Zmiana nie zachwiała łódką. Sukces polskich kajakarek

Niektórzy nazywają go szarlatanem, bo uważa, że siła człowieka pochodzi z jelit. Właśnie dlatego pracę nad jadłospisem podopiecznych zaczyna od kiszonek, a w Tokio faszerował je kimchi. Kryk jest też jednak jednym z najlepszych na świecie fachowcem od kajaków.

Pracę z naszą kadrą zaczął w 2009 roku i stworzył dynastię. Polki przez 12 lat z każdej wielkiej imprezy przywoziły przynajmniej jeden medal. Igrzyska w Londynie (2012) oraz Rio (2016) kończyła na podium dwójka, pięć lat temu wicemistrzynią olimpijską w jedynce została Marta Walczykiewicz. Teraz wywalczyliśmy dwa krążki, w tym ten najbardziej prestiżowy, czyli czwórki.

Kryk już po sukcesie dwójki tonował nastroje i mówił, że jego podopieczne muszą kumulować energię. Justynie Iskrzyckiej oraz Helenie Wiśniewskiej nie pozwolił obejrzeć dekoracji koleżanek. Miały oszczędzać siły, żeby zasłużyć na swoją.

Dużo się podczas tego finału działo. Padało, zmieniał się wiatr, parowały okulary. Kiedy Polki minęły metę, wyszło słońce, a lały się już tylko łzy. Iskrzycka i Wiśniewska pierwszy raz w życiu stanęły na olimpijskim podium, Anna Puławska zrobiła to po raz drugi, a Karolina Naja – czwarty. Więcej medali od niej zdobyli na igrzyskach tylko Irena Szewińska, Jerzy Pawłowski i Justyna Kowalczyk.

Foto: Rzeczpospolita

Podobno jest dla koleżanek jak mama. Ma 31 lat, one 22–25. – Traktuje nas jak córeczki – mówi Puławska. – Jak trzeba, to doprowadzi do pionu – dodaje Wiśniewska. Naja niedawno sama została matką. Synowi obiecała dwa medale, bo Miecio przed każdym wyjazdem powtarzał jej: „dwa".

Partner i dziecko towarzyszyli jej na zgrupowaniach, ale ostatecznie i tak pewnie spędza więcej czasu z tymi przybranymi córkami, właściwie drugą rodziną. Naja podkreśla wprawdzie, że te jej kajakowe dzieci są już odchowane, ale to wcale nie musi oznaczać, że myśli o emeryturze, choć trener nie ma wątpliwości: – Jest już spełniona jako sportowiec.

Jeśli ona wnosi do osady doświadczenie, to atutem Puławskiej jest spokój. – Ma go w sobie bardzo dużo i rzadko się odzywa – mówi Kryk. Podobno przed startem zwalcza stres, śpiewając. Repertuar to tajemnica, ale często powtarza, że Polki mają moc, więc zapewne wybiera piosenki z „Krainy Lodu". Wiśniewska to pewnie żywiołowość, skoro trener nazywa ją dzikim mustangiem. Podobno często odpływa, żyje we własnym świecie. Jest najmłodsza w drużynie. Lubi kryminały, gra na flecie poprzecznym. – Ten medal jest bardzo ciężki. Mam go teraz na szyi i czuję, ile kosztował wyrzeczeń, pracy i łez – mówi.

Iskrzycka podczas igrzysk przeżyła huśtawkę nastrojów. Startowała indywidualnie, chciała się wycofać z finału B, żeby odpocząć. Przygniotła ją odpowiedzialność za drużynę. – Trener powiedział, że nie mogę tego zrobić, bo moje zwątpienie przeniesie się na całą osadę – wyjaśnia.

Przygotowała się do igrzysk w trybie błyskawicznym, bo zastąpiła w składzie Katarzynę Kołodziejczyk, która w wypadku rowerowym złamała rękę. Doświadczona zawodniczka walczyła, pojechała nawet na zgrupowanie z ręką w gipsie. Była z dziewczynami na zagranicznym zgrupowaniu, wspierała je z całych sił. Wróciła do Polski kilka dni przed startem, kiedy koleżanki przeniosły się do wioski olimpijskiej.

Zmiana nie zachwiała łódką. Kryk wyjaśnia, że to dzięki ujednoliceniu sposobu wiosłowania – teraz w jego kadrze każda zawodniczka pasuje do każdej. Panie zdobyły brąz, choć trenują głównie na jedynkach. Czwórką wspólnie pływały przed igrzyskami tylko kilkanaście razy.