Powrót tygrysicy

Na ośrodek narciarski Lake Louise w Parku Narodowym Banff (prowincja Alberta) od dawna mówi się: „Lake Lindsey". Vonn zwyciężała tam seryjnie, kanadyjskie trasy ją kochają, jeśli miała gdzieś wrócić z przytupem, to tylko tam – prawie u siebie.

Pierwszy po powrocie pucharowy bieg zjazdowy w Lake Louise potraktowała z rezerwą, w sam raz by zająć dobre ósme miejsce, po którym świat narciarstwa alpejskiego i tak ją witał z radością. Następnego dnia pojechała już bez hamulców w głowie i nogach. Wyszło tak, jakby nie było miesięcy przerwy, opuszczonych igrzysk w Soczi (jeśli nie liczyć posady komentatorki stacji NBC), długiej rehabilitacji i chwil niepewności.

Wygrała i od razu jakby zapomniano wszystkie złe chwile. Nie zapomniano, że to jej 60. zwycięstwo w Pucharze Świata (piętnaste w Lake Louise), że do rekordu 62. wygranych sławnej Annemarie Proell-Moser brakuje tylko tyle, iż wynik Austriaczki Amerykanka może poprawić już w styczniu. Piątej wielkiej Kryształowej Kuli jeszcze się od Lindsey Vonn nie wymaga, ale kto wie, co będzie za kilka tygodni.

Ostatnie zwycięstwo przed kontuzją odniosła 26 stycznia 2013 roku w Mariborze. Niespełna dwa tygodnie później wyleciała z trasy supergiganta podczas mistrzostw świata w Schladming. Lot helikopterem do szpitala, więzadła krzyżowe do naprawy, kość piszczelowa uszkodzona, sezon zakończony.

Wróciła jesienią 2013 roku pełna nowej wiary, bo to był czas startów przedolimpijskich. Podczas treningu w Copper Mountain w stanie Kolorado jednak znów upadła, ponownie uszkodziła naprawione przez lekarzy kolano.

Nie chciała się poddać, jeszcze próbowała, jeszcze trochę oszukiwała samą siebie, że zdąży wyzdrowieć na igrzyska, ale nawet amerykańska medycyna sportowa nie dała rady. Zostało komentowanie w NBC, praca od podstaw i zabawa z przygarniętym bezdomnym psiakiem o imieniu Leo, który, jak jego pani, też miał przewlekłą kontuzję nogi.

Przygotowywała się do kolejnej alpejskiej zimy w ciszy, bez dużego rozgłosu, więcej uwagi media poświęcały jej nowemu partnerowi w rehabilitacji i życiu – Tigerowi Woodsowi. Tiger też się leczył, przechodził kolejne operacje pleców, więc mieli o czym rozmawiać i mogli podobnie organizować zajęcia rehabilitacyjne w sali gimnastycznej.

Kilkanaście dni temu powiedziała reporterowi stacji CNN, że to właśnie Woods okazał się jej tajną bronią, że to dzięki niemu znalazła więcej sił i motywacji, że łatwiej odganiała frustrację. Może inspiracja była obopólna, ale Tiger po udanym początku roku musiał wrócić pod opiekę lekarzy, nie odzyskał zdrowia, by wystartować w Pucharze Rydera i odnosić kolejne zwycięstwa.

Mówiła też, że w związku dwojga tak znanych i ambitnych sportowców jest także miejsce na rywalizację. Dużo miejsca. Niekiedy prawie na serio. – Nie umiem odpowiedzieć na pytanie, czy mój golf jest lepszy, niż jego narciarstwo, to trudne, ale ja miałam „hole-in-one", a on jest całkiem dobry na nartach. Bardzo lubimy rywalizować, właściwie zawsze, kiedy tylko nadarzy się okazja. Niestety jest znacznie lepszy w ping-ponga. Wygrałam z nim tylko raz, on setki razy. Właściwie to tylko na nartach jestem od niego mocniejsza – mówiła dziennikarzowi.

Gdy przyszło zwycięstwo w Lake Louise, potem jeszcze drugie miejsce w supergigancie – wielki powrót Lindsey Vonn na właściew miejsce można uznać za dopełniony.

– Niewątpliwie parę osób jest w szoku. Widziałam to na twarzach niektórych dziewczyn na mecie. Większość jednak się cieszy, naprawdę, zwłaszcza te, które miały podobne przejścia. Mój sukces przede wszystkim polegał na odbudowaniu wiary w siebie. Gdy jestem pewna siebie, znów jadę szybko i mogę zbliżać się do krawędzi ryzyka. O kolanie wcale nie myślę – mówiła w Lake Louise.