Radwańska wygrywa

Wtorek był jeszcze bardziej deszczowy od poniedziałku i już straciliśmy nadzieję, że ten mecz zostanie dokończony.

Nadzieja pojawiła się w połowie dnia, gdy na korcie nr 3, pojawiły się Dinara Safina i Kataryna Bondarenko. Rosjanka wygrała w dwóch setach i polscy kibice już wycierali mokre krzesła, bo następne w kolejce były Radwańska i Korytcewa, których mecz przerwano w poniedziałek przy stanie 5:4 dla Polki i 40:40.

Niestety, tuż po ostatniej piłce, kort znów przykryto plandeką, bo deszcz był coraz większy. Najpierw ogłoszono, że Polka i Ukrainka zagrają o 16.05, potem, że o 17.00, ale jedno spojrzenie w niebo wystarczało, by stwierdzić, że to obietnice bez pokrycia. Wreszcie około 18.15 dogrywkę rozpoczęto.

Korytcewa była w bardzo trudnej sytuacji. Serwowała ze świadomością, że dwie przegrane piłki to utrata seta i tej presji nie sprostała. Po chwili było 6: 4 dla Radwańskiej. Drugi set także nie był emocjonujący. Wprawdzie przy stanie 2:2 Polka przegrała swego gema serwisowego, ale natychmiast odrobiła stratę. Widać było, że prosty pomysł Korytcewej, by grać coraz mocniej i mocniej, nie wystarczał.

Radwańska kilkakrotnie zagrała znakomite skróty, a po uderzeniach Ukrainki piłka leciała za końcową linię. Prowadząc 5:3 i 40: 15 tenisistka z Krakowa miała dwa meczbole. Za pierwszym razem posłała piłkę w siatkę z bekhendu, ale po chwili rywalka wzięła sprawy w swoje ręce, popełniła błąd i odetchnęliśmy z ulgą po dniu pełnym nie tyle emocji, co czekania. W drugiej rundzie rywalką Radwańskiej (nr 14) będzie dziś 25-letnia Chorwatka Jelena Pandzić (189. WTA), która do turnieju głównego dostała się po eliminacjach.

Marta Domachowska tak naprawdę chyba od rana wiedziała, że może zostać w hotelu, bo jej mecz z Paragwajką Rossaną de los Rios zaplanowano jako piąty na korcie nr 14, a to oznaczało, że szanse, by się się rozpoczął, są żadne. Polka gra także dzisiaj, ale prognozy nie są o wiele lepsze, pogoda ma się poprawić dopiero od czwartku.

Kilka lat temu, gdy w pierwszym tygodniu Wimbledonu lało bez przerwy na korcie centralnym zaśpiewali Cliff Richard, Martina Navratilova i Conchita Martinez. Na razie nie słychać, by w Paryżu szykowano dla nas jakieś alternatywne atrakcje, poza tą, którą mamy już od kilku lat – tenisowym muzeum (wstęp wolny za okazaniem biletu na turniej).

W tym roku – oprócz deszczu – jest jeszcze istotny powód do uważniejszego niż zwykle spojrzenia wstecz. 40 lat temu w Paryżu działy się ważne rzeczy, na kortach Roland Garros i nie tylko. Mistrzostwa Francji były pierwszym wielkoszlemowym turniejem, w którym mogli wziąć udział amatorzy i zawodowcy. Po ośmiu latach wojny Międzynarodowa Federacja Tenisowa zakopała topór. Kończył się podział na dwa światy – coraz większej amatorskiej hipokryzji i zawodowstwa bez prestiżu w postaci zwycięstw w najważniejszych imprezach.

W tamtym maju turniej odbywał się w mieście, w którym brakowało benzyny, publiczny transport nie funkcjonował, studenci w Dzielnicy Łacińskiej urządzali wiec za wiecem, większość sportowych imprez odwołano, ale tenisiści grali. Niektórzy jechali do Paryża jak na wojnę, woleli lądować w Brukseli czy nawet w Grenoble, bo prasa w USA i Australii pisała, że Paryż płonie. Sławny Ken Rosewall tak się bał, że opuścił hotel i zamieszkał u prezydenta Francuskiej Federacji Tenisowej (FFT) Philippe’a Chatriera.

Francuzi tej wiosny nie pracowali, szkoły były zamknięte, pogoda piękna, więc przychodzili tłumnie, by oglądać tenis. Ogrodzenie jeszcze wówczas było niskie, a duch buntu w narodzie wprost przeciwnie, więc mało kto płacił za bilety. W dokumentach FFT zapisano: rok 1968 – trybuny pełne, kasy puste.

W wideotece Tenniseum można posłuchać wspomnienia ówczesnego sędziego naczelnego turnieju Jacquesa Dorfmana. „Grali Torben Ulrich i Istvan Gulyas, był 30 maja. Tego dnia generał de Gaulle rozwiązał Zgromadzenie Narodowe. Mecz nie był pasjonujący, ludzie przyszli z tranzystorowymi radiami przyklejonymi do ucha. Głos generała czasami zagłuszał mój. Nie miałem śmiałości, by mówić głośniej, bo polityka była w tym momencie dużo ważniejsza od tenisa”.