Nadzieja biegów to Natalia Kaczmarek (400 m), ale na tym lista się kończy. Młociarka Anita Włodarczyk, chodziarz Dawid Tomala i oszczepniczka Maria Andrejczyk, a więc medaliści z Tokio, walczyli ostatnio nie tyle o wysoką formę, co o zdrowie, a na krętych ścieżkach kariery pogubił się Patryk Dobek (800 m), którego odbudowuje dziś trener Aleksander Matusiński.
Prowadzi on także sztafetę biegaczek, którą dopadła proza życia, czyli kontuzje oraz rodzinne plany, choć wszystkie spośród medalistek ostatnich igrzysk obiecują wysoką formę na Paryż, gdzie większość może przeżyć swój ostatni sportowy taniec.
Czarne chmury wiszą nad wioślarzami, bo dziś kwalifikację olimpijską ma tylko jedna osada. Niewyczerpany jest za to rezerwuar nadziei, którą budzi grupa kajakarek Tomasza Kryka, bo jego podopieczne na ostatnich mistrzostwach świata zdobyły medale w pięciu konkurencjach, a czwórka i dwójka rywalizowały na dystansach olimpijskich.
Cenna lekcja z Tokio
To w wodzie nie wszystko. – Każdy, kto jedzie na igrzyska, chce zdobyć medal. To także moje marzenie – zapewnia bowiem „Rz” Klaudia Zwolińska, czyli brązowa medalistka mistrzostw świata i pierwsza Polka na podium klasyfikacji generalnej Pucharu Świata w kajakarstwie górskim.
Igrzyska w Paryżu mogą być dla naszej reprezentacji czasem kobiet, skoro rekordzistką świata we wspinaczce jest Aleksandra Mirosław, a tym razem w programie olimpijskim jej specjalność – czyli sprint – jest osobną konkurencją. Medalowe ambicje niezmiennie pielęgnuje także kolarka Katarzyna Niewiadoma, której pomoże na olimpijskiej trasie silna drużyna. Mistrzyniami świata są szpadzistki. Polki podobno wyciągnęły wnioski z Tokio, gdzie także jechały z marzeniem o medalu, ale przepadło ono już w pierwszych walkach. – Jesteśmy mądrzejsze. Dużo rozmawiamy o tym, co się tam wydarzyło – zapewne Martyna Swatowska-Wenglarczyk.
