Hassan Moustafa. Niezatapialny faraon

Wydawało się, że czasy niemal dożywotnich prezydentów odeszły w przeszłość, ale stojący na czele Międzynarodowej Federacji Piłki Ręcznej (IHF) Hassan Moustafa kontynuuje tradycje szefa MKOl Juana Antonio Samarancha, prezydenta FIFA Joao Havelange’a czy rządzącego przez wiele lat siatkówką Rubena Acosty. Nic dziwnego, że mówi się o nim „faraon” i to nie tylko ze względu na pochodzenie, ale też sposób zarządzania oraz walki o wpływy, co skutecznie robi od 2000 roku.

Trzeba mu oddać, że dobrze poznał piłkę ręczną. Studiował w Niemczech, obronił doktorat z wychowania fizycznego. Jest byłym reprezentantem i trenerem Egiptu. Do perfekcji opanował jednak przede wszystkim kupowanie głosów i wie, jak wykorzystać demokrację do własnych celów.

Czytaj więcej

Piłka ręczna

Mistrzostwa Świata w piłce ręcznej. Dobra gra i lekki niedosyt

Po zaciętym spotkaniu Polacy przegrali z Francją 24:26 na inaugurację mistrzostw świata w piłce r...

Ważne wyspy Pacyfiku

Naczelnym hasłem swego panowania uczynił popularyzację piłki ręcznej w świecie, mówił o takich krajach, jak Indie czy Chiny, ale najlepiej idzie mu dodawanie do organizacji mikroskopijnych państewek. W ostatnich latach do handballowej rodziny awansowały m.in. Bhutan, Brunei Darussalam, Kambodża, Guam, Kiribati, Saint Lucia, Gwinea Równikowa, Palau, Nauru czy Tonga. Podczas rządów Moustafy światowa federacja wzbogaciła się o 65 członków i dziś jest ich aż 209.

Na papierze piłka ręczna rośnie w siłę, ale duńska gazeta „Politiken” policzyła, że ponad połowa krajów-członków IHF nie jest w stanie wystawić reprezentacji. To jednak szczegół, bo przecież każdy z tych krajów w wyborach szefa IHF dysponuje jednym głosem i jest tak samo ważny jak Niemcy czy Francja.

Moustafa wciąż powtarza, że wszystko, co robi, ma na celu powiększanie handballowej rodziny. Mówi tak nie tylko, kiedy podstawiony jest mikrofon i filmują go kamery, ale z roli nie wychodzi też podobno na prywatnych spotkaniach, gdzie teoretycznie mógłby się rozluźnić.

Lista pełnionych funkcji oraz jego zasług, którą można znaleźć na stronie internetowej International Handball Federation, jest naprawdę długa. Egipcjanin m.in. przyspieszył grę, podniósł atrakcyjność piłki ręcznej, zainicjował też spotkania przedstawicieli różnych komisji IHF, na których odbywają się burze mózgów.

Ramię młodej asystentki

To ostatnie brzmi szczególnie zabawnie, jeśli się weźmie pod uwagę styl sprawowania rządów przez Moustafę. Egipcjanin nigdy nie dopuszcza do siebie opinii innych, a jedynym zdaniem, z którym się liczy, jest jego własne. Pracownicy IHF, wezwani na rozmowę, idą do gabinetu prezydenta na miękkich nogach i ze spuszczoną głową, jak na ścięcie.

Podobno pracujący przy trwających obecnie mistrzostwach świata przedstawiciele IHF ucieszyli się, że szef nie przyjechał na turniej z powodu choroby, bo gdyby był, to mógłby zacząć wszystko ustawiać po swojemu. Moustafa nie zmienia sposobu rządzenia mimo upływu lat i słabnącego zdrowia. Dobiega już osiemdziesiątki i często podpiera się na ramieniu młodej asystentki.

Wciąż jednak nie ma dość władzy, sprawowanej nieprzerwanie od 2000 roku. Na kolejną kadencję został wybrany podczas kongresu w 2021 roku i nie było słychać deklaracji, że to już ostatni raz. Znów nie miał kontrkandydata, więc wychodzi na to, że nikt nie chce rzucać mu wyzwania. Ostatni raz przeciwnika w wyborach miał w 2009 roku, kiedy w szranki stanął Jean Kaiser z Luksemburga, ale zebrał tylko 25 głosów.

Moustafę ostro krytykował wówczas sekretarz generalny IHF Szwajcar Peter Muehlematter, którego wsparli przedstawiciele największych europejskich klubów. Lista zarzutów i wątpliwości była długa i wyglądała poważnie. Egipcjanina pytano m.in. o 500 tys. franków szwajcarskich, które dostał od IHF jako zwroty kosztów podróży, choć nie przedstawił żadnych faktur. Prawie 700 tys. dolarów, które Egipt dostał na organizację MŚ w 1999 roku, miało leżeć do 2003 roku na bankowym koncie, którym dysponował Moustafa.