Tour de Pologne: Zwycięstwo mądrości

Kolarz grupy Sky zwyciężył na chłodno, z charakterystycznym dla siebie taktycznym wyrachowaniem. Cały wyścig miał pod pełną kontrolą.

Nawet na ostatnim etapie w okolicach Bukowiny Tatrzańskiej, kiedy przy deszczowej pogodzie od czołówki śmiałym atakiem oderwał się Simon Yates, Kwiatkowski z pomocą kolegów z zespołu z matematyczną dokładnością zachowywał bezpieczny dystans. Brytyjczyk wygrał etap, ale były mistrz świata ze spokojem obronił pozycję lidera i zwyciężył w wyścigu z 15-sekundową przewagą. Trzeci był Francuz Thibaut Pinot (20 sekund straty).

To zwycięstwo Kwiatkowskiego trzeba docenić. 28-letni kolarz z Działynia pokonał znaczących rywali. Yates przez 12 dni był liderem tegorocznego Giro d'Italia i różową koszulkę stracił dopiero na przedostatnim etapie. Pinot dwa razy kończył na podium wielkie wyścigi – Tour de France i Giro. Obaj walczyli do końca na polskich drogach.

Kwiatkowski przyjechał na Narodowy Wyścig Niepodległości jako faworyt i nie spalił się w tej roli. Startował w Polsce wyczerpany po przejechaniu z wysoką intensywnością 3,5 tys. km w Wielkiej Pętli, ale potrafił się zregenerować.

– Michał pojechał Tour de Pologne po profesorsku. To, w jaki sposób na Orlim Gnieździe w Szczyrku (na czwartyn etapie) wyczekał rywali i pojechał po zwycięstwo, było oznaką najwyższego kolarskiego kunsztu. Przez cały tydzień doskonale zdawał sobie sprawę, że liczą się sekundy zdobyte na premiach. I zdobywał je. Na ostatnim etapie nie szarpał się, nie wdał się w potyczki z bardzo silnym zwycięzcą sprzed roku Dylanem Teunsem i George Bennetem, tylko kontrolował sytuację. Ten chłopak w imponujący sposób potrafi rozgrywać wyścigi. Znamionuje to tylko wielkich kolarzy – mówił „Rzeczpospolitej" były trener kadry narodowej Wacław Skarul.

Awans w rankingu

Kwiatkowski, zwyciężając pierwszy raz w Tour de Pologne, pokazał, że obecnie jest najlepszym polskim kolarzem. W tym roku po raz trzeci triumfował w wieloetapowym wyścigu. W lutym był pierwszy w portugalskim Volta ao Algarve, w marcu w prestiżowym Tirreno – Adriatico, a teraz w narodowym polskim wyścigu. W Tour de Pologne wygrał – w godnym podziwu stylu – dwa etapy z metą w Szczyrku i Bielsku-Białej. Oprócz tego w Valence zwyciężył w prologu Criterium du Dauphine, był czwarty w jeździe indywidualnej na czas podczas Tour de France. Nie sposób nie dodać do tych statystyk zdobycia tytułu mistrza Polski w wyścigu ze startu wspólnego. Kwiatkowski awansował właśnie na 13. miejsce w rankingu UCI. W pierwszej setce znajduje się jeszcze tylko dwóch Polaków – Rafał Majka (79.) i Łukasz Wiśniowski (99.).

25 sierpnia w Maladze Kwiatkowski stanie na starcie kolejnego wielkiego touru – Vuelta a Espana, a miesiąc później w Innsbrucku pojedzie w mistrzostwach świata.

O ile w Hiszpanii Polak będzie miał za zadanie pomagać liderom Sky, o tyle ciekawe jest, w jakiej roli weźmie udział w wyścigu ze startu wspólnego podczas mistrzostw świata.

Trasa między Alpbachtal i Innsbruckiem jest górzysta, teoretycznie bardziej odpowiada Rafałowi Majce, ale w tym sezonie kolarz niemieckiej grupy Bora-Hansgrohe zawodzi. Był liderem drużyny podczas Tour de France, a ukończył wyścig na 19. miejscu. Dwa razy w wysokich górach znalazł się w pierwszej dziesiątce na etapie, ale nie był w stanie powalczyć o zwycięstwo.

Majka być może odrodzi się i pokaże moc we Vuelcie, co nie zmienia sytuacji w polskiej drużynie narodowej.

– Niedawno przejechałem trasę wyścigu mistrzostw świata w Austrii. Jest piekielnie ciężka. Liczy 258 km, ma 5 tys. m przewyższeń. Podjazdy są jednak krótkie, bardziej dynamiczne. Na Tour de France to Rafał pokazał, że taki profil mu odpowiada, z kolei Michał, który poprawił się w górach, woli dłuższe podjazdy. Nie uważam, że obecna sytuacja stanowi dla nas wielki problem, raczej jest dobrym prognostykiem. W Tour de France widzieliśmy, że od dwóch liderów w drużynie głowa nie boli – mówi Skarul.