Zawiodła mnie nasza ekstraklasa

Jest trochę, jak przed jesiennym meczem z Anglią? Czuje pan, że znowu zbliża się chwila prawdy, po której wszyscy będą oceniać piłkarzy oraz pana pracę?

Waldemar Fornalik:

Trudno się nie zgodzić. Pamiętam, jak było przed Anglią, pamiętam tamtą presję i rzeczywiście teraz jest podobnie. Tyle że potrafimy sobie poradzić w takiej sytuacji. Jeżeli znowu ktoś chce weryfikować naszą pracę po jednym meczu eliminacji, powinien się wstrzymać i poczekać na końcowy efekt. Zobaczymy, co nam się uda wygrać, jak będą wyglądały kolejne spotkania, czy drużyna będzie się rozwijać, czy pojawią się nowi zawodnicy, którzy wkrótce mogą stanowić o naszej sile. Już przecież jest parę nowych twarzy, a w kolejce czekają następni.

Miał pan pięć miesięcy na pracę bez presji. Czuje pan, że ten czas nie został zmarnowany, jest pan spokojny o wynik spotkania z Ukrainą?

W ciągu tych pięciu miesięcy wiele się wydarzyło. Były zwycięstwa, były i porażki, ciągle szukaliśmy nowych zawodników i kontrolowaliśmy, w jakiej formie są obecni kadrowicze, przygotowywałem koncepcję i budowałem w głowie skład na mecz, który 22 marca zagramy w Warszawie. Zrobiłem wszystko, ale nie mogę być spokojny. Trener nigdy nie może być spokojny, zwłaszcza przed meczem eliminacyjnym, bo to może wywołać odwrotny efekt.

Jest pan selekcjonerem już osiem miesięcy. Szybko minęło?

Jak jeden dzień. Wczoraj był lipiec, dziś jest marzec i gramy z Ukrainą. Po Anglii mówiliście mi, że mam pięć miesięcy spokojnej pracy. Zgoda. Ale przecież przez ten czas miałem ze swoją drużyną raptem cztery treningi.

Zima nie była dobra. Kilku zawodników straciło miejsce w składach swoich drużyn, a w ekstraklasie żaden diament się nie narodził.

O wiele więcej obiecywałem sobie szczególnie po meczach naszej ligi. Liczyłem na to, że po trzech pierwszych kolejkach będziemy mieli duży ból głowy, kogo powołać, stawiałem, iż będą tacy, którzy nie pozostawią nam wyboru. Ale doszedłem do wniosku, że nie będziemy nikogo powoływać na siłę i w kadrze na ten  moment  znalazło się tylko trzech zawodników z ekstraklasy. To musi być nagroda za dobrą postawę, muszę mieć przekonanie, że dany piłkarz jest w pełni przygotowany do gry w reprezentacji. A nie było wiele takich przykładów.

Czeka pana kilka trudnych decyzji. Na początek: Artur Boruc czy Wojciech Szczęsny?

Nie wiem jeszcze, kto będzie bramkarzem numer jeden.

Widzi pan spadek formy Szczęsnego?

Arsenal gra słabiej niż w poprzednim sezonie. Liczne transfery nie wpłynęły pozytywnie na postawę tej drużyny. W Londynie mają jakiś problem i to sprawia, że bramkarz też nie jest w komfortowej sytuacji. Często widać brak zrozumienia między Wojtkiem a formacją defensywną i moim zdaniem nie można winić za to tylko Szczęsnego.

W Dublinie pierwszy raz rozmawiał pan z Borucem. Wyznaczyliście zasady współpracy?

Nie chcę mówić o szczegółach, rozmowa była bardzo konstruktywna i obaj wiedzieliśmy, że musiało do niej dojść, czekaliśmy na tę chwilę. Do tej pory znaliśmy się tylko z boiska, jako ludzie po przeciwnych stronach barykady, a teraz spotkaliśmy się jako osoby, które chcą, żeby nasza reprezentacja grała bardzo dobrze. Odniosłem wrażenie, a właściwie to jestem przekonany, że Arturowi bardzo zależy na powołaniach. Musi udowodnić swoją postawą w meczach i na treningach, że zasługuje na grę w podstawowym składzie. Decyzję, kto zagra w bramce z Ukrainą, podejmę jednak dopiero w trakcie przedmeczowego zgrupowania.

W obronie ma pan właściwie tylko Kamila Glika.

Dom buduje się od fundamentów, drużynę od obrony, ale opartej nie tylko na tej formacji, ale na grze całego zespołu. Mimo wszystkich przeciwności jestem optymistą. Ostatnio Marcin Wasilewski zagrał 90 minut w Anderlechcie i to jest świetna wiadomość, po meczu Borussii z Szachtarem Donieck rozmawiałem z Łukaszem Piszczkiem, zgłosił pełną gotowość i powiedział, że nie wyobraża sobie, by w takim spotkaniu nie zagrać.

Deklaracja Piszczka, że nie poddałby się operacji, nawet gdyby Borussia odpadła z Ligi Mistrzów, jest dla pana ważna?

To są słowa prawdziwego patrioty, sportowca, który dał sygnał, co jest dla niego najważniejsze. Łukasz podkreślił, że gra w reprezentacji jest zaszczytem i jestem zbudowany taką postawą.

Powołał pan do kadry Bartosza Salamona, który po transferze do Milanu nie zagrał nawet minuty. Tylko po to, żeby mu się przyjrzeć?

Łukasz Piszczek dał sygnał, że jest prawdziwym patriotą, jestem tym zbudowany

Jeśli ktoś przyjeżdża na zgrupowanie, to trudno z góry założyć, że nie ma szansy na grę. Przez pół roku nie mieliśmy możliwości, by na dłużej spotkać się z zawodnikami, na których liczymy, których chcemy zobaczyć w treningu, z bliska. Teraz nadarzyła się okazja. Salamon trenuje w  dobrym klubie, z bardzo dobrymi zawodnikami. Wiemy, że ciągle jest w dwudziestce, która bierze udział w zajęciach. We Włoszech to ważne, ci piłkarze są brani pod uwagę przez trenera, ośmiu, dziewięciu innych niby ćwiczy z zespołem, ale w innej grupie. Nie jest tak, że tylko w Polsce mówi się o Bartku jak o piłkarzu, przed którym jest wielka przyszłość. Podobnie wypowiadają się prezydenci włoskich klubów, tamtejsi eksperci i dziennikarze. Musimy przecież to zauważać.