Rosja pod szczególnym nadzorem

W przeddzień igrzysk więcej się mówi o rosyjskim skandalu dopingowym niż szansach medalowych. Trybunał Arbitrażowy ds. Sportu wywrócił do góry nogami decyzje Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego (MKOl) o karach dla Rosjan. Sędziowie stwierdzili, że aż w 28 przypadkach dowody winy były niewystarczające. Rosja odzyskała dziewięć z 13 medali z igrzysk w Soczi (2014).

MKOl w dalszym ciągu stoi jednak na stanowisku, że udział rosyjskich sportowców w igrzyskach w Pjongczangu jest możliwy tylko po wystosowaniu do nich zaproszenia. Thomas Bach (szef MKOl) stwierdził, że zaprosi jedynie dopingowo czystych, a Trybunał wymaga reformy.

Czyli mamy do czynienia z sytuacją podobną do tej sprzed igrzysk w Rio, tylko wtedy wrogiem MKOl była Światowa Agencja Antydopingowa (WADA), która chciała bezwarunkowego wykluczenia Rosji, a teraz Trybunał Arbitrażowy ds. Sportu.

Sytuacja jest jeszcze poważniejsza w świetle ostatnich informacji niemieckiej telewizji ARD oraz londyńskiej gazety „The Sunday Times".

Dziennikarze dotarli do wyników próbek 10 tysięcy biegaczy narciarskich i na tej podstawie ujawnili, że co trzeci medal mistrzostw świata i igrzysk od 2001 roku został zdobyty przez zawodnika, którego wyniki krwi budziły poważne wątpliwości. Doniesienia są tym bardziej szokujące, że podejrzenia mają dotyczyć ponad 50 biegaczy, których zobaczymy na starcie w Pjongczangu.

Aby w Korei nie było skandali, przed igrzyskami MKOl i WADA wprowadziły testy, które miały wyeliminować oszustów jeszcze przed startem. Program działał od kwietnia 2017 roku do 31 stycznia tego roku i MKOl twierdzi, że był „najbardziej rygorystyczny w historii".

Już samo sformułowanie „Taskforce" (oddział specjalny), które pojawiło się w nazwie programu, zapowiadało, że nikt żartował nie będzie. W skład jednostki koordynującej wchodzili przedstawiciele Związku Federacji Zimowych i krajowych ciał antydopingowych z Danii, Kanady, Japonii, Wielkiej Brytanii i USA.

MKOl chwali się, że w trakcie trwania programu zostało wykonanych aż 17 670 testów, które objęły ponad 6000 sportowców z 61 krajów. Nie tylko sama liczba pobranych i przebadanych próbek jest ważna, bo MKOl podkreśla, że zmieniła się też metoda.

Pod uwagę kontrolerzy brali dyscypliny, w których doping jest najbardziej prawdopodobny, i kraje, które w przeszłości wyróżniły się w tej niechlubnej kategorii. Przez gęste sito przepuszczali sportowców z czołówki światowego rankingu (pierwsza dwudziestka w danej dyscyplinie), brali pod uwagę również ostatnie niespodziewane poprawy wyników i wcześniejsze dopingowe wpadki.

Rosjanie byli objęci szczególnym nadzorem. Sportowców z tego kraju dokumenty wymieniały wprost jako z urzędu podejrzanych – w listopadzie i grudniu byli dwa razy częściej badani niż zawodnicy z jakiegokolwiek innego kraju.

Jak te założenia przekładały się na konkretne badania? MKOl opublikował szczegółowe listy z podziałem na miesiące, dyscypliny i kraje. Jeśli ktoś jest mocny w danej dyscyplinie, to jest też bardziej podejrzany. W grudniu niemieccy biatloniści zostali skontrolowani 52 razy (w Soczi wpadkę zaliczyła Evi Sachenbacher-Stehle), rosyjscy 58, a norwescy tylko 29 razy. Polscy biatloniści zostali poddani 11 testom. Chińscy łyżwiarze w grudniu byli badani 196 razy, holenderscy 69 razy, bo choć są najmocniejsi, to ich metody treningowe raczej nie budziły podejrzeń. Polskich panczenistów, którzy z Soczi przywieźli trzy medale, badano 24 razy.