Rio: dwa medale polskich kajakarek

Relacja z Rio de Janeiro

Lagoa Rodrigo de Freitas znów przynosi reprezentacji Polski sukcesy. Po wioślarkach – kajakarki popłynęły tak, jak oczekiwano, mamy o dwa medale więcej, jest nadzieja na jeszcze jeden, kobiecej czwórki na 500 m. Popłynie w niej trójka medalistek z wtorku plus Edyta Dzieniszewska-Kierkla.

W kajakarstwie sprawy toczą się szybko. Dystans 500 m się nie dłuży, finał A po finale B, po osiem osad w każdym. Niespełna dwie minuty walki i wiadomo, kto wygrał. Polki wystartowały dobrze, płynęły przy Węgierkach, Gabrielli Szabo i Danucie Kozak (mama Polka, ojciec Węgier), więc tempo można było regulować wedle mistrzyń.

Doskonały finisz

Jedyna chwila niepokoju przyszła w połowie dystansu, gdy przyspieszyły Rosjanki i Białorusinki i polska łódka na chwilę spadła na piąte miejsce. Finisz był jednak doskonały, wystarczył do brązowego medalu, 0,6 sekundy przed Ukrainą, złoto dla Węgier, srebro dla Niemiec – taka jest hierarchia światowego kajakarstwa i zmienić ją bardzo trudno.

Na stadionie przy wodzie jest tłok, program gęsty od wyścigów, więc polskie dziewczyny po wyjściu z wody śmignęły szybko koło dziennikarzy, parę słów w przelocie do mikrofonów telewizyjnych i już dekoracja.

Po niej mogły już powiedzieć, co powiedzieć należy: pochwaliły trenera Tomasza Kryka za znakomite przygotowania, zadedykowały brąz rodzinom, podziękowały, że działacze zadbali o każdy szczegół przygotowań, nawet o to, by dziewczyny nie mieszkały przez parę dni w wiosce, tylko bliżej toru i mogły się porządnie wyspać.

Kilkanaście minut później na starcie 200 metrów, na torze numer 5, ustawiła się Marta Walczykiewicz. Kobiecy sprint jest dopiero drugi raz na igrzyskach. Dobrze wiadomo, kto jest kim, przypadków nie ma. Na torze nr 4 żelazna kandydatka do złota Nowozelandka Lisa Carrington, mistrzyni olimpijska z Londynu, obok mocno różowy, zatem dobrze widoczny kajak Polki. Na tak krótkim dystansie praca pań trwa około 40 sekund. Nie ma w niej czasu na rozmyślania, jest tylko ból mięśni i rytm uderzania wiosła w wodę.

Carrington jak zawsze nie zostawiła innym szans na złoto. Prowadziła mniej więcej od 50 m po starcie. Dziób różowej łódki Marty Walczykiewicz dość długo był niemal równo z dziobami łódek Inny Osypienko-Radomskiej z Azerbejdżanu, Speli Ponomarienko-Janić ze Słowenii i Francuzki Sarah Guyot. To są mistrzynie tego unikalnego fachu, sprinterki, którym niedzielny kajakarz nie potrafiłby dotrzymać kroku nawet przez 10 metrów.

Jest szacunek

Na niespełna 100 m przed metą Walczykiewicz zaczęła wolniutko wypracowywać przewagę wśród trójki walczącej o srebro. Trudno to ocenić, gdy kamery pokazują rywalizację z ukosa, jeszcze trudniej nieuzbrojonym okiem bezpośrednio na wodzie. Ale bardziej z wiary niż dzięki obrazowi widzieliśmy, że już miała to drugie miejsce.

Meta pojawiła się błyskawicznie, wynik na kolorowej tablicy przy torze także: pierwsza Lisa Carrington – 39,864 s, druga Marta Walczykiewicz – 40,279, trzecia Inna Osypienko-Radomska – 40,401.

W świecie kajakarskim jest szacunek, po wyjściu na pomost, wszystkie panie się wyściskały i poszły odbierać owoce swego wysiłku. Polka jest wśród tych szanowanych najbardziej. Była już mistrzynią świata, mistrzynią Europy w różnych osadach i na różnych dystansach. Wprawdzie sprint na 200 m ma wciąż dominatorkę z Nowej Zelandii, ale nadzieja, że uda się kiedyś prześcignąć i ją, zgasnąć nie powinna.