Kompromitacja Janowicza w Wimbledonie

Turecki tenis męski nie ma przesadnych sukcesów. Marsel Ilhan tak naprawdę Turkiem jest przyszywanym, nazywa się Marsel Chamdamow, pochodzi z Uzbekistanu, nawet mówi po rosyjsku.

Kiedy miał 16 lat przyjechał z matką do Stambułu, został, grał, trenował i dzięki sponsorowi wybił się ponad skromną miejscową normę. Dziś ma 28 lat i dzięki niemu tureckie gazety sportowe mogły już w 2009 roku napisać, że kraj ma tenisistę w drabince wielkoszlemowej (ten fakt zapisano po raz pierwszy w Nowym Jorku).

Mecz Jerzego Janowicza z Marselem Ilhanem/Chamdamowem sędziowie przenieśli z kortu nr 15 na kort nr 5. Z punktu widzenia dziennikarzy – gorzej, bo nie można było spotkania obejrzeć z góry, zza dużych szyb kafejki dla mediów. Trzeba było iść w wimbledoński tłok i patrzeć zza pleców publiczności oraz rodziców polskiego tenisisty.

W sumie było na co, choć bez przyjemności. Pierwszy set: mozół walki do stanu 6:6, potem 3-0 w tie breaku dla Polaka i za chwilę 7-4 dla Turka. Drugi set: Ilhan prowadzi 3:2 i ma serwis, Janowicz wyrównuje. Znów przełamanie, widać już nerwy po polskiej stronie. Janowicz uznał, że maszyna kontrolująca dotknięcie siatki przy serwisie jest zepsuta, ale zrozumienia u sędziego nie znalazł. Porażka 4:6.

Następny set to jakby podsumowanie tego, co działo się wcześniej – walka z nerwami, złość, przełamania, powroty i znów tie-break, ale taki, którego waga znacznie wzrosła. Janowicz ten mały egzamin z gry pod presją nawet zdał, choć cytować, co przy tym mówił do siebie i okolic, nie wypada.

Kibice tureccy mogą oczywiście widzieć to inaczej – to Ilhan przegrał, nie kończąc prostej piłki przy siatce: smecz rachityczny, potem strzał w taśmę, a mogło być 5-2. Doszło zatem do czwartego seta, nad Londynem zaczęło zmierzchać, zasadne stało się pytanie, czy Polak z Turkiem zdążą przed zachodem słońca. Zdążyli, a to oznaczało, że Jerzy Janowicz przegrał w pierwszej rundzie i wraca do miasta Łodzi.

– Dajesz Jurek! – słychać było z trybun w ostatnich chwilach meczu, ale Jurek nie dał wiele. Jaki jest Janowicz w nerwach – każdy widzi. Prawda jest przykra – Polak nie przegrał z tenisistą wybitnym, ani nawet bardzo dobrym. Przegrał znów ze sobą i z porządnym rzemieślnikiem, który jednak myślał o wygrywaniu piłek, o taktyce, o kierunku odbić i szybkim bieganiu. Nie przejmował się kibicami. Grał tak, jak wymagały okoliczności – nie dyskutował, nie krzywił się, nie protestował, nie ciskał rakiety w krzesełko, nie tracił koncentracji.

Przebłysk formy Janowicza w Halle okazał się ułudą. Będzie parę miejsc spadku w rankingu, będzie trudna, może głośna dyskusja, co dalej. Konferencja prasowa się odbyła, tenisista przyszedł szybko i od drzwi poprosił, podkreślmy, że grzecznie, by z salki wyszedł red. Adam Romer, redaktor naczelny magazynu „Tenisklub".

Skąd pomysł i przyczyna, by dziennikarzowi zakazać wejścia – nie uzasadnił. Redaktor Romer równie grzecznie odmówił, dodając, że nie zamierzał zadawać pytań, ale taka jego praca i obowiązek, że wysłuchać powodów porażki powinien. Jerzy Janowicz ponowił prośbę, znów została odrzucona, konferencja potoczyła się zatem dalej, choć atmosfera w małej wimbledońskiej salce wyraźnie stężała i zdać relację z tego co mówiono naprawdę trudno.

Ocena meczu? – Zagrałem słabiej. Jakie przyczyny porażki? – No, nie wiem. Zdrowie jest? – Jest. Rozmawia pan o trenerem o tych nerwach? – Nie rozmawiam. Rywal grał dobrze? – Bardzo dobrze. Coś w grze przeszkadzało? – Polscy kibice przeszkadzali, krzyczeli w niewłaściwych momentach. Zagra pan w Pucharze Davisa? – Zagram.

I tak jeszcze może dwie minuty, po nich pytań nie miał już nikt, bo jak mieć, gdy komunikacja tak silnie zawodzi.