Najważniejsza chłodna głowa

Rz: Będzie pan spał spokojnie przed sobotnim półfinałowym meczem z Serbkami?

Marco Bonitta:

Mam nadzieję. Znamy je bardzo dobrze, wiemy, jak zagrać, ale to bardzo trudny przeciwnik. One są jak dobrze dobrany chór, do tego ze znakomitym dyrygentem - rozgrywającą Mają Ognjenović.

Kiedy się pan najbardziej denerwował w Hasselt?

To chyba oczywiste: w piątym secie meczu z Bułgarkami. Graliśmy źle, przegrywaliśmy wysoko, ale do końca nie straciliśmy nadziei, że je dogonimy. I udało się.

Małgorzata Glinka powiedziała, że po tym dramatycznym spotkaniu wszystkie zawodniczki bardzo się do siebie zbliżyły...

Trafiła w sedno. Takie zwycięstwa cementują zespół.

Co jest siłą polskich siatkarek?

Chłodne głowy. I jeśli głowy wytrzymają, to również w tych meczach, które przed nami, będzie dobrze. Od początku wiedziałem, że w naszej grupie, przy takich rywalkach, nie może być miejsca na stres. Robiłem, co mogłem, by dziewczyny nie czuły nadmiernej presji. One nabierają mocy z każdym meczem, w drugiej rundzie przegrały tylko jednego seta. Mamy silną ławkę rezerwowych i skuteczną broń na wszystkie rywalki - mocną, celną zagrywkę. Taką jak w meczach z Serbią i Holandią.

Z drugiej półfinałowej pary Rosja - Włochy kto jest silniejszy?

Rosjanki mają zdecydowanie najmocniejszy atak, szczególnie z wysokich piłek. Taka broń bardzo się przydaje w trudnych, kluczowych sytuacjach. Włoszki lepiej bronią, to nie ulega wątpliwości. Mają też więcej dobrych rezerwowych, co w długim, ciężkim turnieju mocno się liczy. Mogą dzięki temu oszczędzać siły i dopiero kiedy to najbardziej potrzebne, włączyć szósty bieg, by uciec rywalkom.

Mówił pan o chłodnych głowach Polek. Kadra nie potrzebuje psychologa?

Sam staram się nim być.

Jakie ma pan metody? Krzyknąć czy raczej przytulić i powiedzieć coś ciepłego?

Nie ma jednej metody. To zależy od sytuacji, od osoby. Potrafię krzyknąć, nie ukrywam emocji.

Zna pan polskie przekleństwa?

Znam jedno, które znają wszyscy, ale nie używam. To nie w moim stylu.

Co było największym problemem przed mistrzostwami?

Odbudować zespół z Grand Prix, gdzie wygrywaliśmy z najlepszymi. Zwycięstwa z Rosją, Chinami i Włochami dały nam pewność siebie, wzajemne zaufanie. Pokazały, że nasza praca ma sens.

Nie targały panem wątpliwości, gdy przyszło podejmować trudne decyzje?

Wątpliwości mam zawsze, często z podjęciem decyzji czekam do ostatniej chwili. Miałem je też, kiedy ustalałem ostateczny skład na mistrzostwa Europy. Na to, by tu być, zasłużyła m.in. Klaudia Kaczorowska, ale kiedy do drużyny wróciła Małgorzata Glinka, musiałem poszukać innych rozwiązań. Wiem, że czasami muszę dać Małgosi odpocząć, dlatego wziąłem Joannę Mirek, by ją mogła zastąpić, gdy zajdzie taka potrzeba.

Jak pan myśli, zawodniczki pana lubią? Odbiera pana takie sygnały?

Myślę, że raz lubią, innym razem mniej. Tak zwykle jest w tym zawodzie.

Do Polek łatwiej dotrzeć niż do Włoszek czy trudniej?

Różnice są ogromne - inna kultura, inna filozofia życia - ale problemy podobne.

Inna kultura, inny język - godząc się na pracę z Polkami, podjął pan ogromne wyzwanie...

Miałem tego świadomość. Jednocześnie objąłem drużynę, która już coś wygrała. Miałem więc szczęście. Mnie na pewno było łatwiej niż im.

Co powiedziała żona, kiedy się dowiedziała, że wystartuje pan w konkursie na trenera reprezentacji Polski?

Bardzo mnie wspierała. Gdy miałem wątpliwości, powiedziała: - Jedź. Zrób to!

I przyjechał pan. Jakie były pierwsze wrażenia?

Bardzo miłe. W Warszawie był śnieg, a ja bardzo lubię śnieg.

A ludzie? Mijali pana bez uśmiechu na ustach? Tak mówią o Polakach.