Lekkoatletyczne mistrzostwa świata w Tokio. Być może nie doczekamy się medalu

Korespondencja z Tokio

Królowa sportu wróciła do Tokio po czterech latach, ale wiele z tego, co wydarzyło się przy okazji igrzysk, gospodarze chcą zapomnieć.

– Pokażemy, jak powinno się przeprowadzić taką imprezę – obiecał szef komitetu organizacyjnego Mitsugi Ogata. – Igrzyska mają pozytywne i negatywne dziedzictwo. To drugie chcemy wymazać – zapewniała szefowa japońskiej federacji Yuko Arimori.

Odnieśli sukces. 67-tysięczny stadion, który cztery lata temu był jak grobowiec, od początku mistrzostw świata tętni życiem. Szef World Athletics Sebastian Coe już dzień przed imprezą chwalił się, że organizatorzy sprzedali ponad 500 tys. biletów, choć akurat lekkoatleci na tle urodzaju japońskiego sportu nie są zieloną wyspą i medale liczą na palcach.

Czytaj więcej

Lekkoatletyka

Lekkoatletyczne mistrzostwa świata. Włodarczyk bez medalu, sukces Skrzyszowskiej, rekord Duplantisa

Po trzech dniach lekkoatletycznych mistrzostw świata w Tokio Polacy nadal pozostają bez medalu. A...

Teraz niosą ich trybuny. Japończyków widać niemal w każdej konkurencji, awansują, zbierają punkty oraz wartościowe miejsca. Niewykluczone jednak, że podobnie, jak podczas poprzednich mistrzostw świata w Budapeszcie (2023) i Eugene (2022), podium znów sięgną jedynie w chodzie sportowym (Hayato Katsuki już zdobył brąz na 35 km, a przed nim jeszcze w sobotę rywalizacja na 20 km) oraz rzucie oszczepem, gdzie tytułu broni mistrzyni olimpijska Haruka Kitaguchi.

Granica w skoku o tyczce? Armand Duplantis: Brzmi jak wyzwanie

Gospodarze mieli swoje radości, ale chyba największą i tak sprawił im Armand Duplantis, który poprawił na Stadionie Narodowym rekord świata. Tym razem latający Szwed w trzeciej próbie pokonał poprzeczkę zawieszoną na 6,30 m i choć ta zadrżała, to po chwili mógł eksplodować szczęściem i w tłumie fotoreporterów wycałować narzeczoną Desire Inglander.

Cztery lata temu podczas igrzysk bez skutku atakował 6,19 m. Dziś już jest w innej epoce. Mogliśmy jego zmagania z historią smakować, bo gdy zamachnął się na rekord świata, inne konkurencje dobiegły końca. Nie został sam, wspierali go koledzy po fachu i blisko 60 tys. kibiców. Pobił rekord świata po raz czternasty w ogóle i po raz czwarty w tym roku. – To był konkurs marzeń. Może teraz będę tym, który odkryje, że granica w skoku o tyczce to 6,40 m? Brzmi jak wyzwanie – mówił.

Czytaj więcej

Lekkoatletyka

Armand Duplantis dla „Rzeczpospolitej": Nie wiem, gdzie są moje granice

Polska zajmuje bardzo ważne miejsce w moim sercu. Przeżyłem tu najpiękniejsze chwile – mówi „Rzec...

Srebro dzięki wynikowi 6,00 m zdobył Emanuil Karalis, czyli zawodnik Marcina Szczepańskiego, który przekładał poprzeczkę i próbował pograć z Duplantisem w pokera. Po raz pierwszy ktoś inny obok Szweda zmagał się z wysokością 6,20 m, choć tym razem jeszcze bez skutku.

Złotem sprintu podzieliły się potęgi, czyli Jamajka oraz Stany Zjednoczone. Najszybszym człowiekiem na Ziemi został Oblique Seville, który wcześniej dwa razy był na mistrzostwach świata czwarty, a rok temu finał igrzysk w Paryżu zepsuła mu kontuzja. – Złoto wróciło do domu – oznajmił, bo Jamajka czekała na ten tytuł od dekady i Usaina Bolta. Teraz rekordzista świata wyczyn rodaka oglądał z trybun. Szkoleniowcem Seville’a jest zresztą jego były trener Glen Mills.

Więcej mówi się chyba jednak o zapleczu mistrzyni sprintu Melissy Jefferson-Wooden. Jej trener Dennis Mitchell sam wpadł kiedyś na dopingu, gdy podwyższony poziom testosteronu tłumaczył wypiciem pięciu butelek piwa i seksem z żoną, która „zasługiwała w urodziny na odrobinę przyjemności”. Później, przy śledztwie dotyczącym afery BALCO, zeznał, że dostawał też zastrzyki z hormonem wzrostu, więc jest recydywistą.

Czytaj więcej

Sport

Najważniejsze sportowe imprezy 2025 roku. Bez igrzysk też będzie ciekawie

Co czeka na w sporcie w 2025 roku? Kiedy zagra piłkarska reprezentacja Polski w eliminacjach mund...

Kiedy nieobecna w Tokio z powodu kontuzji trzykrotna mistrzyni olimpijska Gabby Thomas powiedziała, że „dopingowi trenerzy powinni być dożywotnio zdyskwalifikowani”, wiedzieliśmy, o kim mowa. Absolwentka Harvardu dodała też, że „jeśli trenujesz z kimś takim, to jesteś współwinny”. – Gabby ma prawo do swoich opinii, nie chcę się do nich odnosić – odpowiedziała Jefferson-Wooden. 24-latka miała w finale czwarty wynik w dziejach dyscypliny (10,61).

Jakob Ingebrigtsen i Narve Gilje Nordas rozczarowani

Amerykanie w ciągu czterech pierwszych dni rywalizacji zdobyli sześć złotych medali i może spróbują pobić rekord czternastu z Dauhy (2019). Mistrzami świata zostali także sztafeta mieszana, dyskobolka Valarie Allman, skoczkini w dal Tara Davis-Woodhall oraz kulomiot Ryan Crouser.

Zawody w Tokio były dla rekordzisty świata i trzykrotnego mistrza olimpijskiego jedynymi w sezonie. Amerykanin nie startował od ubiegłorocznego mityngu Diamentowej Ligi w Brukseli, bo zmagał się z urazem ramienia. Podobno był moment, gdy na widok wyników rezonansu zaczął się zastanawiać nie nad tym, kiedy wróci do pchania, lecz raczej: „Co zrobić, żeby zachować sprawność łokcia do końca życia?”.

Tradycyjne europejskie potęgi, a więc także Niemcy, perspektyw na kolejnych mistrzów raczej nie mają. Brytyjczykom zostały sztafety oraz średniodystansowcy. Liderami kontynentu zostaną raczej Włosi, którzy w niemal każdej konkurencji mają pretendentów do wysokich miejsc. Nie uda im się w skoku wzwyż, bo Gianmarco Tamberi – cztery lata temu podzielił się w Tokio złotem z nieobecnym teraz w Japonii Katarczykiem Mutazem Barshimem – odpadł w eliminacjach.

Takich niespodzianek było więcej. Kwalifikacje biegu na 1500 metrów okazały się ścianą dla mistrza olimpijskiego Jakoba Ingebrigtsena, który przez problemy ze ścięgnem Achillesa najwyraźniej nie wyszykował formy, choć zapewnia, że dwukrotnie dłuższego dystansu nie odpuści.

– Jestem rozczarowany, ale po prostu zderzyłem się z rzeczywistością – mówił. Porażka była podwójnie gorzka, bo najlepszy czas eliminacji miał jego rodak Narve Gilje Nordas (ostatecznie odpadł w półfinale), którego trenuje Gjert Ingebrigtsen. Jakob od lat nie ma z ojcem kontaktu, a ich procesem jeszcze niedawno żyła cała Norwegia. Biegacz opowiadał o przemocowej relacji i treningu przypominającym zimny chów, który sprawił, że „stał się maszyną”.

Skromne możliwości Polaków. Helena Ponette wyprzedziła Justynę Święty-Ersetic

Gdy świat w Tokio się bawi, Polakom pozostaje radość z mniejszych rzeczy. Cztery lata temu nasi lekkoatleci, zdobywając podczas igrzysk dziewięć krążków, osiągnęli sukces ponad stan i dziś – gdy medalowe możliwości reprezentacji zbliżyły się do rekordowo niskiego stanu Wisły w Warszawie – zderzamy się ze ścianą. Polski Związek Lekkiej Atletyki (PZLA) wysłał do Tokio kilku sportowców należących do światowej czołówki, ale żadnego pewnego kandydata na medal.

Czwarte miejsce zajęła sztafeta mieszana, a do podium zabrakło centymetrów, bo Belgijka Helena Ponette wyprzedziła Justynę Święty-Ersetic na ostatniej prostej. To świetny wynik, skoro nasi biegacze mieli przed imprezą indywidualnie 11., 80., 82., 89. i 166. czas światowych list.

Niemniej wartościowa jest piąta lokata, którą zajęła w biegu na 100 metrów przez płotki Pia Skrzyszowska. 24-latka, szlifująca fach pod okiem ojca Jarosława, osiągnęła w Tokio swoje trzy najlepsze czasy sezonu. Jej występ to przykład dla płotkarza Jakuba Szymańskiego czy młociarza Marcina Wrotyńskiego. Oni tak słabo, jak podczas mistrzostw świata, w tym roku nie startowali.