Tomasz Adamek: Poczułem, że to jeszcze nie koniec

Rzeczpospolita: Trener Roger Bloodworth twierdzi, że dawno nie widział pana w tak znakomitej formie...

Miło tego słuchać, ale wiem, że nie ma sensu porównywać, kiedy byłem w lepszej formie, a kiedy w gorszej. Dopiero po walce będę mógł powiedzieć coś więcej o swojej dyspozycji. Czuję się dobrze, nic mi nie dolega, ale to za mało, by snuć przypuszczenia, co się wydarzy w sobotę.

Co pan sądzi o Molinie, czego musi się pan wystrzegać?

To ambitny, głodny sukcesów pięściarz. Chce wygrywać i wierzy, że mnie pokona. Ma charakter wojownika, a to najważniejsze. Proszę obejrzeć jego walkę z Deontayem Wilderem, mistrzem świata WBC. Padał i wstawał, chciał się bić dalej. Ma świetne warunki fizyczne, mocną prawą rękę i potrafi skutecznie skontrować. Nie ma się co oszukiwać, czeka mnie trudne zadanie, ale staję do tego pojedynku między innymi po to, by dowiedzieć się czegoś więcej o sobie.

Zawsze pan powtarza: jak będzie szybkość, to wygram. Jest szybkość?

Mówią, że tak, ja też to czuję. Ciężko pracowałem, miałem wszystko co potrzeba, by na walkę z Moliną wyszlifować najwyższą formę, a teraz po prostu nadchodzi czas próby. Mam nadzieję, że zdołam coś jeszcze z siebie wykrzesać.

Dlaczego przygotowania do wcześniejszych walk nie były tak profesjonalne?

Jesteśmy tylko ludźmi, popełniamy błędy. Ja też je popełniałem. Tym bardziej chciałbym wiedzieć, na co mnie stać.

Po porażce z Wiaczesławem Głazkowem żegnał się pan z boksem, podobnie po przegranej z Arturem Szpilką. A jednak pan wrócił, dlaczego?

Poczułem, że to jeszcze nie koniec, i skorzystałem z propozycji Polsatu. Wygrałem z Przemkiem Saletą i poczułem głód boksu.

Roger Bloodworth powiedział, że nie byłby pan bez szans w walce z którymkolwiek z mistrzów wagi ciężkiej. Żartował czy mówił poważnie?