Radwańska w trzeciej rundzie Wimbledonu

Korespondencja z Londynu

Wynik spotkania Radwańskiej z Christiną McHale: 5:7, 7:6 (9-7), 6:3. Czas gry: 2 godziny 43 minuty. Temperatura na korcie po ostatniej piłce: 31 stopni. Każdy obecny potwierdzi, że łatwo nie było.

Do stanu 5:5 w pierwszym secie wszelkie znaki wskazywały, że Agnieszka ma mecz pod kontrolą. Remis remisem, lecz gemy serwisowe Radwańskiej wyglądały lepiej, rywalka musiała znacznie dłużej pracować na każdy punkt. Ale przyszedł koniec seta i nastroje na polskiej ławce, wzmocnionej przez kolorową obecność piłkarza Marcina Wasilewskiego, się zmieniły.

Powiedzieć, że panna Christina to Amerykanka, to tylko część prawdy. McHale urodziła się w stanie New Jersey, ale mama Margarita i babcia Maria Livia na Kubie, tata to zamerykanizowany Irlandczyk. Kubańscy przodkowie tenisistki musieli opuścić wyspę w 1962 roku, gdy dziadek Sergio, dziennikarz, napisał w gazecie, że ma obawy o przyszłość kraju pod rządami Fidela Castro. Przez Hiszpanię i stan Massachusetts trafili do New Jersey. Dziadek nie dożył, ale babcia w kwietniu tego roku mogła pojechać po 55 latach do Hawany, by wnuczka odkryła swe kubańskie korzenie.

Kubańsko-irlandzka gorąca krew bardzo pomogła w końcówce pierwszego seta, gdy McHale przebrnęła przez trud długiej walki, cztery równowagi, aż dotarła do piłek setowych. Drugą wygrała.

Drugi set był podobny, zanotowaliśmy rosnącą energię w grze McHale, atakowała z większą śmiałością, serwis pomagał. Radwańska bardzo ambitnie dotarła jednak do tie-breaka i tę dogrywkę wygrała, broniąc dwie piłki meczowe. Tu już niemal wszystko zależało od siły woli i odporności na stres, nie od mocy mięśni.

To, że Polka zwyciężyła w trzecim secie – kapelusze z głów. Zacisnęła zęby, zaciskała pięści i od punktu do punktu, od wymiany do wymiany, wyrwała Christinie po kawałku ten sukces. Jeśli ktoś stawiał kiedyś zarzuty, że Polka nie potrafi zagrać sercem – miał dowód, że potrafi.

– Wygranie takiego meczu było Agnieszce bardzo potrzebne. Każde zwycięstwo cieszy, ale ten sukces był dla mnie ważniejszy niż wiele innych, nawet na wyższym szczeblu rywalizacji. McHale grała bardzo solidnie przez dwa sety, Agnieszka dała radę wygrać jeden z nich, odrobić stratę, potem utrzymać dystans do końca. Po pierwszej rundzie mieliśmy pewien niedosyt pod względem jakości gry, w tym meczu pojawiły się już zagrania pozwalające zajść wysoko. Do soboty skupimy się na regeneracji, taktyce, na pewno nie będzie wielkich treningów – mówił trener Tomasz Wiktorowski.

Emocje na korcie nr 2 trochę przesłoniły nam inne wimbledońskie wydarzenia, a dzieje się wiele. Gdy grała Agnieszka, odpadł Juan Martin Del Potro po trzech setach z Ernestsem Gulbisem, łatwo awansował Novak Djoković (oddał Adamowi Pavlaskowi pięć gemów), do gry dopiero szykowali się Roger Federer i Andżelika Kerber.

W sobotę, z ukłonami pod adresem angielskiej pogody, będziemy patrzeć na mecz Polki ze Szwajcarką Timeą Bacsinszky lub Słowaczką Kristiną Kucovą. Dzień wcześniej będzie spotkanie Jerzy Janowicz kontra Benoit Paire. Ten serial na razie nie ma wielu odcinków, w piątek będzie piąty, jeśli liczyć trzy mecze w ATP Tour (ostatni w Stuttgarcie 6:1, 7:6 dla Francuza) i jeden dawno temu w challengerze. Panowie są na remis.

Raczej niechętnie przypominamy, że Paire ma w zapisie kariery, oprócz całkiem udanych meczów i jednego zwycięstwa turniejowego (w Bastad), sporo występków natury wychowawczej. Ostatnimi czasy m.in. zbierał cięgi za okrzyki o nienawiści do Wimbledonu w 2014 roku, francuska federacja wyrzuciła go z igrzysk w Rio za „brak szacunku wobec innych członków ekipy", w tym roku awanturował się w Monte Carlo.