Sport kocha takie historie – cudowny start, później potknięcia – upadki niemal – wreszcie długa walka uwieńczona sukcesem. Bo awans blisko 35-letniej Chorwatki do półfinału Australian Open to sukces niewątpliwy.
Start Mirjany w tenisowe życie także należy uznać za cudowny, bo jak inaczej nazwać zwycięstwo w zawodowym turnieju podczas debiutu. W 1997 roku 15-letnia tenisistka wygrała turniej w chorwackim Bol. Dwa tygodnie później dotarła do finału w Strasbourgu, a jej pogromczyni – Steffi Graf – przyznała, że sama nie była nawet w części tak dobra mając 15 lat.
Nastoletnia mistrzyni nie wzięła się znikąd – w poprzednich sezonach zdobyła wygrywała juniorskie US Open i Australian Open, co uczyniło ją jedną z trzech tenisistek ery open – obok Jennifer Capriati i Martiny Hingis – które w wieku 14 lat miały w kieszeni dwa tytuły wielkoszlemowe.
Na koniec swojego pierwszego sezonu w WTA (niepełnego, bo turniej w Bol odbywał się na przełomie kwietnia i maja) była 52. tenisistką świata i wszystko zapowiadało dalszy awans.
Kolejny sezon rozpoczął się od porażki z Sereną Williams podczas turnieju w Sydney, ale zaraz przyszła sensacja – deblowe mistrzostwo Australian Open zdobyte w parze z Martiną Hingis.
Później, jako najmłodsza w historii, obroniła w Bol tytuł zdobyty rok wcześniej, zagrała w półfinale arcyważnego turnieju w Rzymie, w Wielkim Szlemie odpadała we wczesnych rundach ale po porażkach z najlepszymi. W maju 1998 była notowana najwyżej – na 32. miejscu WTA.
W 1999 roku przyszedł półfinał Wimbledonu, do którego dotarła po zwycięstwach nad Moniką Seles, wówczas czwartą, i Nathalie Tauziat – ósmą tenisistką świata. Na drodze do większego szczęścia znów stanęła Steffi Graf.
