Mali i biedni też będą na balu. Kto zagra na przyszłorocznym mundialu?

Nawet jeśli FIFA powiększyła liczbę uczestników mistrzostw świata z 32 do 48 drużyn tylko z chęci zarobienia pieniędzy, to przy okazji wyszło coś dobrego. Zabawa tylko dla bogatych stała się dostępna dla tych najbiedniejszych i najmniejszych.

Jeśli mogły awansować Curacao i Haiti, czyli najmniejszy i (chyba) najbiedniejszy kraj na świecie, a wcześniej jeszcze Uzbekistan, Jordania czy Republika Zielonego Przylądka, to oznacza, że może tego dokonać każdy, a jeszcze bardziej to, że świat się zmienia.

Kto gra w reprezentacji Curacao?

Jeszcze trzy dekady temu, kiedy po rozpadzie ZSRR i Jugosławii oraz powstaniu nowych państw w Afryce (Namibia, Erytrea) FIFA dokonała ostatniego, jak do tej pory rozszerzenia, na turniej nie udało się dostać maluczkim. Owszem, byli debiutanci, ale albo mieli za sobą bogatą tradycję piłkarską w ramach innego kraju jak Chorwaci, albo byli bogaci jak Saudyjczycy, albo mogli się uważać za lokalnego hegemona jak RPA (nie mogli grać przez wiele lat z powodu apartheidu) czy Jamajka.

Czytaj więcej

Piłka nożna

Postawili się nawet mistrzom Europy. Albańczycy – rywale Polaków w barażach o mundial

Albańczycy, z którymi Polacy zmierzą się w półfinale baraży o mundial, nigdy nie grali w mistrzos...

Teraz na mistrzostwa świata awansują autentycznie maluczcy, albo ci, u których futbol w ostatnich latach dynamicznie się rozwija, jak Uzbekistan i Jordania. Ostatnio najwięcej mówi się o wyczynie reprezentacji Curacao i Haiti. Pierwsi mają ludności mniej niż Radom. Drudzy dali radość mieszkańcom jednego z najbiedniejszych krajów na świecie, wstrząsanego wojnami i klęskami żywiołowymi. Jak to w ogóle możliwe, że udało im się to osiągnąć kosztem Jamajki i Nikaragui?

Na pewno nie byłoby to możliwe, gdyby świat się nie zmieniał, a przepisy FIFA były inne. Obie reprezentacje są zbudowane na piłkarzach mających silne związki rodzinne z Curacao lub Haiti, ale urodzili się, wychowali i zostali piłkarzami w Europie, odpowiednio w Holandii i Francji. Dzisiaj na Starym Kontynencie „produkuje się” tak wielu piłkarzy, że nie dla wszystkich starcza miejsca, zwłaszcza w drużynach narodowych. Do reprezentacji Anglii, Francji czy Holandii trafiają najlepsi, a pozostali, jeśli mają ochotę, szukają swojej szansy w krajach przodków.

Czytaj więcej

Piłka nożna

Polska poznała rywali w barażach o mundial 2026. Możliwy finał z Ukrainą

Reprezentacja Polski w barażach o mistrzostwa świata 2026 zagra u siebie z Albanią. Jeśli wygra,...

Tak jest choćby w przypadku braci Reijndersów. Tijjani jest gwiazdą Holandii, a jego brat Eliano gra dla Indonezji. Podobne historie zdarzają się w drużynie Curacao, które jest byłą holenderską kolonią, a państwem autonomicznym stało się dopiero w 2010 r.

W drużynie dowodzonej przez Dicka Advocaata pełno jest piłkarzy urodzonych w Holandii i grających na Starym Kontynencie, ale mających przodków pochodzących z wyspy. W takim przypadku FIFA łatwiej pozwala na naturalizację, z czego w Polsce skorzystał m.in. Matty Cash. W ten sposób do drużyny Curacao trafili m.in. Roshon van Eijma (RKC Waalwijk), Sherel Floranus (PEC Zwolle), Armando Obispo (PSV).

W Holandii urodzili się bracia Leandro i Juninho Bacuna. Obaj jako juniorzy grali w pomarańczowych koszulkach, ale potem zmienili barwy na niebieskie, m.in. dlatego, że Holandia okazała się dla nich za mocna. Z takich zawodników 78-letni Advocaat (najstarszy trener na mundialu) złożył ekipę, która sprawiła wielką sensację. Przypomina się od razu drużyna Trynidadu i Tobago, którą na mundial wprowadził Leo Beenhakker.