Anita Włodarczyk: Nie chcę być dłużej sama

Miała pani 25 listopada lecieć do Japonii. Co się zmieniło?

Musieliśmy zmienić plany, bo moje kolano jeszcze nie jest w stuprocentowej dyspozycji. Nic mnie nie boli, ale bez sensu jechać na zgrupowanie, jeżeli nie będę mogła w pełni trenować. Psychicznie bym tego w Japonii nie wytrzymała, byłabym zła i poirytowana. Stwierdziliśmy, że lepiej w kraju przechodzić rehabilitację. Już od półtora miesiąca jestem w treningu przygotowawczym. Robię ćwiczenia na górne partie mięśni, trening funkcjonalny, czyli to, co mogę. Wylatuję do Tokio 13 grudnia i cieszę się, że po zmianie planów mogłam być na premierze książki Otylii Jędrzejczak. Zapraszała mnie podczas gali 100-lecia PKOl.

Jak kolano spisuje się przy wykonywaniu obrotów?

Jeszcze tego nie próbowaliśmy. Miałam problem z łąkotką i to w lewej nodze, na której wykonuję obroty. Noga musi być w pełni sprawna. Nie wystarczy, jeśli będzie sprawna w 95 proc. Mogłabym stracić technikę, bo organizm będzie sobie jakoś to kompensował, jeśli pewne partie mięśniowe nie będą gotowe. Mamy wszystko zaplanowane i najważniejsze, żeby było zdrowie.

Boże Narodzenie i okolice nowego roku spędzi pani w Japonii?

Wracam 21 grudnia na święta, a 1 stycznia wylatuję na zgrupowanie do Stanów Zjednoczonych, najdłuższe w mojej karierze, bo będę tam 10–11 tygodni. Mamy swój ośrodek treningowy w Chula Vista w Kalifornii. Pojadę tam już po raz 11. z rzędu. Mam tam świetne warunki do trenowania, prawie jakbyśmy tam mieszkali. Mamy znajomych, przyjaciół, czujemy się jak u siebie. Potem wracam na tydzień do Polski i następnie na trzy, cztery tygodnie lecę do Japonii. Mam nadzieję, że w Kalifornii wezmę młot do ręki i oddam pierwszy rzut.

Trener zapowiadał, że chcecie zapoznać się ze stadionem olimpijskim...

Dokładnie nie pamiętam, kiedy ma być otwarcie stadionu w Tokio – wiem, że w grudniu. Burmistrz miasta Takasaki, gdzie będę miała bazę treningową, ma zrobić wszystko, żeby nam umożliwić dostęp. W Takasaki już w zeszłym roku podczas rekonesansu poprosiliśmy, żeby przy wylewaniu betonu postarali się zrobić takie samo koło, jak na stadionie olimpijskim. Przekonam się 14 grudnia, jak pójdę na rzutnię. Cieszę się, że Japończycy nas tak miło traktują. Miasto Takasaki wyremontowało rzutnię, przygotowało dla mnie siłownię. Warunki do trenowania chyba będą świetne. Nasi gospodarze są bardzo otwarci, mili. Nie znaliśmy nikogo, ale po pierwszym, krótkim, czterodniowym pobycie już mieliśmy relacje takie, jak byśmy się znali od dawna. Będzie się trzeba im odwdzięczyć i zdobyć złoty medal.

Jak to jest z tym betonem, trzeba się w nim zakręcić, czy już jak pani wejdzie do koła, to wszystko wie?

Zakładam buty, mam parę na beton szybki i „tępy". Trzeba sprawdzić, jak bardzo koło jest suche, potem polać wodą, jakby padał deszcz. Mamy swoje metody. Tak samo było na zgrupowaniach w Katarze, gdzie jeździliśmy przez dwa lata przed MŚ. Mnóstwo wyrzeczeń, bo treningi odbywały się w temperaturze prawie 40 stopni. Dochodziło do takiej sytuacji, że po 20 rzutach już nie miałam siły, a trzeba było oddać 40. Wmawiałam sobie, że będzie mi łatwiej na mistrzostwach świata. Jednak nie było mi dane wystartować w Dausze. Nie widziałam też koła, chociaż byłam na stadionie. Mam nadzieję, że w Tokio koło przetestuję.

Z powodu kontuzji nie wystartowała pani w mistrzostwach świata, ale odebrała złoty medal za igrzyska olimpijskie w Londynie po wpadce dopingowej Tatiany Łysenko.

Wszystko się pięknie ułożyło. Ceremonia medalowa to była mała rekompensata. Dowiedziałam się o niej niecałe dwa miesiące wcześniej.

Ufacie sobie jeszcze w środowisku?

Przez ostatnie 10 lat mieliśmy obawy tylko co do Tatiany Łysenko. Pozostałe zawodniczki były poza podejrzeniem. Nie sądzę, żeby jeszcze ktoś wpadł. Trenuję z Amerykankami, znamy się. One są strasznie silne, więc przy każdym wspólnym ćwiczeniu miałyby ode mnie ciężary większe o kilkadziesiąt kilogramów. Ja za to nadrabiam techniką, u nich w tym względzie są duże braki. Jak trenujemy w USA, to przychodzą, pytają, podglądają moje plany treningowe. Nie mam nic do ukrycia. DeAnna Price rzuciła w tym roku 78 metrów. Mam nadzieję, że w przyszłym będzie z kim rywalizować. Pamiętam, jak rywalizowałam z Łysenko, z Betty Heidler, potem zostałam sama, a jak jest rywalizacja, to inaczej się startuje.

Już się pani ściga z czasem, każdy trening jest na wagę złota?

Nie czuję, że coś mnie goni. Wiem, że nie możemy niczego przyspieszać. Myślę, że przełomem będzie zgrupowanie w USA. Jak wrócę, to będę wiedziała, na jakim jestem etapie. Może się stanie tak, że wezmę młot i rzucę 70 metrów na pierwszym treningu?

Jak pani znosi aklimatyzację przy podróżach na wschód?