Tour de Ski - Przez cały rok myślę o tej górze

[b]RZ: Bardzo się pani bała Alpe Cermis?[/b]

[b]Justyna Kowalczyk:[/b] Tak, już dwa razy było mi tu strasznie ciężko. Tym razem starałam się myśleć tylko o dobrej technice, na szczęście na prostej przed podbiegiem mogłam się trzymać Marianny Longi, a narty dzisiaj niosły mnie znakomicie. A potem ruszyłam pod górę nie za szybko, swoim tempem. Okazało się, że to było dobre tempo.

[b]Można się jakoś psychicznie do takiego wysiłku przygotować?[/b]

Ktoś może wierzyć lub nie, ale ja przez cały rok myślę o tym podbiegu. Ze strachem. Trener może potwierdzić. Co drugi dzień o nim mówię, przez cały rok. Nic nie jest tak ciężkie jak to. Nigdy tej góry nie polubię, zresztą przed startem wszystkie sobie ponarzekałyśmy.

[b]Niektórzy biegacze przygotowują się specjalnie do tego startu, ćwiczą na podobnych wzniesieniach. Pani też?[/b]

Biorę ten podbieg z marszu. Oczywiście, podczas przygotowań ćwiczymy technikę na stromych odcinkach, ale bardzo krótkich. To przecież tylko jeden bieg w sezonie. Jakby był drugi podobny, to dziękuję bardzo.

[b]Po sobotnim przedostatnim etapie nawet Virpi Kuitunen, która go wygrała, nie cieszyła się przesadnie. Wiedziała, że najtrudniejsze dopiero przed nią.[/b]

Ta wspinaczka jest tak wymagająca, że wywraca wyniki Touru. Można niemal cały cykl przebiec dobrze, a potem wszystko zepsuć. Jak w niedzielę Marit Bjoergen. Ja wreszcie wbiegłam tutaj na metę zadowolona. Dwa lata temu pobiegłam źle taktycznie, rok temu byłam przeziębiona i męczyłam się jak kot. Do trzech razy sztuka. Gdyby nie ten sprint w Czechach... Byłam w formie, trasę przygotowali znakomicie, ale jak pech to pech. Marzyło mi się podium, ale i tak się cieszę. Jestem tuż obok niego.

[b]Po sobotnim etapie lepiej było do pani nie podchodzić, dziś jest pani szczęśliwa. To już zawsze tak będzie w karierze: góra, dół, góra?[/b]

Jak w igrzyskach w Turynie. Spodziewałam się, że to w sobotę będzie dobrze, a w niedzielę nie. Wyszło na odwrót.

[b]Wyrasta pani kolejna wielka rywalka, Słowenka Petra Majdić.[/b]

Petra jest dobra, awansować z 18. miejsca przed rokiem na trzecie to jest coś. Ona może być takim wyzwaniem jak Finki, ale zobaczymy, jak długo jej forma się utrzyma. W finale opadła trochę z sił, widać że to nie jest jeszcze dyspozycja na długie biegi.

[b]Najważniejszym celem pozostają mistrzostwa świata w Libercu. Przygotowania idą zgodnie z planem?[/b]

Muszę tylko bardzo dbać o zdrowie, żeby nie zniszczyć tego, co wypracowaliśmy. To jak walczyłam na podbiegu pokazuje, że już dochodzę do tej formy, w której powinnam być na MŚ. Czekam na Liberec.

[b]Narzekacie na Tour de Ski, ale widać, że ta formuła się sprawdza. Przy trasie stały tłumy kibiców, w telewizji oglądało was ponad 100 mln widzów.[/b]

Niestety, komercyjnie bardzo się sprawdza, nic na to nie mogę poradzić. Przed startem rozmawiałam z trenerem, że za rok trzeba się będzie mocno zastanowić nad startem. W sezonie olimpijskim może lepiej byłoby się nie porywać na Alpe Cermis, ale skoro tym razem byłam czwarta, to pewnie ciężko mi będzie zrezygnować.

[b]Jakie ma pani plany na najbliższe dni?[/b]

Jadę do domu na dwa dni odpoczynku, a potem do Kanady, na próbę przedolimpijską. Tam będziemy kilka dni przed startem. Wiemy, że obsada będzie słaba, zabraknie Finek, Norweżek. Nie chcemy z tego startu rezygnować, musimy zobaczyć jak to wszystko na miejscu wygląda. Nie chcemy przeżyć takiego zdziwienia jak w Turynie, gdy nie mogliśmy uwierzyć, co się stało z trasą, którą widzieliśmy dwa lata wcześniej. Chcę wiedzieć wszystko o trasie i hotelach.

[b]Finki i Norweżki rezygnują z myślą o mistrzostwach świata?[/b]

I z obawy, że nie zdążą przejść aklimatyzacji, gdy trzeba będzie znów startować w Europie. Ja akurat z tym nie mam problemów, poza tym Kanada dobrze mi się kojarzy (Kowalczyk wygrała przed rokiem w Canmore - red.). Mam nadzieję, że tak będzie jeszcze przez co najmniej dwa lata.

[ramka][b]Opinia:

Aleksander Wierietielny, trener Justyny Kowalczyk[/b]