Siatkówka: Mamy przywódcę stada

Rzeczpospolita: Sześć zwycięstw i tylko dwie porażki. Polacy są już w najlepszej szóstce mistrzostw. Są w stanie obronić tytuł wywalczony cztery lata temu?

Ryszard Bosek: Wszystko jest możliwe, najpierw trzeba jednak w Turynie dostać się do strefy medalowej, czyli zająć pierwsze lub drugie miejsce w grupie, w której za rywali mamy Serbów i Włochów. Jest to realny scenariusz.

Włoskie media nie ukrywają radości, że zrządzeniem losu są w grupie z Polską, a nie Rosją, którą cenią znacznie wyżej niż nasz zespół. Mają rację?

To się okaże. Brazylia, USA, Rosja, to faktycznie grupa śmierci, a ta, w której gramy, nie wygląda tak groźnie. Ale i tak wszystko zweryfikuje boisko. Cztery lata temu był płacz i zgrzytanie zębów, gdy w tej samej fazie turnieju wylosowaliśmy Brazylię i Rosję. I co? Wygraliśmy oba mecze, a później mistrzostwo świata.

Wierzy pan, że pokonamy jeszcze raz Serbów? Nie brakuje przecież głosów, że w Warnie rywale, mając zapewniony awans, nie zagrali na sto procent swych możliwości...

A kto powiedział, że jak zagrają na sto procent, to z nami wygrają? Serbowie mają problem z przyjęciem, chyba nawet większy niż my. Jeśli więc będziemy serwować tak, jak w pierwszym meczu, to nie mają szans. Ale scenariusz niekoniecznie musi być taki sam. Rywal też ma atuty – mocną stroną Serbów jest atak. Bardzo pewnie i skutecznie gra Aleksandar Atanasijevic, środkowy Śrecko Lisinac też potrafi atakować jak mało kto na tej pozycji. Jest jednak pewien szkopuł, Serbowie grają dość wolno. Jeśli jeszcze odrzucimy ich od siatki serwisem, to znacznie łatwiej będzie ich blokować.

Tym bardziej że my też mamy znakomitych środkowych.

Zgoda, przyjemnie się patrzy na Jakuba Nowakowskiego, Piotra Nowakowskiego czy Mateusza Bieńka. Każdy z nich ma inne zalety. Na dziś to chyba nasza najsilniejsza formacja. Dla mnie najważniejsze, że mamy przywódcę stada i wyrównany skład, którym mądrze zarządza Vital Heynen. Belg czasami dziwnie się zachowuje, ale decyzje podejmuje logiczne, zna się na rzeczy i dobrze prowadzi drużynę. A Michał Kubiak, jej kapitan, czuwa nad bezpieczeństwem zespołu na boisku.

Kto najczęściej zostaje przywódcą stada, jak pan to barwnie określił? Z tego co wiem, to Ryszard Bosek był takim liderem w złotej drużynie Huberta Wagnera, gdy wygrywała mistrzostwa świata w Meksyku i zdobywała złoty medal igrzysk olimpijskich w Montrealu.

Nie zawsze musi to być najlepszy zawodnik. Najczęściej jest to ktoś, kogo inni słuchają, i nie obrażają się, gdy powie kilka mocnych słów. Trzeba mieć osobowość i twardy charakter. I Kubiak wszystkie te warunki spełnia. A przy tym potrafi grać w siatkówkę.

Potrafi też wyprowadzić z równowagi przeciwników...

Na szczęście teraz, gdy jest kapitanem, wyłącza się z tych kłótni, bo ma inne zadania. A o tym, jak ważna jest jego rola w drużynie, najlepiej świadczy fakt, że nawet gdy nie gra najlepiej, gdy ma problemy zdrowotne, wciąż jest bardzo potrzebny.

Włosi też mają takiego lidera. Bez Osmany Juantoreny, Kubańczyka z włoskim paszportem, nie są tym samym zespołem. To on decyduje o jakości ich gry.

Juantorena jest siatkarzem wybitnym, a przy tym potrafi pociągnąć za sobą kolegów, tak jak Kubiak. Ale Włosi mają też Ivana Zajcewa, i właśnie ta dwójka stanowi o sile gospodarzy. Trzeci atut to publiczność, która z pewnością pomoże w najważniejszych momentach. Tak było w Polsce cztery lata temu, gdy mogliśmy liczyć na doping kilkunastu tysięcy gardeł, tego należy się spodziewać również w Turynie, jestem o tym przekonany.

Ale chyba można ich pokonać?

Każdego można pokonać. Na razie tylko Amerykanie nie mieli w tych mistrzostwach słabszych dni, ale kto wie, być może problemy dopiero przed nimi. Mieli je już Rosjanie, Brazylijczycy, również Włosi i Polacy, którzy po przegranych z Argentyną i Francją lecieli w przepaść.

Spodziewał się pan tych porażek?