Rusza Wimbledon. Iga przyzwyczaja się do swojej roli

We wczesnych godzinach popołudniowych już w poniedziałek gra polska piątka: Hubert Hurkacz, Maja Chwalińska, Kamil Majchrzak, Katarzyna Kawa i Magda Linette. We wtorek na korcie centralnym pierwsza pojawi się Iga Świątek, na korcie bocznym Magdalena Fręch.

Ten plan tchnie optymizmem ze względu na znaczną liczbę polskich uczestniczek i uczestników, ma też niezaprzeczalnie walory jakościowe: dwójka Świątek i Hurkacz jest z ekspercką powagą przymierzana do odegrania głównych ról, i to takich z brawami przechodzącymi w owacje na stojąco.

W przedturniejową sobotę Iga Świątek zabrała głos jako pierwsza z grupy sław i na wstępie oświadczyła dziennikarzom, że obecne sukcesy w WTA Tour uczyniły z niej „bardziej normalną” liderkę światowego tenisa. Polka przyznała, że tworzenie historii, w tym przedłużanie passy zwycięstw powyżej liczby 35, to dobry cel, ale chyba bardziej jest dumna z tego, że radzi sobie z oczekiwaniami i presją.

– Byłam numerem 2 tylko przez pięć dni. Ten nagły marcowy awans nie był przecież planowany. Kiedy mówię to na głos, wciąż wydaje mi się to surrealistyczne, ale z dnia na dzień przyzwyczajam się do prowadzenia – mówiła.

Iga wyróżniona

Jej najlepszy wynik w Wimbledonie to czwarta runda w ubiegłym roku i mistrzostwo juniorek przed czterema laty. – Nadal czuję, że muszę zrozumieć grę na trawie. W zeszłym roku nie wiedziałam, czego się spodziewać. Mecz po meczu zaczęłam zdawać sobie sprawę, że mogę tutaj osiągnąć więcej. W tym roku ćwiczyłam na trawie 10 dni, czyli niewiele. Po prostu staram się zachować otwarty umysł i czerpać pozytywy z tej sytuacji, także grać bez żadnych oczekiwań – rzekła, zostawiając wrażenie pewnej asekuracji, choć można też ją nazwać skromnością.

Iga otworzy we wtorek o 14.30 program gier na korcie centralnym, co uznawane jest za zaszczyt, zwykle taki mecz gra tenisistka broniąca tytułu. Z braku Ashleigh Barty organizatorzy wybrali Polkę, co większości tenisowego świata wydaje się całkiem naturalne, choć znaleźli się formaliści, którzy widzieliby w tym miejscu Simonę Halep, jako że wygrała w 2019 roku.

Pytano Polkę także o Serenę Williams. Start siedmiokrotnej mistrzyni po rocznej przerwie jest na razie małą sensacją. Iga, która kilka dni temu dzieliła trening na korcie centralnym z legendą, powiedziała szczerze, że była przytłoczona obecnością Sereny, także wielkością jej grupy wsparcia.

Serena to jeszcze nie emerytka

Sama Amerykanka niczym przytłoczona nie jest. – Znacie odpowiedź na pytanie, po co tu przyjechałam. No to jedziemy… – ogłosiła bez wahania. Jest w Wimbledonie 21. raz, nawet najbardziej czołobitni dziennikarze dostrzegają jednak, że we wrześniu skończy 41 lat, że rok temu zeszła z kortu w bólu i łzach, że spekulacje, iż kończy z tenisem, narastały z miesiąca na miesiąc. Jednak jest, wygląda dumnie. „Nie idę na żadną emeryturę” – mówiła w sobotę z naciskiem.

Po rozmowie z Sereną zostało sporo znaków zapytania i przekonanie, że o kwestiach politycznych i społecznych mistrzyni wiele powiedzieć nie chce. Głośnej decyzji Sądu Najwyższego w kwestiach aborcyjnych nie skomentowała, unik był tak oczywisty, że wzbudził niemałe zdziwienie, podobnie jak niechęć do odpowiedzi na pytanie, czy słusznie Rosja i Białoruś nie zobaczą swoich tenisistów na wimbledońskiej trawie.

W takich kwestiach znacznie więcej miała do powiedzenia Coco Gauff, dla której zakaz aborcyjny w USA był powodem do gorącej obrony praw kobiet, w innych sprawach także wygłaszała słowa dalekie od poprawności politycznej. Wygląda na to, że nie tylko tenis kobiecy zyska na aktywności i odwadze 18-latki z Florydy.

Inne wypowiedzi były zdecydowanie bliżej sportu, najciekawiej mówił chyba Rafael Nadal. Gdy spytano go, jak ma się stopa, odrzekł: – Nie możemy opowiadać o niej każdego dnia. Jeśli nie przestaniemy, to zapomnimy o znacznie ważniejszym temacie, jakim jest tenis.

Członkowie All England Lawn Tennis Club (AELTC) uznali, że po dwóch pandemicznych latach turniej musi wyglądać wyjątkowo okazale, i znaleźli znakomitą okazję, by ogłosić powód świętowania: stulecie kortu centralnego. Rzeczywiście, latem 1922 roku rozgrywki przeniosły się z Worple Road w obecne miejsce przy Church Road, zatem i najważniejszy kort znalazł nowe miejsce, można już niemal pisać: na wieki.

Główne uroczystości zaplanowano na środkową niedzielę (Middle Sunday), która od tego roku jest w programie gier – przez lata mieliśmy obowiązkową przerwę. Nagrody dostaną m.in. organizacje i osoby, które wyróżniły się w pracy na rzecz ukraińskich uchodźców w Londynie.

Działacze AELTC, chcąc uhonorować Platynowy Jubileusz królowej Elżbiety II, wydali w porozumieniu z World Platinum Investment Council dwie wspaniałe monety (rzecz jasna z platyny), które posłużą w ostatni weekend rozgrywek do losowania kolejności serwisów w finałach. Inne wimbledońskie nowości mają charakter praktyczny.

Przede wszystkim w koniecznych przypadkach mecze będą kończyć mistrzowskie tie-breaki, tak samo jak w Melbourne, Paryżu i Nowym Jorku. Rekordu Johna Isnera i Nicolasa Mahuta z 2010 roku (piąty set 70:68 dla Amerykanina) nie pobije już nikt.

Obostrzeń pandemicznych nie ma, rząd brytyjski pomógł turniejowi, wcześniej wydając odpowiednie zarządzenie. Maseczki znikają, wymagania testów i szczepień także, co oznacza, że Novaka Djokovicia nikt nie deportuje i Serb wyjdzie o 14.30 w poniedziałek na kort centralny w towarzystwie Soonwoo Kwona, by oficjalnie rozpocząć turniej.