Ashleigh Barty. Znalazła spokój duszy

Nigdy przesadnie nie lubiła opowieści o znaczeniu numerków rankingowych przy nazwisku, ale gdy po rocznym urlopie od tenisa wróciła na zawodowy szlak i zaczęto kwestionować jej numer 1 w klasyfikacji zamrożonej przez koronawirusa, po prostu zrobiła to, co przemawia do wyobraźni najbardziej: wygrała turnieje w Miami i Stuttgarcie.

Udowodniła, że jest, mimo wszelkich wad skrojonego na czasy pandemii rankingu WTA, rzetelną liderką, nawet jeśli Naomi Osaka wygrywa od czasu do czasu bardziej prestiżowe turnieje i zarabia już więcej niż Serena Williams w najlepszych latach.

Sukces w Stuttgarcie, odniesiony w 25. urodziny, miał szczególny smak: dawno nie widziano tam zwycięstwa tenisistki nr 1 (ostatnio – 14 lat temu Justine Henin), jeszcze dłużej nie świętowano wygranej tej samej osoby w singlu i deblu (równie skuteczna była Lindsay Davenport 20 lat temu). Dla Ash Barty porównanie z dwiema dawnymi sławami kortów to jednak tylko kolejny powód do pokazania skromności.

To słowo dobrze definiuje Australijkę, ale są także inne, równie istotne: depresja, własna droga, powroty, rodzina, nawet golf i krykiet. Barty wiele przeszła od czasu, gdy tenisowy świat odkrył, że gdzieś daleko w Queenslandzie jest nastolatka, która może być kolejną australijską mistrzynią kortów.

Odkrycie nastąpiło w wimbledońskim turnieju juniorek w 2011 roku. Ashleigh pokonała w finale Amerykankę Madison Keys i umknęła do domu, by nie brać udziału w Balu Mistrzów. Pół roku później, gdy wciąż nie miała 15 lat, zagrała po raz pierwszy w Australian Open.

Na początku kariery zawodowej zdecydowanie lepiej szło jej w deblu (z Casey Dellacqua zaliczyła dwa finały wielkoszlemowe już w 2013 roku), w singlu robiła postępy wolniej. Wypaliła się zaskakująco szybko: we wrześniu 2014 roku rzuciła tenis, mówiąc, że po prostu nie może więcej grać i podróżować, że wyczerpała się do cna, psychicznie i fizycznie.

Długo nie robiła nic. Ojciec, sam cierpiący na zaburzenia obsesyjno-kompulsywne, po latach ujawnił, że Ashleigh przeszła długą terapię, przez prawie dwa lata brała antydepresanty. Gdy poczuła się lepiej, sportowa natura wzięła górę. Zaczęła od spacerów i łowienia ryb, szkoliła dzieciaki na korcie, wreszcie wzięła się do krykieta. Grała w barwach Brisbane Heat w lokalnej lidze kobiecej, poznała inny świat, prowincjonalne mecze, po zwycięstwach wspólne piwo w jakiejś szopie, zaliczyła awans do ligi krajowej (talent do krykieta też ma) i wreszcie poczuła, że może wracać do tenisa.

Nadzieję dały jej skromne starty deblowe, potem wyjazd na Wimbledon poprzedzony udanym powrotem na trawie w Eastbourne. Zobaczyła, że 18 miesięcy przerwy wcale nie oznaczało katastrofy. Tym razem postępy robiła błyskawicznie. W czerwcu 2016 roku nie miała rankingu singlowego, w grudniu 2017 roku była 17. na świecie. W deblu w końcu podbiła Wielki Szlem – z Coco Vandeweghe wygrała US Open 2018. Rok 2019 dał jej zwycięstwo w Paryżu, w WTA Finals i numer 1 w światowym rankingu.

Jego zamrożenie przez pandemię pozwoliło jej zostać na długo w Australii. W roku wolnym od tenisa jeździła na mecze Richmond Tigers, drużyny futbolu australijskiego (przyjaźni się z kapitanem), bawiła się ze swoimi psami, robiła przyjaciołom świetną kawę (jest wykwalifikowaną baristką), jak Evonne Goolagong pełniła dumną rolę ambasadora tubylczej ludności Australii (jej prababka pochodziła z ludu Ngaragu) i zachęcała dzieci do uprawiania tenisa. – Moje dziedzictwo jest dla mnie ważne. Zawsze miałam oliwkową cerę, spłaszczony nos i uważam, że ważne jest, by zrobić wszystko co w mojej mocy, aby być wzorem do naśladowania – mówiła nieraz dziennikarzom.

Grała też w golfa. Od dawna machała kijami w Brookwater Golf & Country Club na polu niedaleko Brisbane. We wrześniu minionego roku uznała, że może wystartować w kobiecych mistrzostwach klubu w grze meczowej (na dołki), i zrobiła to stylowo: pierwsze miejsce w kwalifikacjach, potem wygrana w półfinale już na pięć dołków przed końcem rundy, w finale było jeszcze lepiej.

W 2019 roku w Melbourne podczas President's Cup, prestiżowego męskiego meczu Reszta Świata (poza Europą) – USA, zwróciła uwagę samego Tigera Woodsa. – Nie żartujcie sobie, ona ma wspaniały swing (zamach) – rzekł wówczas Tiger, oglądający jej grę podczas towarzyskiej rundy.