Dwaj gracze z innego świata

Sportowe czołówki dodają do nazwiska Rafaela Nadala mnóstwo przymiotników w stylu: niezmordowany, bezlitosny, największy. „The Sun” woła: „Przekształcony w księcia ciemności został nowym mistrzem”.

Dla „Timesa” stał się „prawdziwym gigantem tenisa”. Dziennik nie zapomina jednak o pokonanym. „Trudno grać z Nadalem, tak jak trudno było grać z Bjoernem Borgiem w szczytowym momencie jego kariery, a do tego był zmuszony w niedzielę Roger Federer. To było dla niego za dużo” – pisze Simon Barnes, przypominając, że Szwajcar oprócz obrony tytułu miał poprawić rekord kolejnych zwycięstw sławnego Szweda.

Pytanie, czy był to największy finał Wimbledonu, gazeta stawia czytelnikom. Inne dzienniki już znają odpowiedź. „Dostał więcej niespodziewanych ciosów niż Muhammed Ali podczas 15-rundowej walki, ale podniósł się i wreszcie pokonał Federera podczas najbardziej dramatycznego wieczoru, jaki widziano w teatrze marzeń w dzielnicy SW19. To był największy finał, jaki zobaczył Wimbledon” – twierdzi „Daily Mail” i dodaje: „Może największym osiągnięciem tego meczu jest to, że padła ortodoksyjna teza, iż żaden współczesny tenisista nie jest w stanie wygrać kolejno w Paryżu i Londynie”.

„The Independent” idzie dalej: „Nasze wzruszenia powodował zapewne największy mecz tenisowy, jaki kiedykolwiek zagrano”. Gazeta cytuje także Nicka Bollettieriego, który zaczyna swój komentarz od określenia: „Ci dwaj po prostu nie są z tego świata”.

„The Telegraph” ocenia finał podobnie: „Najlepszy w historii męskiego tenisa”, ale daje czytelnikom okazję do wspomnień i porównań. Przypomina pięć innych wielkich finałów Wimbledonu: Stana Smitha i Ilie Nastasego z 1972 roku, Bjoerna Borga i Jimmy’ego Connorsa z 1977, Borga i Johna McEnroe z 1980, Andre Agassiego i Gorana Ivanisevicia z 1992 i wreszcie słynny poniedziałkowy mecz Ivanisevicia i Pata Raftera z roku 2001.

Komentator Andrew Baker podkreśla, że nowy mistrz ma swoje sposoby nie tylko na tenis. „Chce wszystko robić po swojemu. Jako pierwszy zacząć świętowanie od wspięcia się do loży dla gości zawodników, potem po daszkach stanowisk komentatorów telewizyjnych przebiegł do loży honorowej, aby uścisnąć dłonie księżnej i księcia Asturii. Jego reakcja po wręczeniu złotego pucharu też była nowa – ugryzł złote ucho” – pisze.

Brytyjczycy nie byliby Brytyjczykami, gdyby nie postawili obok sukcesu Nadala zwycięstwa swojej juniorki Laury Robson. Dziewczyna, a właściwie dziewczynka (ma 14 lat i 5 miesięcy), wygrała turniej wimbledoński po 24 latach od ostatniego brytyjskiego triumfu w tej kategorii. Z tej okazji nie ma granicy pochwał. „Trzeba ją porównać do Justine Henin i Kim Clijsters” – pisze „The Sun”, a zdjęcia uśmiechniętej małej Laury ozdobiły czołówki wielu niedzielnych wydań.

Kilka dzienników przypomina na koniec, że Wimbledon 2008 był ostatnim, w którym deszcz tak pięknie wpisał się w dramaturgię wydarzeń na korcie centralnym. Nowy ruchomy dach jest już częściowo gotowy. Białe rusztowanie czeka na resztę konstrukcji. Od przyszłego roku będzie po nowemu, ale nostalgia pozostanie.

Hiszpańscy piłkarze wywalczyli mistrzostwo Europy po 44 latach, hiszpański tenisista wygrał wielkoszlemowy turniej w Wimbledonie po 42 latach. „To jest nasze piękne lato, Rafael Nadal stworzył historię. To był największy mecz wszech czasów” – pisze „El Pais”.

Po niedzielnym zwycięstwie Nadala nad Rogerem Federerem hiszpańska prasa rozpływa się w komplementach nad „nowym królem serc kibiców”.

„Nadal został legendą. Jest najlepszym tenisistą świata, obalił mit o niezwyciężonym Federerze i został nowym królem. Po Rodzie Laverze i Bjoernie Borgu jest trzecim na świecie, który w tym samym roku potrafił wygrać turniej w Paryżu i Londynie” – przypomina „El Pais”.70-letni Manuel Santana – ostatni Hiszpan, który w 1966 roku wygrał Wimbledon, na łamach „El Mundo” przyznaje, że planował żyć tak długo, aż ktoś z rodaków wreszcie powtórzy jego osiągnięcie.