historię w paru obrazkach: 5 listopada 2015 roku – para czule spogląda na siebie, 9 lipca 2017 roku są razem na weselu rodzinnym, parę dni później pod skocznią w Wiśle-Malince; 11 lutego 2018 roku trzymają się za ręce pod palmami na Fuerteventurze (zdjęcie czarno-białe), wreszcie 19 sierpnia 2018 roku widać dłoń damską z pierścionkiem na palcu serdecznym na tle samolotowego okna.

„Mustaf"

Samolot leciał z Egiptu, pani Marta napisała: „Miał sprzedać za wielbłąda, ale nie wyszło". Potem tagi: #futurehusband #futurewife #togetherandever. I prawie wszystko wiadomo, tylko informacja o dacie ślubu nie wyciekła.