Polska szkoła futbolu: reguła ślepej kury

Po ostatnim gwizdku polscy piłkarze cieszyli się, jakby to oni wygrali. Trochę to dziwi, że satysfakcję daje im coś, co nie jest pełnią szczęścia.

Przecież prowadzili 2:0 i stracili tę przewagę w cztery minuty. To chyba nie jest powód do radości. Mogli się tylko cieszyć z cudzego nieszczęścia, jakim było niewykorzystanie przez Memphisa Depaya rzutu karnego w ostatniej minucie.

Bez pieszczot

Kiedy 24 marca reprezentacja rozgrywała ze Szkocją swój pierwszy mecz pod wodzą Czesława Michniewicza, jedenastka wykonywana w 94. minucie przez Krzysztofa Piątka dała nam remis 1:1. I tylko on został zapamiętany.

Czytaj więcej

Piłka nożna

Liga Narodów. Remis w Rotterdamie, Skorupski bohaterem

Polacy pozbierali się po klęsce w meczu z Belgią i zremisowali 2:2 z Holandią. W końcówce rzutu k...

Polacy muszą na sukces solidnie pracować, biegając i walcząc fizycznie, narażając się na żółte kartki. Dzieje się tak dlatego, że nie są zawodnikami, którzy pieszczą piłkę, imponują dryblingami, mijają przeciwników, w ogóle ich nie dotykając, a bramki zdobywają po przygotowywanych misternie akcjach, składających się z wielu podań.

Nic z tych rzeczy. Niezależnie od tego, kto jest selekcjonerem reprezentacji, jej problemy od wielu lat się powtarzają. Wynikają z faktu, że nie ma w Polsce kreatywnych piłkarzy, co do których można mieć pewność, że skonstruują z partnerami akcję, która zakończy się golem, albo dokonają czegoś, co zaskoczy przeciwnika. To się zdarza, ale o zasadzie nie ma mowy. Można raczej mówić o „regule ślepej kury” niż o rozwiniętej formie tiki taki.

Skoro tak nie jest, trzeba zmniejszać różnice dzielące nas od przeciwników, wykorzystując przygotowanie fizyczne i szybkość. Z tego wynika ulubiony sposób gry Polaków - kontratak.

Czytaj więcej

Piłka nożna

Liga Narodów. Francja znów traci punkty

Mistrzowie świata zremisowali w Wiedniu z Austrią 1:1 i zamykają tabelę swojej grupy.

Polscy piłkarze są specjalistami w przeszkadzaniu. Jesteśmy z tego znani w Europie i uważani za niewygodnego przeciwnika, bo nikt nie lubi, jak mu się siedzi na karku, nie pozwalając na swobodne rozgrywanie piłki.

Przyjmując starą, ale wciąż aktualną teorię, że gra w piłkę nożną składa się z trzech następujących po sobie elementów: destrukcja, konstrukcja, egzekucja, to w przypadku nawet najlepszych polskich zawodników kończy się to na elemencie pierwszym.

Potrafimy przeciwnika piłki pozbawić, ale wtedy pojawia się problem, co z nią zrobić. Niewystarczające umiejętności techniczne nie pozwalają na przeprowadzenie ataku pozycyjnego. Kopie się więc do przodu (w języku futbolu „na aferę”), licząc na to, że Robert Lewandowski da sobie radę nawet w najtrudniejszej sytuacji (jak w meczu z Belgią) albo Kamil Grosicki wyprzedzi wolniejszego obrońcę.

Obstrukcja

W rezultacie większość nielicznych akcji kończy się na wstępnym etapie konstrukcji, po czym następuje obstrukcja, jak kiedyś zauważył jeden z trenerów, oceniając głębię planu taktycznego jednego z poprzednich selekcjonerów. Tyle że selekcjonerzy się zmieniają, ale sytuacja jest wciąż taka sama. Obydwie bramki dla Polski w Rotterdamie padły po kontrach. Pierwszą poprzedziło bardzo ładne podanie Nicoli Zalewskiego do Matty’ego Casha. Druga akcja – kontratak z udziałem Krzysztofa Piątka, Przemysława Frankowskiego, wykończony przez Piotra Zielińskiego – była wzorcowa.

To jest groźna broń Polaków, szkoda, że jedyna.

Czytaj więcej

Piłka nożna

Paulo Sousa już zwolniony z Flamengo

Brazylijski klub Flamengo poinformował w czwartek o zwolnieniu portugalskiego trenera Paulo Sousy...

A jednocześnie, krytykując ubóstwo wariantów gry w ofensywie, trzeba podkreślić, że reprezentacja zdobywa bramki w 21 meczach z rzędu. Wynika to przede wszystkim z klasy Roberta Lewandowskiego, ale też przebłysków kilku innych zawodników i woli walki do ostatnich minut. Braku waleczności akurat reprezentantom zarzucić nie można.

Oglądanie Polaków w niektórych meczach bywa bolesne, bo nikt nie lubi patrzeć na męki towarzyszące tym, którzy umieją mniej. Zwłaszcza kiedy noszą koszulki z orłem. To nie są poeci futbolu, ale są „nasi”, dostarczają nam przeżyć, dlatego często oceniając ich, zapominamy o niedostatecznych umiejętnościach, kierujemy się emocjami. A kiedy jeszcze uda im się wygrać lub szczęśliwie zremisować, wpadamy w drugą skrajność – bezkrytyczną satysfakcję.

Tak też dzieje się tym razem. Przecież w Rotterdamie zremisowała drużyna bardzo podobna do tej, która trzy dni wcześniej dała sobie wbić sześć goli w Brukseli.