Roger Federer nie wygra Wimbledonu

Zanim zobaczyliśmy wydarzenie dnia – pięciosetowy mecz Andersona z Federerem zakończony zwycięstwem tenisisty z RPA 2:6, 6:7 (5-7), 7:5, 6:4, 13:11 – mieliśmy dobry polski wstęp, po którym Alicja Rosolska zagra w deblowym półfinale, a Iga Świątek w juniorskim ćwierćfinale.

Świątek pokonała rozstawioną z nr 16 Francuzkę Clarę Burel 6:1, 6:2. Polka w znanym nam już dobrze trybie podwyższonej bojowości zacisnęła mocno pięść i z groźną miną ruszyła do szatni, odbierając po drodze liczne gratulacje.

Kto widział mecz z bliska, dostrzegł, że Iga Świątek wciąż ma w sobie energii za dwie. Jej meczom przyglądają się już wysłannicy IMG i podobnych agencji, grupa wsparcia lub przyszłego wsparcia wydaje się rosnąć.

Prawdę mówiąc, w meczu z Burel była bardzo blisko wyniku 6:1, 6:0, tylko chwila zmniejszonej koncentracji po wygraniu dziewięciu kolejnych gemów dała rywalce chwilę złudnej nadziei. Następny mecz Iga zagra z niespełna 16-letnią Brytyjką Emmą Raducanu (878. WTA).

Kilkadziesiąt minut później na znacznie większym korcie nr 2 Alicja Rosolska i Abigail Spears pokonały parę nr 1 w turnieju: Timeę Babos i Kristinę Mladenovic, mistrzynie Australian Open 2018, z licznymi sukcesami w deblu i mikście Wielkiego Szlema i WTA Tour.

Czytaj także: Wimbledon: U mężczyzn obowiązuje hierarchia

– Już sama gra nas cieszyła, bo grałyśmy dobrze, zwycięstwo było jak wisienka na torcie. Przez lata tu przyjeżdżałam, wydaje się, że doświadczenie dało w końcu efekty. Mamy z Abigail podobny styl gry, to też pomaga, tak samo jak zgranie – mówiła polska tenisistka.

Spears grała w wielkoszlemowych półfinałach debla cztery razy, trzy z nich w Wimbledonie, więc można też liczyć na jej wiedzę. Alicja Rosolska, po angielskim mężu Rosolska-Champion, tak wysoko jest pierwszy raz. W prywatnej hierarchii sukcesów stawia wimbledoński wynik wysoko, choć wygrała osiem turniejów deblowych WTA i walczyła w 19 finałach.

Pytana przez „Rz" o dotychczasowe najlepsze wspomnienia, bez namysłu odpowiedziała: – To był pierwszy deblowy finał mistrzostw Polski do lat 12, z siostrą Aleksandrą. Takie mecze zostają w sercu. Liczyły się też mecze Pucharu Federacji, jak ten cztery lata temu z Hiszpanią, gdy wygrałam w parze z Agnieszką Radwańską mecz decydujący o awansie do Grupy Światowej. Ale Wimbledon powędruje teraz na najwyższe miejsce.

Polka i Amerykanka zagrają w półfinale z Czeszkami Barborą Krejcikovą i Kateriną Siniakovą (nr 3).

Dla tenisowego świata drugi wtorek turnieju oznaczał cztery ćwierćfinałowe mecze singla mężczyzn. Pierwszy w półfinale zameldował się Novak Djoković. Organizatorzy wyznaczyli mecz Serba z Kei Nishikorim na korcie centralnym, zsyłając Rogera Federera i Kevina Andersona na kort nr 1, co w wimbledońskich kuluarach odebrano jako znaczącą niespodziankę, bo ostatni raz Szwajcar grał poza głównym stadionem trzy lata temu.

Djoković poradził sobie z Japończykiem w czterech setach 6:3, 3:6, 6:2, 6:2. Do zapamiętania jest kilkanaście znakomitych wymian, w których trudno było ocenić co lepsze: akrobatyczne kontry Nishikoriego czy wsparte znakomitą kondycją mądre akcje Serba.

Kort centralny zrywał się do oklasków, słowa: „wielki Nole wrócił", wybrzmiewały w kilku językach. Trener Marian Vajda kiwał spokojnie głową po zwycięskich punktach swego tenisisty, słowem, czas zawrócił i nagle przeniósł nas w 2014 lub 2015 rok, gdy Wimbledon kłaniał się Djokoviciowi w pas.

Dzień wcześniej Andy Murray wieszczył w BBC, że Novak znów jest w stanie pokonać na trawie Federera i Nadala, czyli zdobyć czwarty tytuł w Londynie. Po środzie przepowiednia musi zostać nieco zmodyfikowana, bo wielki Roger odpadł.

Do ćwierćfinału Szwajcar pędził w tempie ekspresowym, w czterech meczach oddał rywalom tylko 36 gemów (jego rywal 66). Andersona wyróżniał jednak doskonały serwis – prawie 100 asów, zanim zmierzył się z Federerem – i łatwo było przewidzieć, że jeśli ta strzelba wypali, mistrz może mieć kłopoty.

Broń wypaliła. Od drugiego seta zaczęła się ostra kanonada, z czasem cichy i zamknięty w sobie tenisista z RPA zaczął coraz śmielej dokuczać wielkiemu przeciwnikowi, aż doszło do tego, że doprowadził do piątego seta.

To już była wimbledońska klasyka: gra do przewagi dwóch gemów, napięcie, rosnące nerwy w zachodzącym słońcu. Przy stanie 10:10 jeszcze nic nie było wiadomo. Przy 11:11 dwie niedokładne akcje Federera, udane kontry rywala i stało się, przyszło przełamanie serwisu. Chwilę później 13. gem, set i mecz. Legendy też przegrywają.