Kiedy zaczynałem grać, los postawił mi na drodze Ksawerego Tłoczyńskiego. Brat Ignacego, jednego z najwybitniejszych polskich tenisistów, był trenerem niezwykłym i sugestywnym, ale przede wszystkim uchodził za wyjątkowego speca od gry podwójnej. Nie przypominam sobie, bym kiedykolwiek później oglądał takie wykłady z taktyki ustawiania się, wzajemnego ubezpieczania w ataku i w obronie. Nie pamiętam innych tak skutecznych lekcji wolejowych, wspartych przez monologującego "Ksawcia" i jego charakterystyczne demonstracje w półprzysiadzie.
Na Warszawiance często zbierała się wtedy tenisowa reprezentacja. Bywał regularnie trener kadry Zbigniew Bełdowski. Obaj panowie lubili rozmawiać o deblu, słyszałem, jak narzekali, że brak nam – poza Wojtkiem Fibakiem i Tadeuszem Nowickim – wybitnych specjalistów od tej konkurencji. Czterdzieści lat temu zgłaszali różne pomysły, jak graczy do takich występów zachęcić.
Tylko patrzeć, jak minie dziesięć lat od chwili, kiedy zacząłem wpisywać na stronę internetową Polskiego Związku Tenisowego informacje o startach naszych reprezentantów w imprezach punktowanych do klasyfikacji ATP oraz WTA. I widzę, że debliści grają coraz lepiej. W singlu Polacy przegrywają w pierwszym, najdalej drugim meczu, w parach ci sami zawodnicy awansują znacznie dalej. Nasi tenisiści coraz więcej jeżdżą po świecie, coraz częściej grają. Korzystają z każdej okazji, by zdobywać punkty oraz trochę dolarów.
Na szczycie rankingu mamy dziś parę eksportową, o krok od występu w drugim już turnieju mistrzów. Ale do elity, obok dwójki Mariusz Fyrstenberg – Marcin Matkowski, kandyduje więcej osób, co widać było na przykładzie olimpijskiej reprezentacji w Pekinie.
Gra podwójna nie jest i nigdy nie była sumą umiejętności singlowych występujących. Na korcie akcenty rozłożone są inaczej, zagrania najcenniejsze to – poza serwisem – return oraz wolej. W deblu znacznie mniej się po korcie biega. Ten drugi zawsze może pomóc koledze lub go ubezpieczyć w trudnym momencie. Liczy się zgranie i wzajemne zrozumienie.
