LOTOS Polish Open 2015: Syreny, drony i błyskawice

—korespondencja z Pętkowic

Główni bohaterowie tegorocznego turnieju już się chyba wyłonili, chociaż przewaga Grossa i Robba nad resztą jest niewielka i jeszcze kilku, może nawet kilkunastu golfistów ma szansę na najważniejszy tytuł polskiego golfa w tym roku.

Niemiec i Szkot wyprzedzają tylko o jedno uderzenie Holendra Robina Kinda i kolejnego Niemca Martina Keskari, o dwa lidera z poniedziałku Francuza Davida Antonelliego i Sandro Piageta z Monako. Obrońca tytułu Austriak Berni Reiter traci trzy punkty, to też strata do zniwelowania na 18 dołkach, tak samo jak cztery Niemca Phillipa Mejowa, lidera ligi Pro Golf Tour.

Lider Gross demonstrował bojowy nastrój, może to forma wojny psychologicznej z rywalami, ale brzmiało dobrze. — Już wczoraj bardzo dobrze grałem w końcu rundy, dziś też zacząłem dobrze. Mam zamiar wygrać ten turniej..., a tak naprawdę, chcę zagrać kolejna dobrą rundę poniżej par – zapewniał.

Po wtorkowej rywalizacji widać, że kto jest dobry, temu kaszubskie burze i związane z nimi przygody niestraszne. Zgodnie z obietnicą meteorologów nad polem Sierra Golf Club pojawiły się bowiem we wtorek wielkie burzowe chmury, dość długo tylko straszyły uczestników, ale po południu czas darowany od deszczu i błyskawic minął, nawet trzeba było przerwać na pół godziny grę.

Taką burzową przerwę sygnalizuje pojedynczy dźwięk syreny, na tyle głośny i przenikliwy, by dotarł do najdalszych zakątków pola. Po nim wybić piłkę już nie wolno, pod groźbą dyskwalifikacji. Odbył się zatem zlot gwiaździsty do domu klubowego, na piechotę i meleksami, ponad 90 golfistów i osób towarzyszących turniejowi.

Niedługo później był wymarsz golfowych strzelców w drugą stronę i dwie syreny na ogłoszenie startu. Prawdę mówiąc, kilka minut po wznowieniu gry lunęło znów na pole (za, ale bez piorunów, więc wystarczyły parasole i wodoodporne ubrania, kolejne ewakuacji nie ogłoszono.

Poza kapryśną aurą i trudami walki z wiatrem, wodą, piaskiem, drzewami i innymi pułapkami pola, golfiści musieli też być odporni na modny wynalazek nowych czasów: drony. Ludzie telewizji postanowili wypróbować, jak to z nimi będzie podczas relacji, może obrazek był piękny, ale grającym te hałasy nad głowami się nie podobały. Może będzie potrzebny jakiś kompromis, ale były też głosy, że niemal każdy uczestnik Polish Open ustrzeli piłką dron bez problemu.

Mimo tych i innych przeszkód warto było pójść między dołki, choćby popatrzeć jak najlepszy polski amator w tym turnieju, czyli Mateusz Gradecki, zgodnie z obietnicą odrabia straty z poniedziałku. Runda 71 uderzeń (cztery birdie, trzy bogeye), wynik, który dał młodemu Polakowi dzielone z szóstką rywali 21. miejsce.

Został jedynym amatorem, jaki dotrwał do trzeciej rundy. Do liderów ma 7 punktów straty, ale nie takie zwroty akcji w golfie widziano, więc trzymać kciuki warto. Gradecki grał z dwoma niemieckimi zawodowcami, obu pokonał w tej rundzie wyraźnie, widać było, że w amerykańskim uniwersytecie nabrał pewności siebie, dobrych nawyków, trzeba napisać – w pełni zawodowych.

Rozgrzewka (także po przerwie), rozciąganie, dieta, dbałość o najmniejsze szczegóły techniki podczas przygotowania każdego uderzenia, spokój – miło było patrzeć. Za dwa lata oficjalnie zostanie profesjonalistą, ale tak naprawdę już nim jest. – Zaatakuję w środę pierwszą dziesiątkę – to kolejna prognoza Mateusza Gradeckiego. Miejmy nadzieję, że się spełni.