Dawid Szwarga, trener Rakowa: Stadion w Sosnowcu nigdy nie będzie naszym domem

Często podkreśla pan rolę regeneracji piłkarzy, którzy grają co trzy dni. A jak regeneruje się trener?

Gdy gramy co trzy–cztery dni, dzieje się zbyt dużo, żeby odpocząć. Jedyną szansą oderwania się były wieczory z narzeczoną, kiedy prosiłem ją, żebyśmy nawet nie rozmawiali o Rakowie, bo chciałem na chwilę wyjść z tego „pokoju” – zarówno ciałem, jak i umysłem. To duże wyzwanie dla trenera, żeby zachować spokój oraz inteligencję emocjonalną, będąc tak mocno stymulowanym napięciami związanymi z meczami pucharowymi i ligowymi.

Jakich problemów udało się uniknąć spośród tych, które pan przewidywał, przejmując zespół?

Pierwszym było skuteczne połączenie eliminacji europejskich pucharów, gdzie każdy mecz jest o być albo nie być, z punktowaniem w lidze. Drugim – gdy odnieśliśmy dużo urazów – było zachowanie naszego DNA. Trzecim zaś: wdrażanie nowych graczy. Zawodnicy, analizując mecz, musieli się równocześnie edukować z naszego sposobu gry, co utrudniał brak treningów. To wszystko, choć nie było proste, zostało w 80 proc. zrealizowane.

Czytaj więcej

Piłka nożna

Moda na Japończyków. Jak piłkarze z tego kraju radzili sobie w Polsce?

Legia Warszawa wypożyczyła w styczniu Ryoyę Morishitę. Górnik Zabrze na sprzedaży Daisuke Yokoty...

Legia, także łącząca ligę z pucharami, miała serię czterech przegranych w Ekstraklasie, a wy nie…

To zasługa zasad i zadań – zwłaszcza w kontekście pola karnego. Mieliśmy cztery–pięć meczów przeciętnych, ale nawet grając słabiej, gdy nie byliśmy regularni w ataku i mieliśmy dużo strat, wciąż wiedzieliśmy, jak się bronić, dzięki czemu nie wpadliśmy w kryzys punktowy.

Liczył się pan z tym, że możecie w taki wpaść?

Oczywiście. Zespoły dużo większe niż Raków wpadają w trzy-, czteromeczowy okres słabszego punktowania. To normalne, gdy grasz tak dużo meczów w tak krótkim czasie.

Większy niedosyt czuł pan z powodu braku awansu do Ligi Mistrzów czy do fazy pucharowej Ligi Konferencji?

Nie da się tego porównać, to były inne momenty. Podczas meczu z Kopenhagą mieliśmy większość zawodników zdrowych, a przeciwko Atalancie mierzyliśmy się już z zupełnie innymi wyzwaniami, dużo większymi niż tylko sam mecz i jego organizacja. Po każdym z tych wydarzeń był niedosyt, ale też poczucie, że jesteśmy blisko najwyższego poziomu.

Czytaj więcej

Piłka nożna

Kamil Jóźwiak nie spełnił amerykańskiego snu. Czas na Europę

Miał być przyszłością reprezentacji Polski, ale wyjazd do Stanów Zjednoczonych odbija mu się czka...

Możliwy jest dalszy progres Rakowa w Europie bez własnego stadionu?

Powoli zbliżamy się do sufitu. Tak naprawdę wszystkie mecze w fazie grupowej graliśmy na wyjeździe, a wcześniej – występując w Częstochowie – nie przegraliśmy żadnego. To duża zmiana, która wpływa na dyspozycję, organizację dnia. Musisz też wyjechać do Sosnowca dzień wcześniej, a każdy moment, który można spędzić z rodziną, jest istotny. Brak stadionu wpłynął w jakimś procencie na to, że nie byliśmy lepsi. Kluczowa, a nawet ważniejsza, jest jednak baza. Gdy zawodnicy wracają z wyjazdu w nocy i mają kompleks treningowy, idą spać na obiekcie, gdzie o dziesiątej trenują. Nie muszą jechać do domu, tracić czasu, budzić rodziny. O dwunastej kończą i idą do siebie. Grając raz w tygodniu, można mądrym zarządzaniem ukryć takie niedoskonałości, ale występując częściej – jest trudniej. Nie nałożysz codziennie makijażu, bo nie masz czasu. Władze klubu to wiedzą.

Nowy stadion w Częstochowie nie powstanie do jesieni. Sosnowiec dostanie kolejną szansę?

Musi, nie mamy innego wyjścia. Stadion w Sosnowcu, zwłaszcza po wymianie murawy, jest na dobrym poziomie, natomiast nigdy nie będzie naszym domem, w którym poczujemy się w pełni swobodnie.

Jest pan przedstawicielem fali młodych trenerów wchodzących do ligi. Inaczej patrzących i rozumiejących świat oraz futbol. Rodzi się nowa, polska myśl szkoleniowa?

Mam duży szacunek do trenerów, którzy pracują w lidze od lat. Mogę mieć inną wizję, sposób patrzenia na trening czy metodologię pracy, ale to nie znaczy, że jest ona lepsza czy skuteczniejsza. Młodzi trenerzy, którzy wchodzą do ligi, bazują na doświadczeniach nie tylko polskich, ale także zagranicznych – dzięki stażom, wyjazdom szkoleniowym. Kiedy sam miałbym wskazać osobę, od której się najwięcej nauczyłem, to byłby nią Polak Marek Papszun, natomiast na dalszych miejscach już właśnie trenerzy, z którymi pracowałem na stażach, jak Luis Castro z Rio Ave, który później trenował m.in. Szachtar Donieck.

Czas trenerów-byłych piłkarzy dobiega końca?

Nie, ale uważam, że świadomość ludzi zarządzających klubami jest coraz większa. Oni wybierają trenerów i zdają sobie sprawę, że najważniejsza jest merytoryka, sposób przygotowania do pracy, metodologia, poświęcenie, a nie tylko i wyłącznie przeszłość piłkarska. Szkoleniowiec, który ma doświadczenie jako piłkarz, ma w wielu aspektach przewagę. Przy okazji meczów pucharowych rozmawiałem często z Łukaszem Piszczkiem, który też był na stażu w Rakowie, jeszcze za trenera Papszuna, i jego spostrzeżenia z szatni są bardzo cenne. Ale to tylko jeden wymiar, zaledwie kilka procent.