MŚ w Lahti: A Marit ciągle wygrywa

—korespondencja z Lahti

Widok Bjoergen przyspieszającej na ostatnim wzniesieniu jak spłoszona kozica, przypomniał wszystkie takie przyspieszenia i wszystkie złote medale norweskiej biegaczki. Kto widział tylko raz, nie zapomni – takiej dynamiki na 14 kilometrze trudnej trasy nie ma żadna inna narciarka. Ostry finisz był niepotrzebny, ostatnia prosta służyła do rozdawania uśmiechów.

Marit Bjoergen wygrała tak, jak sobie wymyśliła. Od pierwszych metrów z przodu, a potem jeden zryw na podbiegu i w połowie dystansu biegła przed dużą grupą już tylko z trzema koleżankami: za plecami mistrzyni trzymała się lokalna bohaterka Krista Parmakoski, Charlotte Kalla i Heidi Weng.

Zmianę nart Bjoergen wykonała z tej czwórki najgorzej, straciła kilka sekund, ale od tego są trudne górki w Lahti, by takie sekundy łatwo odrabiać. Potem jeszcze jedno przyspieszenie i z Norweżką została Finka. Ona też nie dała rady, gdy „starsza pani" (lub młoda matka) uznała, że czas na samotny triumf.

Konferencja prasowa, zapewne trochę wbrew oczekiwaniom, nie przyniosła żadnych trudnych pytań i kontrowersji. Jak na hałas medialny wokół sukcesów pani Marit i innych osiągnięć lub przewin kadry norweskiej było wręcz salonowo: uśmiechy, kurtuazja. grzeczne formułki, miłe zapewnienia,

– Wygrywać jako matka jest trochę inaczej, jestem bardziej zrelaksowana, bo wiem, że niezależnie od wyniku i tak w domu ktoś czeka i zaśmieje się na mój widok. Oczywiście miałam to złoto w głowie, ale gdy je zdobyłam, jak zawsze ucieszyłam się niesamowicie – zapewniała mistrzyni.

– Rywalki były bllsko? Nie byłam zaskoczona. Krista i Charlotte to są przecież mocne dziewczyny, każda z nich jest w dobrej formie, ma świetnie przygotowane narty. Publiczność fińska pomagała swojej biegaczce, ale skoro jestem trochę lepsza od Pärmäkoski w sprincie, przez cały bieg czułam się dobrze, to miałam nadzieję, że i na finiszu dam radę. Ostatnie godziny przed biegiem? Nic szczególnego, bardziej denerwowała się moja mama, więc wysłałam jej filmik z Lahti, żeby uspokoiła siebie i wszystkich w domu – mówiła norweska heroina biegów narciarskich.

Pozostałe medalistki podobnie. – Miałam biec za najsilniejszymi, ale trochę mnie nosiło, czułam się świetnie, widzowie dopingowali, więc też trochę prowdziłam. Wszystko poszło zadziwiająco łatwo, dopiero na ostatnim okrążeniu Marit okazała się trochę lepsza. gdybym miała tylko kilkoma słowami wyrazić to co czuję to pewnie powiedziłabym: szczeście, ulga, głod i dobrze, że jest jeszcze więcej wyścigów w mistrzostwach – mówiła Krista Pärmäkoski. Finowie mają znów swoją bohaterkę, wprawdzie sportową astmatyczkę, ale w takiej chwili któż by o tym pamiętał.

Szwedka też cieszyła się z brązowego medalu. Przypomniała kryzys formy z Kuusamo, mówiła o trudnym powrocie do podstawowego treningu i ogromie pracy nad formą.

Finowie znają się na sporcie, dobrze wyczuli, że w sobotę będzie ich święto, wykupili wszystkie bilety na stadion biegowy, zabrakło także wejściowek na skocznię, chyba nie tylko z powodu startu Janne Ahonena. Po kobiecym biegu łączonym widać było, że mistrzostwa to jedno, a życie drugie – 30 tysięcy ludzi niemal od razu stanęło w kolejkach po hamburgery z renifera, kiełbaski w wielu smakach, gorącą herbatę, piwo (w „Piwnej Dolinie" – jest taka na stadionie) i ruszyli do sklepów oraz miejsc, gdzie można bawić się z dziećmi. Sobota na stadionie – to

Po biegu pań, do biegu łączonego 15+15 km ruszyli panowie. Pogoda wciąż była piękna, ale dwa razy dłuższa trasa oraz nieco trudniejsze zjazdy i podjazdy, które kilku biegaczom dały się we znaki – też obiecywały emocje.