Sukces w drodze do Rio

Finał z Turczynkami był dla polskich kibiców smutnym widowiskiem. Polki grały źle, przez większość meczu wyglądały na kompletnie bezradne, ich zdobycze punktowe w pierwszym i trzecim secie były zawstydzające i niegodne finalistek turnieju. A przecież na początku igrzysk wygrały z tymi samymi Turczynkami po tie-breaku.

Kiepski występ na koniec nie powinien jednak przesłonić poprzednich: w półfinale Polki wyeliminowały mocne Serbki, w ćwierćfinale odprawiły Niemki. Oba mecze to były dramatyczne pięciosetówki, w których biało-czerwone pokazały charakter. Rywalizację grupową też kończyły tie-breakiem – przegrały z Belgią, ale wtedy były już pewne awansu do dalszych gier, po wygranych z Turczynkami, Rumunkami (3:0) i Włoszkami (3:0) oraz przegranej z Azerkami (0:3).

W Baku mogliśmy oglądać prawie wszystko, co dziś najlepsze w polskiej siatkówce kobiet. Celem numer jeden jest występ na igrzyskach olimpijskich w Rio de Janeiro. Rywalizacja w Baku zapewniała punkty do rankingu. Siedem najwyżej klasyfikowanych reprezentacji weźmie udział w turnieju kwalifikacyjnym do igrzysk, który odbędzie się w styczniu przyszłego roku w Turcji. Stawkę uczestników zamkną gospodynie turnieju.

Magia igrzysk robi swoje, stąd powrót do kadry prawie wszystkich najlepszych zawodniczek. Katarzyna Skowrońska-Dolata, Izabela Bełcik, Sylwia Pycia, Anna Miros (dawniej Podolec) stawiły się znowu, aby walczyć dla reprezentacji.

Paniom wieku się nie wypomina, ale są to wszystko zawodniczki, które błyszczały już dziesięć lat temu. Trener Jacek Nawrocki nie miał jednak wyboru – postawienie wyłącznie na młode siatkarki oznaczałoby czekanie na sukces nie wiadomo jak długo.

Nawrocki, po rezygnacji Piotra Makowskiego, przejmował kadrę dołującą i rozbitą. Nieco już zapomniany były trener Skry Bełchatów ostatnio zajmował się reprezentacją juniorów, był więc, mimo sukcesów, na drugim planie.

Zawodniczki domagały się uznanego trenera zagranicznego (wymieniano głośne nazwiska, m.in. znanego w Polsce Raula Lozano), a dostały szkoleniowca, który nie miał doświadczenia w pracy z kobietami, poza paromiesięcznym okresem zatrudnienia w roli koordynatora Budowlanych Łódź.

Trener miał więc od razu pod górkę z kibicami i mediami, ale na razie to jego jest na wierzchu. Brak doświadczenia w żeńskiej siatkówce nie dyskwalifikuje go, jak by chcieli niektórzy, historia siatkówki zna takie przypadki, więc poczekajmy z ocenami.

Natomiast faktem jest, że działacze kolejny raz nie wsłuchali się w głos siatkarek i potem trudno się dziwić, gdy zawodniczki się skarżą, że w porównaniu z panami są traktowane po macoszemu. Ale jeśli Nawrocki osiągnie sukces, nikt o tym nie będzie pamiętał.

Zwycięstwa „Złotek" z 2003 i 2005 roku to już historia, najwyższy czas przestać żyć wspomnieniami. Trener Ireneusz Mazur przytomnie zauważył, że kobieca siatkówka to nie Instytut Pamięci Narodowej. Mimo sukcesu, jakim jest srebro w Baku, Nawrocki ma o czym myśleć.

Rozgrywająca Joanna Wołosz nie jest jeszcze liderką drużyny, jaką wielu chciałoby w niej widzieć. Ostrzeliwana zagrywką Skowrońska-Dolata w nowej dla siebie roli przyjmującej radziła sobie średnio. Ale co robić, skoro dobrych przyjmujących jest w Polsce jak na lekarstwo? Jedna Werblińska wiosny nie czyni.