14 medali? Możemy oczekiwać jeszcze więcej

Przedstawiciele królowej sportu wywalczyli dziewięć medali, choć przed igrzyskami nawet działacze przekonywali, że już połowa tego dorobku będzie sukcesem.

Tej ostrożności nie można się dziwić, bo mistrzostwa świata i Europy to w lekkoatletyce jedynie przystanki w drodze do igrzysk i sukcesy tam odniesione niczego nie gwarantują.

Lekkoatleci zdobyli w Tokio cztery złote, dwa srebrne i trzy brązowe medale. Tak dobrze nie było jeszcze nigdy i możliwe, że już nigdy nie będzie, bo doczekaliśmy się pokolenia bogatego w wyjątkowe talenty, niektórzy nazywają je nawet nowym Wunderteamem.

Ale świat kiedyś wreszcie zacznie trenować rzut młotem, zamiast siedzieć na siłowni, jak powiedział Paweł Fajdek, co może wstrząsnąć polskim imperium w tej konkurencji.

Nadzieje jednak daje to, że sukcesy odnosiliśmy na wszystkich polach: w konkurencjach biegowych, technicznych oraz chodzie. Drugi raz z rzędu obie polskie sztafety 4x400 m pobiegły w olimpijskim finale. Pięć lat temu były siódme miejsca, teraz doczekaliśmy się drugiego i piątego.

Kobiety kierowane przez selekcjonera-menedżera Aleksandra Matusińskiego siedem poprzednich wielkich imprez kończyły z medalami. Trzon drużyny od lat jest ten sam, ale starą gwardię goni młodzież, na sukcesy ostatnich czterech lat złożyły się biegi aż dziesięciu zawodniczek.

Nie ma dziś chyba na mapie polskiego sportu drugiej takiej grupy. Nie da się im nie kibicować, nie da się ich nie szanować. Żywiołowe, zawsze autentyczne i pewne swojej klasy. Podobno przed wylotem na igrzyska marzyły skromnie o brązie, ale po to srebro ruszyły jak po swoje – weszły, pobiegły, wykonały zadanie.

Panowie na ich tle jeszcze niedawno wyglądali jak pariasi. Sztafetę, która w 2018 roku wywalczyła w Birmingham halowe mistrzostwo świata oraz pobiła rekord globu, rozstroiły wewnętrzne konflikty i urazy. Grupą nie umiał zarządzać Józef Lisowski, ułożył ją dopiero Marek Rożej, przyjaciel Matusińskiego.

Polecieli do Tokio jako 15. sztafeta świata, do końca drżeli o kwalifikację. Dopiero kilka tygodni przed igrzyskami dostali nowe kolce, co też świadczyło o ich statusie.

Zmiana obuwia przyniosła rekordy na treningach. Karol Zalewski, Kajetan Duszyński i Dariusz Kowaluk zdobyli złoto w sztafecie mieszanej , a później z Mateuszem Rzeźniczakiem oraz Jakubem Krzewiną dwa razy byli blisko pobicia rekordu Polski. – Jesteśmy jak puzzle, każdy do każdego pasuje – przekonywał ten ostatni. On i Zalewski biegali jeszcze w Birmingham. Duszyński siedział wówczas na trybunach, a Dariusz Kowaluk oraz Mateusz Rzeźniczak przed telewizorem. Teraz wywalczyli stypendia i lepszą przyszłość, bo piąte miejsce na igrzyskach bardzo pomoże całej grupie.

Młociarze zdobyli w Tokio cztery medale, Anita Włodarczyk trzeci raz z rzędu zdobyła złoto, choć wielu w nią zwątpiło, bo długo walczyła o zdrowie, kontuzja zabrała jej ostatnie mistrzostwa świata w Dausze.