Święto śliwowicy

Kiedyś na loty w Planicy czekaliśmy z niecierpliwością i wzruszeniem, bo czekały tam na Adama Małysza i Kamila Stocha wielkie Kryształowe Kule, ale temu finałowi w cieniu góry Triglav, takie polskie uczucia nie towarzyszą.

Nie ma uzasadnionych powodów do radości, czy choćby do małego optymizmu – jaki sezon, taki też finał w Planicy: z siódemki skoczków przywiezionych do Słowenii przez Łukasza Kruczka ledwie dwóch (Stoch i Andrzej Stękała) zdobyło w czwartek pucharowe punkty, ale i tak pełnili role drugo-, jeśli nie trzecioplanowe.

Ze słów polskiego mistrza olimpijskiego po 15. miejscu nie dowiemy się znów niczego poza sztampą. – Skoki solidne, bez rewelacji, trzeba skakać lepiej, wygrał najlepszy – mówił Kamil Stoch, co dla słuchających i czytających ciekawych treści oraz rzeczowych diagnoz wciąż nie niesie.

Można tę wstrzemięźliwość rozumieć, zwłaszcza po sezonie, w którym szczytem szczytów było szóste miejsce w Niżnym Tagile i trzecie z drużyną w Zakopanem, można pojąć, że trudno szukać resztek motywacji jeśli trener kadry parę tygodni wcześniej ogłosił rezygnację. Nastrój niemocy, jaki od miesięcy towarzyszy startom reprezentacji Polski, zapewne potrwa już do końca zawodów PŚ, choć chciałoby się życzyć Stochowi i spółce, by chociaż ostatniego dnia, w niedzielę, skoczyli jak kiedyś.

Polskie skoki są w dołku, wyniki z Planicy nie mają dla kadry znaczenia, jaka różnica, czy Stoch zakończy rywalizację na końcu drugiej, czy na początku trzeciej dziesiątki na świecie. Emocje (choć chyba także umiarkowane) może przynieść wybór nowego trenera Polaków, ale to już sprawa po Pucharze Świata.

W Planicy świętować będą przede wszystkim Słoweńcy. Po kilkunastu latach czekania i dwóch Kryształowych Kulach dla Primoża Peterki (w latach 1996/97 i 1997/98) mają trzeciego wielkiego mistrza i to takiego, którego będzie się wspominać długo. W czwartek Peter Prevc został pierwszym skoczkiem, który wygrał 14. konkursów jednej zimy (Gregor Schlierenzauer miał 13), pierwszym, który zdobył aż 2123 punkty i jest o krok od poprawienia jeszcze jednego rekordu – jak kiedyś Schlierenzauer – stanął już po raz 20. na podium konkursu PŚ w jednym sezonie.

Program finału w Planicy daje Prevcovi okazje do poprawek wspomnianych osiągnięć – zostały mu dwa konkursy indywidualne w piątek (z kwalifikacjami) i w niedzielę (dla najlepszej trzydziestki sezonu) i jeszcze drużynowy w sobotę – w tej klasyfikacji Puchar Narodów zdobędą Norwegowie, ale Słoweńcy mogą wyprzedzić Niemców w walce o drugie miejsce.

Przewaga słoweńskiego skoczka dała mu pierwszą wielką Kryształową Kulę już parę tygodni temu, ale druga kula, ta mniejsza za loty, może teoretycznie dostać się w ręce jeszcze kilku skoczków, choć teza, że Prevc odda ją Johannowi Andre Forfangowi, Robertowi Kranjecowi lub Kennethowi Gangnesowi, wydaje się zbyt śmiała. W tym roku Peter „Pero Misica" bierze wszystko, nawet jeśli za loty dwa małe kryształy już ma.

Zawody w Planicy są zatem w tym roku przede wszystkim uhonorowaniem słoweńskich przewag i podziękowaniem pozostałym uczestnikom PŚ, którzy nie oddali Prevcowi i spółce wszystkich splendorów.

Szczególną rolę pełni też Noriaki Kasai, matuzalem skoków narciarskich, który nie musi już nawet daleko skakać, by zbierać brawa na wszystkich zeskokach świata. Ale wciąż spisuje się świetnie – w czwartek był 6., startował w koszulce nr 500 – bo to był pięćsetny konkurs Japończyka, dostał jeszcze miniaturę tej pięćsetki dla niedawno urodzonego syna. Skoki mają szczęście, że trafił się im taki fenomen.

Po skokach gorąca atmosfera spod Letalnicy nie gaśnie, wręcz przeciwnie. Wszędzie w okolicy, od skoczni po Kranjską Gorę czuć kuharno vino, czyli grzane wino, jałowcówkę i, przede wszystkim śliwowicę w wersji zwykłej (slivonka) lub pasterskiej (žganje). Finał Pucharu Świata zmienia się wieczorem w święto śliwowicy i to też należy do tradycji lotów w Planicy, choć kamer przy tym nie ma, ale kto był, dobrze pamięta.