Czasami trzeba tupnąć nogą

[b]Rz: Na Wielkiej Krokwi było miejsce ósme i dwunaste. Liczył pan na więcej?[/b]

Adam Małysz: Wierzyłem, że będzie lepiej. Szczególnie w czwartek, po tym drugim treningowym skoku na odległość 136 metrów. On potwierdził, że warto było jechać do Lahti i trenować z Hannu Lepistoe. Ten skok był też dowodem, że mogę skutecznie walczyć z najlepszymi. Serducho biło mi tak mocno z emocji. Myślałem, że wyskoczy z piersi.

[b]Oba konkursy pokazały jednak, że dystans do czołówki wciąż jest duży. Na pana twarzy nie było już tego uśmiechu pełnego wiary...[/b]

Były skoki lepsze i gorsze. W sobotę ten drugi był całkiem dobry, ale w pierwszym spóźniłem odbicie. Tak bardzo chciałem polecieć daleko, że popełniłem błąd. To moja wina. Mogę mieć pretensję tylko do siebie.

[b]Podobno rozmawiał pan o swoich występach w Zakopanem z Hannu Lepistoe. Jak je ocenił trener?[/b]

Wychwycił wszystkie błędy i zalecił spokój, który dziś jest mi najbardziej potrzebny. Lepistoe jest przekonany, że jeszcze w tym sezonie przyjdą lepsze dni.

[wyimek]Z Łukaszem Kruczkiem nadal jesteśmy kolegami, dalej szanuję go jako trenera, ale muszę zacząć myśleć o sobie [/wyimek]

[b]A pan mu wierzy?[/b]

Wierzę i ufam. Ten człowiek nie rzuca słów na wiatr. Ja w ludziach najbardziej cenię szczerość, a on jest szczery aż do bólu. Pamiętam, jak w minionym sezonie po konkursie w Lillehammer powiedział do mnie i innych skoczków kadry: – Już wiem jaki popełniłem błąd. To moja wina, ale za rok już się to nie powtórzy. Niestety, nie dano mu szansy.

[b]Może gdyby pan wtedy powiedział, że bez Lepistoe nie wyobraża sobie dalszej pracy, Finowi przedłużono by umowę w Polsce?[/b]

Teraz wiem, że czasami trzeba tupnąć nogą. Pamiętam słowa Ediego Federera, który powtarzał mi, że mistrz musi być egoistą. Ale wtedy rozumiałem też potrzebę zmian i chęć władz związku, by kadrę objął Polak. Wiceprezes PZN Andrzej Wąsowicz nawet mnie pytał, czy nie chcę indywidualnie pracować z Lepistoe, ale pomyślałem sobie, że takie rozbijanie drużyny może się tylko źle skończyć. Przyznaję, że chyba zabrakło mi wtedy odwagi.

[b]Teraz jednak jest pan zdecydowany. Nie dokończył pan Turnieju Czterech Skoczni i poleciał do Lepistoe. To była ostatnia deska ratunku?[/b]

Coś w tym stylu. A do kogo miałem udać się po pomoc? Przecież to właśnie on po trzech chudych sezonach doprowadził mnie do zdobycia mistrzostwa świata i wygrania Pucharu Świata. Cały czas we mnie wierzył, bardziej niż ja sam. Pamiętam, że nawet po zdobyciu złotego medalu w Sapporo nie sądziłem, że mogę też zdobyć Kryształową Kulę. A on spokojnie powtarzał: – Zrobisz to.

[b]Co sprawia, że tak bardzo pan mu ufa?[/b]

Nie tylko ja. Kilku czołowych skoczków utrzymuje z nim prywatnie kontakt i prosi o rady. To wciąż wielki autorytet. Ma znakomite oko do skoków, nie boi się trudnych decyzji. Z nim nie ma dyskusji. Jeśli nie wykonujesz jego poleceń, możesz się pakować i wracać do domu. Nawet jak nazywasz się Adam Małysz.

[b]I panu to odpowiada?[/b]

Ja jestem zawodnikiem, on trenerem. Podział ról jest jasny. Z Łukaszem Kruczkiem wyglądało to inaczej. Jesteśmy kolegami, wspólnie więc szukaliśmy dróg wyjścia z kryzysu. Rację miał Lepistoe, który rok temu na wiadomość, że Łukasz obejmuje kadrę w jego miejsce, powiedział: – Za wcześnie. Jak będzie wszystko dobrze, da sobie radę, ale coś się zacznie walić, to będzie miał problem.

[b]I zaczęło się walić. Dlaczego?[/b]

Tego nie wie nikt. Skoki to taka dziwna dyscyplina, że czasami nie wiadomo, dlaczego jest tak dobrze lub tak źle. Dyskusjom nie było końca, a czas uciekał. Jak zgubisz nagle technikę, to możesz jej nie odnaleźć do końca sezonu.

[b]Pan ją odnajdzie?[/b]

Myślę, że tak. Lepistoe też jest o tym przekonany. A ten czwartkowy skok, o którym mówiłem wcześniej, najdłuższy skok dnia, tylko mnie w tym utwierdza.

[b]Kiedy kolejne spotkanie z fińskim trenerem?[/b]