Chłodne piękno

Poranny trening właśnie się kończył, wielu pływaków było w szatni albo w autobusie do wioski, gdy do trenera Mirosława Drozda i lekarza polskiej kadry Roberta Śmigielskiego podeszło dwóch Chińczyków. Trzymali w rękach wydruk z komputera ze zdjęciem Mateusza Sawrymowicza i grzecznie zapytali, czy ten pan jest jeszcze na pływalni.

Trener potwierdził, wskazał jeden z torów i głowę w czepku. Kilka minut później mistrz świata na 1500 metrów wyszedł z basenu prosto do sali kontroli antydopingowej.

W Pekinie kontrolerzy mają pobierać pływakom również krew, ale tym razem poprosili tylko o próbkę moczu. – Od kiedy Mateusz zdobył tytuł, jest kontrolowany bardzo często, tylko podczas niedawnego zgrupowania w Sierra Nevada sprawdzali go dwa razy. Zresztą podobnie jak pozostałych moich pływaków – mówi trener Drozd.

Polska kadra jest w Pekinie od wtorku, przyleciała ze zgrupowania w japońskiej Toyamie i pierwszego dnia wystarczył jej basen w wiosce olimpijskiej. Wczoraj Polacy zjawili się już na pływalni zwanej Water Cube na wspólnym treningu wszystkich reprezentacji.

– Piękna – to stała odpowiedź na pytanie o wrażenia z wizyty w Kostce Wody, nieważne, czy słyszy je Michael Phelps czy Katarzyna Baranowska. Pływalnia robi wrażenie i z zewnątrz, i od środka, ale zawodnicy odkryli, że jakieś wady jednak ma.

– Trochę tu zimno. Są przeciągi i gdy wychodzimy z wody, mocno nas przewiewa – mówi Baranowska. Hiszpańska drużyna w pływaniu synchronicznym narzekała z kolei, że zbyt zimna jest woda, a inni – że łatwo się tu poślizgnąć. Podłoga jest źle wyprofilowana i wokół basenu bez przerwy kursują wolontariuszki ze szczotkami zgarniające stojącą wodę.

Baranowska i pozostali pływacy z grupy trenera Drozda, Sawrymowicz i Przemysław Stańczyk, nie byli w Pekinie na przedolimpijskiej próbie i wczoraj pływali tu pierwszy raz. – Chwalą basen, jest głęboki i wyporny. Mateusz narzekał trochę, że nie czuje jeszcze prędkości, ale on do swojego startu ma dużo czasu, eliminacje są 15 sierpnia – mówi trener Drozd. – Żebym wyjechał z Pekinu zadowolony, wystarczy brązowy medal kogoś z mojej trójki.

Podczas treningu o spokojnym przyglądaniu się zawodnikom nie ma mowy. Po basenie krąży wtedy rój pływaków, na większości torów ruch jest dwupasmowy, a bywa, że i dwukierunkowy. Jedni płyną z deską i innymi zabawkami, inni bez, nie wiadomo, gdzie najpierw patrzeć. Tu Phelps, tam Katie Hoff, Dara Torres ma już na dzisiaj dość i w krótkich spodenkach z napisem „USA” wychodzi do szatni.

Otylia Jędrzejczak przez większość porannego i wieczornego treningu pływała z dala od tłoku, w basenie rozgrzewkowym, bo – jak mówi doktor Robert Śmigielski – tak woli. Otylia podjęła już decyzję, że oprócz 200 metrów motylkiem i 400 stylem dowolnym popłynie też 100 motylkowym (wyścig eliminacyjny już w niedzielę), ale ten start potraktuje najmniej poważnie. – Jeśli awansuję do półfinału, zastanowię się, co dalej. Jeśli odpadnę w eliminacjach, będę miała jedną decyzję z głowy – mówi.

W Atenach cztery lata temu zdobyła złoto na 200 metrów motylkiem i dwa srebra – na 100 metrów motylkiem i 400 metrów stylem dowolnym. – A teraz nie myślę o medalach, tylko o tym, żebym wyjechała stąd zadowolona – odpowiada. Humor psują jej stroje przysłane przez firmę Diana. – Są niedopasowane, a Włosi mają teraz urlop, więc nie dało się na razie nic zmienić.

O strojach rozmawia się na olimpijskiej pływalni jeszcze częściej niż o Phelpsie, przede wszystkim o słynnym już Speedo LZR Racer. Otylia mówi, że też go testowała, ale dostała o jeden numer za duży. Nie dało się w nim pływać.