Vital Heynen: Gaduła z wielką wyobraźnią

Heynen pochodzi z belgijskiego miasteczka Maaseik, przy granicy z Holandią, w którym klub siatkarski powstał w 1960 roku. Młody Vital Heynen, rocznik 1969, też tam grał i to długo (skończył karierę w 2005 roku), był dobrym rozgrywającym(m. in. najlepszym w Lidze Mistrzów 2004), gdy klub rozpoczynał drogę do kilkunastu tytułów mistrza Belgii. Zagrał także ponad 150 spotkań w reprezentacji kraju.

Czytaj także:

Polska mistrzem świata. Heynen i cud w Turynie

Karierę trenerską także zaczął w mieście rodzinnym, przejmując w 2006 roku od trenera Andersa Kristianssona drużynę Noliko Maaseik. Na krajowym podwórku wygrywał z nią dużo, cztery razy ligę, pięć raz zdobył Puchar Belgii, cztery razy Superpuchar. Dostał dwa tytuły belgijskiego Trenera Roku.

Heynen pokazał się także Europie, gdy w 2010 roku jego klub z okazji 50-lecia zorganizował finał rozgrywek o Puchar CEV (Noliko zajęło trzecie miejsce). W 2012 roku zastąpił Raula Lozano na stanowisku trenera reprezentacji Niemiec i mniej więcej wtedy zaczęła się tworzyć jego sława fachowca od specyficznej roboty: wyciągania w górę drużyn, które mają kłopoty.

Niemcom dał szybko piąte miejsce w mistrzostwach Europy (2013), rok później w polskich mistrzostwach świata (2014) zdobył sensacyjny brąz. Apetyty były duże, przygasły, gdy drużyna Heynena nie zakwalifikowała się na igrzyska w Rio de Janeiro.

Zawsze był pracowity – w siatkówce trener reprezentacji często łączy tę pracę ze szkoleniem klubowym. Vital Heynen potrafił jeszcze w Belgii być także trenerem niezłej pary kobiecej w siatkówce plażowej oraz zostać dyrektorem technicznym klubu filialnego drużyny z Maaseik.

Gdy prowadził reprezentację Niemiec, podpisał także kontrakty z Ziaatem Bankasi Ankara, potem po raz pierwszy odwiedził na dwa sezony Polskę (wyciągnął z kłopotów Transfer Bydgoszcz, najpierw na 9., potem na 5. miejsce w lidze) i na jeden sezon Francję (Tours VB).

Reprezentację Belgii wziął pod opiekę w 2017 roku, gdy trenował z powodzeniem niemiecki VfB Friedrichshafen. Z rodakami dotarł do 4. miejsca mistrzostw Europy (2017) i dał awans na ostatnie mistrzostwa świata.

Od zawsze potwierdza, że siatkówka pochłonęła jego życie niemal bez reszty, z małym wyjątkiem na czas dla rodziny, żony i trójki córek. Bardzo lubi też czytać – i to w kilku językach.

Ma dla dziennikarzy sporo zaskakujących przemyśleń, właściwie w każdej rozmowie potrafi błysnąć zgrabnym bon-motem, lub nieoczekiwaną pointą. Próbka, jedna z wielu: - W sporcie nie chodzi o realizm, ale o wiarę. Jeśli wierzysz, że coś jest możliwie, to jest to możliwe bardziej.