Maciej Petruczenko nie żyje. Znał wszystkich i wszyscy jego znali

Zaczynał pracę jako absolwent prawa na Uniwersytecie Warszawskim, kiedy redakcja mieściła się jeszcze przy Mokotowskiej 24. Od tamtej pory pismo miało 12 bardziej lub mniej udanych szefów, a Maciek trwał. W 2021 roku, na stulecie „PS”, redakcja przyznała mu tytuł Honorowego Redaktora Naczelnego. Takiego przypadku w naszej branży wcześniej nie było.

Decyzja była nadzwyczaj słuszna. Maciek łączył bowiem niezwykły staż z wyjątkową pracą. Nie tylko „był”, ale tworzył, dużo pisał, stał się jednym z najwybitniejszych znawców lekkiej atletyki i ruchu olimpijskiego. Relacjonował zawody na wszystkich szczeblach, od igrzysk olimpijskich i mistrzostw świata po takie, na które przychodziła garstka ludzi i jeden dziennikarz – on, bo go to interesowało.

Czytaj więcej

Piłka nożna

Lucjan Brychczy. Ta legenda na pewno nie umrze

Lucjan Brychczy 13 czerwca obchodził 90. urodziny. Legia zorganizowała uroczystość, ale goście mieli świętować jubileusz Mistrza pod jego nieobecność. „Kici” przezwyciężył jednak chorobę i przyjechał na Łazienkowską. Już po raz ostatni.

Maciej Petruczenko. Znał wszystkich i wszyscy jego znali

Miał w małym palcu wszystkie wyniki. Znał wszystkich i wszyscy jego znali. Sportowcy, którzy stali się bohaterami jego tekstów lub ledwie ich wspominał, byli szczęśliwi, że „sam redaktor Petruczenko o nich napisał”. Nawet jeśli życzliwie – bo nigdy złośliwie - wytykał im błędy. To on wymyślił Irenie Szewińskiej przydomek Irenissima i napisał o niej książkę „Prześcignąć swój czas”.

Mieszkał w Zalesiu Górnym, ale od maja 2000 roku był redaktorem naczelnym wychodzącej na Ursynowie „Passy”. Łączył nas ten Ursynów (on najpierw mieszkał w bloku przy Nutki, a ja przy ZWM), ale i trochę innych spraw. On był lokalnym patriotą Rembertowa, a ja – Falenicy. On grał w Kadrze, ja w Hutniku. Poznaliśmy się w 1974 roku, kiedy jako początkujący dziennikarz pierwszy raz zjawiłem się na treningu FC Publikator.

To było dziecko Maćka. Wymyślił drużynę złożoną z warszawskich dziennikarzy, początkowo z myślą o reaktywowaniu tradycji meczów z aktorami. Ale szybko FCP stał się bytem samym w sobie. Rozgrywaliśmy po kilkadziesiąt meczów rocznie w całej Polsce. Na halowych mistrzostwach kraju w Opolu, Poznaniu i Gdańsku, przy okazji świąt prasy w Słupsku, Siedlcach i wielu innych miastach.

Zwykle do drużyny dobieraliśmy byłych prawdziwych piłkarzy, przeciwnicy robili to samo i w ten sposób spełnialiśmy młodzieńcze marzenia. Graliśmy po tej samej stronie lub walczyliśmy z bohaterami, o których pisaliśmy – ku radości własnej i uciesze publiczności.

Czytaj więcej

Piłka nożna

Jan Furtok niejednej bramki. Dawał ludziom radość

Określenie „legenda” bywa nadużywane i służy czasami, aby oddać smutek po odejściu kogoś, kogo za życia tak nie nazywaliśmy. Śmierć zmienia osąd. W przypadku Jana Furtoka taki zabieg nie jest konieczny.

Ta radość nie zawsze była pełna. Kiedyś Maciek zorganizował mecz z oldbojami Legii, żeby zmierzyć się z legendami i Lucjanem Brychczym. Byliśmy dumni tylko podczas wyjścia na boisko. Potem Brychczy, sporo od nas starszy, tak nas „zakręcił”, że nie wiedzieliśmy z Maćkiem, gdzie jesteśmy. Takie spotkania kończyły się zazwyczaj wspólnymi kolacjami, podczas których Maciek grał (a dobrze grał) na pianinie, redaktor Jan Zabieglik melorecytował swoje piosenki, uderzając rytmicznie dłonią w uda, a ja – wspierany przez chór kolegów – śpiewałem pieśni patriotyczne z akcentami antyradzieckimi.

Maciej Petruczenko. Ochrzcili go mianem „Ślepy muzyk”

Miał problemy ze wzrokiem i długo nie nosił okularów. W grze czasami to przeszkadzało. Ta wada, w połączeniu z talentem do pianina sprawiła, że Krzysiek Bazylow, przyjaciel z redakcji i człowiek o niezwykłym poczuciu humoru, ochrzcił Maćka mianem „Ślepy muzyk”. Maciek nie protestował, czasami tylko pytał „Bazylego”, czy jemu się wzrok nie poprawił. A Krzysiek też nie nosił okularów, mimo że miał w jednym oku chyba minus pięć dioptrii, a w drugim plus pięć - jeśli to możliwe.

To był nie tylko jego problem, ponieważ Krzysztof Bazylow, jako bramkarz FC Publikator, czasami dostrzegał piłkę, kiedy już trzeba ją było wyjmować z siatki. A to czasami łączyło się ze złośliwą uwagą „Petro”. Nie było w tym jednak złości.