Klimek w domu jest przywódcą, bracia czasem płaczą

Rz: Nie boi się pan o Klimka, gdy stoi wysoko na rozbiegu?

Krzysztof Murańka:

Rodzice zawsze boją się o dzieci, ale bez przesady. Lęk nie może przeradzać się w histerię.

Ale skoki narciarskie to nie jest taka zwyczajna dyscyplina. Ci, którzy widzieli straszny wypadek Jana Mazocha na Wielkiej Krokwi, zrozumieli, że skakanie może być niebezpieczne.

Klimek też miał kilka lat temu niebezpieczny wypadek na igelicie. Nieładnie to wyglądało, krew tryskała z buzi.

I pana żona nie zabroniła mu skakania?

Ależ skąd. Ona jest twarda jak ostrze zbójnickiego noża.

A syn, nie przestraszył się?

Żartuje pan. Po trzech dniach, gdy rany już trochę się zagoiły, mówi do mnie: Tato, może pojedziemy poskakać. Wieczorem, żeby nikt nie widział. I pojechaliśmy.

Skąd się wzięły u Klimka te skoki. Rodzinna tradycja?

Nikt u nas nie skakał. Ja biegałem wyczynowo na nartach i uprawiałem biatlon. Na mistrzostwach świata juniorów w biatlonie – w Anterselvie, w 1977 roku – zająłem czwarte miejsce. A Klimkowe skakanie to przypadek. Miał po prostu talent do sportu. Bez względu na to, jakie narty zapiął, wygrywał. Kiedyś starsi chłopcy z sąsiedztwa zapisali się do klubu, chcieli skakać. I Klimek pojechał z nimi, żeby popatrzeć. Miał wtedy 7 lat.

Kiedy zaczął skakać?

Właśnie wtedy. Zapiął stare polsporty na linki, wcisnął się w dziurawy kombinezon i zaczął trening. Tak, jakby to robił od dawna. Zjeżdżał z góry, a nie z połowy rozbiegu jak początkujący. – Idę od razu na całego. Inaczej będą się ze mnie śmiać. A niech mnie praśnie – opowiadał mi, jak to wyglądało. Trzy dni później były zawody na skoczni 30-metrowej. Klimek je wygrał.

Trzy lata później skoczył na Wielkiej Krokwi 135,5 metra. Niewiele mniej od rekordu. Co pan wtedy pomyślał?

Że ma talent. Prawdziwy.

Fachowcy przestrzegali: Klimek urośnie, zmężnieje, zmienią mu się proporcje i może stracić wszystkie atuty...

Niektórzy do dziś tak mówią, a ja tylko się denerwuję. Przecież Klimek rośnie. Z roku na rok jest wyższy. Jak skakał te 135,5 metra ważył 34 kilogramy. Teraz waży dziesięć więcej i jest dwadzieścia centymetrów wyższy.

Mimo wszystko, nie za wcześnie jeszcze na skakanie z najlepszymi?

On aż się do tego rwie. W mistrzostwach Polski, pod nieobecność Adama Małysza, przegrał tylko z Kamilem Stochem. Wcześniej na igelicie był trzeci. Prawo do rywalizacji z najlepszymi wywalczył sobie sam. Wystartował w Kranju w Pucharze Kontynentalnym, zdobył tam niezbędne punkty.

Ale w pierwszym konkursie został zdyskwalifikowany, bo złamał obowiązujące przepisy. Miał za długie narty w stosunku do wagi ciała. Trener Hannu Lepistoe był oburzony. Nie przebierał w słowach...

To, co wydarzyło się w Kranju, może dotknąć każdego skoczka. Nie ma mowy o umyślnym oszustwie. Ubyło mu 150 gramów, to mniej niż szklanka wody. Ostatnio kupiłem mu dwie wagi. Musi się kontrolować na każdym kroku.

Przed kwalifikacjami też miał minimalną nadwagę, 50 gramów...

Wystarczy spiłować narty o centymetr.

W szkole nie ma problemów?

Powiem krótko, uczy się średnio. Ma duże zaległości, ale to szkoła sportowa, więc mam nadzieję, że zdąży je odrobić.

Koledzy zazdroszczą mu sukcesów?

Prawdziwi koledzy kibicują mu całym sercem, ale rywale zazdroszczą i czasami podkładają nogę.

Jak?

Na przykład przynoszą wagę i mówią: Klimek, pokaż, ile naprawdę ważysz.

Klimek ma jeszcze czas na normalne życie?

Uwielbia łowić ryby. Ma zatrzęsienie wędek. Czasami siada na rower, jedzie nad wodę i przywozi pstrąga. Ma też 300-litrowe akwarium z tysiącami rybek.

A jakim jest dzieckiem?