Do Lechii wrócił rozum

Letnie okno transferowe w Lechii Gdańsk przypominało wyprzedaż w dyskoncie. Działacze wraz z otwarciem drzwi do sklepu rzucili się, tratując  pozostałych klientów, byle tylko wyszarpać towar z półek. Nieważna jakość, nieważne, czy potrzebny czy nie.

Efekt tych działań był taki, że Lechia zamiast myśleć o mistrzostwie zimę spędziła na czwartym od końca miejscu w tabeli, z zaledwie czteropunktową przewagą nad strefą spadkową.

Brzęczek stawia na swoim

Teraz było więcej spokoju, a gdyby nie wcześniejsze zachowanie szefostwa, można by pomyśleć, że w Gdańsku mają wreszcie plan i pomysł na zespół. Lechia zamiast sprowadzać młodych i anonimowych zagranicznych piłkarzy z zaprzyjaźnionych agencji menedżerskich, sięgnęła po polskich weteranów. Kluczową postacią jest w tej układance trener Jerzy Brzęczek – zdecydowanie bardziej stanowczy od poprzedników.  To on nie zgodził się na kolejne dyskontowe szaleństwo.

Brzęczek zażądał piłkarzy doświadczonych – szczególnie do obrony – i takich dostał. Szefostwo klubu jest pod ścianą, bo wie, że „projekt Lechia" w drugiej lidze nie ma sensu. Dlatego wynik sportowy – za który odpowiada Brzęczek – stał się ważniejszy od kolejnego przerzucania towaru dla samego ruchu w interesie. Ciekawe, na jak długo.

Gdy trenerem był Portugalczyk Quim Machado, sprowadzono 22 zawodników. Wyników nie było, więc Machado wrócił do domu, a promowaniem zawodników – poprzez dawanie im szans na występy w lidze – zająć się musiał Tomasz Unton.

Brzęczkowi sprowadzono sześciu piłkarzy, a czterech innych pożegnało się zimą z Gdańskiem. Z niemieckiej 2. Bundesligi, z TSV 1860 Monachium ściągnięto 31-letniego Grzegorza Wojtkowiaka, który jeszcze jesienią był powoływany do reprezentacji przez selekcjonera Adama Nawałkę – chociażby na mecze z Niemcami i Szkocją.

Na lewą obronę do ligi wraca Jakub Wawrzyniak i chociaż złośliwi od razu wypomnieli mu, że murawę w Gdańsku zna doskonale i z bliska (słynne poślizgnięcie się, które doprowadziło do straty gola w meczu z Niemcami jeszcze za kadencji Franciszka Smudy), to lepszego piłkarza na tej pozycji w Polsce wciąż nie ma, o czym najlepiej wie Nawałka.

Majstersztykiem jednak było ściągnięcie do Lechii największego bohatera jesieni – Sebastiana Mili. Wychowanek klubu, zawsze deklarujący swoją miłość i przywiązanie do Lechii, został już kapitanem zespołu i dźwignią marketingową klubu. Dzięki niemu piękny stadion ma zacząć się zapełniać.

Mleko wciąż kipi

„Projekt Lechia" w pierwotnej wersji zakładał zarabianie na występach w pucharach. W tym sezonie będzie jednak niezwykle trudno zająć miejsce w tabeli, które gwarantowałoby prawo gry w Europie. Dlatego trzeba jeszcze wzmocnić działania marketingowe mające na celu przyciągnięcie kibiców na straszący pustymi miejscami stadion. To było decydujące przy podpisaniu umowy z Milą, podobnie jak przy przedłużeniu kontraktów z piłkarzami, z którymi fani zielono-białych szczególnie się utożsamiają: Mateuszem Bąkiem i Piotrem Wiśniewskim.

Ten spokój i rozwaga w Lechii to jednak mogą być tylko pozory, gdyż klub wciąż przypomina garnek gotującego się mleka. Na razie zmniejszono gaz, znalazła się przykrywka, udało się powstrzymać kipienie, ale w każdej chwili stare może wrócić.

Pod koniec poprzedniej rundy doszło do małej rewolucji. Wyrzucono zalecającego rozwagę dyrektora sportowego Andrzeja Juskowiaka, który niemal na noże walczył z tymi, którzy faktycznie mieli decydujący głos. Prezesem klubu w końcu został Adam Mandziara, który i tak jako przedstawiciel głównego udziałowca Franza Josefa Wernze o wszystkim w decydował.

Mandziara przez lata był menedżerem piłkarskim, który szczególnie dużo interesów robił z Wisłą. Na krakowskim podwórku był kilkanaście lat temu niemal monopolistą. Między stronami doszło jednak do burzliwego rozstania, a w listopadzie 2014 sąd orzekł, że Wisła jest winna menedżerowi ponad 3 miliony złotych.

Szara eminencja

Mniejsi sponsorzy Lechii, a także miasto wymogło w końcu, by Mandziara objął funkcję prezesa, skoro i tak od niego najwięcej zależało. Takich żądań jednak nikt nie wysunął wobec kolejnej szarej eminencji gdańskiego klubu, aktywnego menedżera (jego piłkarzem jest chociażby Wawrzyniak) Mariusza Piekarskiego.