Herve Renard. Człowiek w białej koszuli, który popsuł „ostatni taniec” Messiego

Nie jest cudotwórcą ani „Białym Czarodziejem”, jak nazywano go swego czasu w Afryce. Nie wszystko, czego się dotknie, zamienia się w złoto, chociaż można by tak pomyśleć.

Z niedocenianymi i, co tu dużo mówić, przeciętnymi piłkarzami Zambii wygrał Puchar Narodów Afryki (PNA), czyli turniej, gdzie stężenie talentu i fantastycznych warunków fizycznych na metr kwadratowy boiska jest może najwyższe na świecie. Jego biała koszula, którą zakładał na każdy mecz, stała się jednym z symboli tamtego turnieju.

Czytaj więcej

Mundial 2022

Po zwycięstwie nad Argentyną król Arabii Saudyjskiej ogłosił święto

Arabia Saudyjska pokonała na mistrzostwach świata w Katarze faworyzowaną Argentynę. Z tej okazji...

Później powtórzył ten rezultat z zespołem Wybrzeża Kości Słoniowej. W tej reprezentacji zawodników utalentowanych, a nawet gwiazd światowego formatu, jak choćby Yaya Toure, nie brakowało, tylko nikt przez wiele lat nie potrafił złożyć ich w zgraną drużynę. Renardowi to się udało i wygrał Puchar Narodów Afryki w 2015 r.

Messi ma kłopot

Teraz z Arabią Saudyjską, która jeszcze 20 lat temu przegrywała z Niemcami 0:8, ograł Argentynę, czyli jednego z faworytów mundialu. Być może już na samym starcie popsuł „ostatni taniec” Lionela Messiego, który bardzo chciałby w Katarze podnieść w górę puchar za mistrzostwo świata. Jeśli drużyna Herve Renarda tak zagrała z Argentyną, to i Polsce może dać radę, chociaż kibice nad Wisłą przed turniejem dopisywali już polskiej reprezentacji trzy punkty, bo jeśli nie z Arabią Saudyjską, to z kim?

To ciekawe, że im dalej od centrum światowego futbolu, tym Francuzowi idzie lepiej. Piłkarzem był przeciętnym, nie zdołał zaoszczędzić tyle, żeby ustawić się na życie po karierze, więc zarabiał jako właściciel firmy śmieciarskiej. Przez kilka lat wstawał o trzeciej rano, więc – jak sam wspominał po finale PNA z 2012 r. – pokonanie reprezentacji Wybrzeża Kości Słoniowej nie było najtrudniejszym zadaniem w jego życiu.

Dzięki takiemu CV Francuza na pewno nikt nie ma wątpliwości, że docenia on ciężką pracę i – co najważniejsze – potrafi do tego przekonać piłkarzy. Po zwycięstwie nad Argentyną w pierwszym meczu mistrzostw świata został bohaterem już drugiego kontynentu. Na szczyty musiał się wdrapywać z samego dołu. Zaczynał jako trener francuskiego SC Draugignan, gdzie kończył też karierę piłkarską. Po dwóch z rzędu awansach dostrzegł go doświadczony Claude Le Roy i zaproponował posadę asystenta w reprezentacji Ghany i tak Renard trafił do Afryki. Takich propozycji się nie odrzuca, w końcu Le Roy w 1988 roku wywalczył z Kamerunem Puchar Narodów Afryki, a we Francji też był uznanym szkoleniowcem. Potem razem polecieli do pracy w Szanghaj Cosco i razem stamtąd wrócili do Europy. Mieli uratować przed spadkiem grający wtedy w angielskiej League Three Cambridge United.

Misję udało się wykonać, Le Roy odszedł do pracy w Demokratycznej Republice Konga, a Renard pełen optymizmu zaczął w Cambridge nowy sezon. Wyniki były dalekie od oczekiwań i został zwolniony po kilku miesiącach, ale w Cambridge United wspominają go bardzo dobrze. Niektórzy mówią, że w tym czasie zdołał ten klub zmienić i odcisnąć swój stempel na całej organizacji.

Już wtedy zwracał wielką uwagę na przygotowanie fizyczne, dbał o dietę i odpowiednią suplementację, czyli coś, co dzisiaj jest podstawą w profesjonalnej piłce, ale wtedy nie było takie oczywiste. Reprezentant Walii Jermaine Easter (m.in. Crystal Palace, Millwall) z takim podejściem spotkał się dopiero kilka lat później.

Renard dbał też o przygotowanie fizyczne. John Ruddy, bramkarz m.in. Norwich City, wspomina, że obóz przygotowawczy przed sezonem pod wodzą Renarda był najtrudniejszy w jego karierze. Piłkarze przez dwie minuty mieli wykonywać tzw. deski planka, a kiedy trzęśli się ze zmęczenia, to trener tylko się śmiał, ale sam dawał dobry przykład i ćwiczył razem z innymi. Do dzisiaj zresztą utrzymuje świetną formę fizyczną.